Jacques Tréfouel

Jacques Tréfouel Kluczowe dane
Narodziny 9 listopada 1897
Le Raincy ( Seine-et-Oise ) ( Francja )
Śmierć 11 lipca 1977
Paryż ( Francja )
Narodowość  Francuski
Obszary Chemia organiczna , farmakologia
Instytucje Akademia Medyczna
Akademii Nauk
Towarzystwo Chemiczne Francji
Institut Pasteur
Dyplom Wydział Nauk
Znany z Praca nad zarządzaniem macierzystym rodzicem pochodnym sulfonylomocznika i sulfonu
w Instytucie Pasteura
Nagrody Parkin
Prize General Muteau Prize

Jacques Tréfouël to francuski chemik urodzony w Raincy ( Seine-et-Oise ),9 listopada 1897i zmarł w Paryżu dnia11 lipca 1977. Był dyrektorem Institut Pasteur . Najbardziej znany jest ze swojego wkładu w odkrycie terapeutycznych właściwości sulfonamidów .

Pierwsze lata

Jego ojciec, Eugène Tréfouël, zatrudniony w handlu jedwabiem, jest wnukiem swojej matki aktorów Constant i Ernest Coquelin .

Ukończył szkołę średnią w Lycée Carnot w Paryżu, gdzie miał jako towarzyszy Louisa Aragona , Pierre'a Maisona i Jacquesa Coutrota , przyszłego mistrza szermierki.

Zapisał się na Wydział Nauk . Tam podążał kursem Maurice'a Caullery'ego , ale jego studia zostały przerwane przez wojnę i został zmobilizowany w 1915 roku. Kiedy powrócił pokój, pracował przez dwa lata w laboratorium Albina Hallera na Sorbonie .

Instytut Pasteura

Laboratorium chemii terapeutycznej

W 1920 roku Tréfouël wstąpił do Institut Pasteur . Jest asystentem laboratoryjnym na oddziale chemii terapeutycznej kierowanym przez Ernesta Fourneau . W następnym roku poślubił Teresę Boyer , z którą podpisał liczne publikacje.

Oprócz badań nad miejscowymi środkami znieczulającymi , Jacques Tréfouël kontynuuje swoją pracę, „nierozerwalnie związaną z pracą swojego mistrza Ernesta Fourneau”, w dwóch głównych kierunkach: chemii środków przeciw pierwotniakom i środków przeciwbakteryjnych.

W pierwszej domenie syntetyzuje szereg kwasów pochodzących z atoksylu , pomagając wykazać bliskość związku, jaki ustala się między specyficzną aktywnością związku z jednej strony a charakterem łańcucha podstawionego i jego pozycji na z drugiej strony aromatyczne jądro. W ten sposób brał udział w odkryciu dwóch leków wyboru: orsanine , aktywnych wobec śpiączki i stovarsol , skuteczne wobec kiły , leiszmaniozy i amebiaza . Brał również udział w poszukiwaniach leków przeciwmalarycznych , systematycznie podejmowanych przez Fourneau od 1930 r. W tym celu zsyntetyzował liczne pochodne z serii chinolin , wśród których wykazano dużą skuteczność terapeutyczną rodochiny .

W drugim obszarze głównym wkładem Jacquesa Tréfouëla w postęp chemii terapeutycznej jest z pewnością odkrycie w 1935 roku we współpracy z Thérèse Tréfouël, Federico Nitti i Danielem Boverem terapeutycznych właściwości sulfonamidów . Para Tréfouël, po zsyntetyzowaniu długiej serii analogów Prontosilu , barwnika antystreptokokowego opracowanego przez Gerharda Domagka i wprowadzonego do obrotu na początku tego samego roku 1935 , Nitti i Bovet wykazują, że tylko sulfanilamid , bezbarwna część wszystkich tych związków azowych , jest aktywny przeciwko bakteriom. W ten sposób torują drogę do terapii sulfonamidami .

Zachęceni niezwykłą skutecznością sulfonamidów, Fourneau i Tréfouël zainteresowali się następnie działaniem przeciwbakteryjnym macierzystego sulfonu iw 1937 roku doprowadzili do powstania acedaponu , działającego tym razem przeciwko paciorkowcom i pałeczkom . De Koch i de Hansen , tym razem torując drogę do sulfoneterapii.

Kierunek Instytutu

W Grudzień 1940Jacques Tréfouël, zachowując funkcję kierownika oddziału w laboratorium chemii terapeutycznej, którym będzie kierował aż do wyzwolenia, zostaje powołany do kierownictwa Instytutu Pasteura. Następuje Gastona Ramona . Nowy dyrektor zatrzymał Noëla Bernarda i dodał René Dujarric de la Rivière do pod-dyrekcji Instytutu.

W czasie wojny i pod kierownictwem Tréfouëla, Instytut nabył domenę w strefie wolnocłowej w La Roche-Beaulieu i utworzył tam laboratorium do produkcji szczepionki przeciwko exanthemii tyfusu . Dyrektor, wspierany przez Sekretarza Generalnego Zdrowia Louisa Aublanta , uzyskuje zwolnienie pracowników Instytutu z pracy przymusowej. Od 1942 roku na prośbę Louisa Pasteura Vallery-Radota , Gabriela Richeta i Paula Millieza Federico Nitti dostarczył magazyn narkotyków przeznaczonych dla ruchu oporu .

W 1942 roku Jacques Tréfouël obronił pracę doktorską z nauk fizycznych na temat arszeników pięciowartościowych .

Podczas Wyzwolenia Tréfouël przewodniczył Wojskowemu Komitetowi Penicyliny i wraz z Federico Nitti i Antoine Bonnefoi brał udział w pracach Wojskowego Centrum Badań i Wytwarzania Penicyliny.

W 1955 r. Zorganizował w Institut Pasteur, wspólnie z Ludwikiem Rajchmanem , współzałożycielem Międzynarodowego Centrum dla Dzieci oraz z Warszawskim Instytutem Higieny , francusko- polskie sympozjum poświęcone bakteriologii .

Jacques Tréfouël zmarł w Paryżu dnia 11 lipca 1977.

Publikacje

Bibliografia

Nagrody i wyróżnienia

Tytuły i funkcje

Hołd

Mediana odcinka boulevard Pasteur , między rue de Vaugirard i ulic Edmond-Guillout i Docteur Roux , w XV XX dzielnicy Paryża , został nazwany Place Jacques-and-Theresa Tréfouël przez dekret komunalnych9 stycznia 1987.

Źródła

Główne źródła tego artykułu to:

Uwagi i odniesienia

  1. Zobacz list Aragonu do Pierre'a Maisona opublikowany w Aragonie: Jeunesse, Genèse , Michel Apel-Muller, 2008-2013, rękopis wypożyczony przez Paula-Louisa Chalona, ​​siostrzeńca Pierre'a Maisona, opublikowany w L'Humanité , „Le Continent Aragon” , Luty 2008, a także w witrynie Louis Aragon-Elsa Triolet  ; zob. także badanie krzyżowe Aragon / Elsa Triolet , nr 15, Presses Universitaires de Strasbourg, grudzień 2014.
  2. J. i Th Tréfouël Ch Barbelet,.. "Homologi i izomery Novocaine  : Stovaine i znieczulające pochodne", Buli. sci. farmakol. 1930.
  3. Claude Viel, op. cit. , s.  521 .
  4. E. Fourneau, J. and Th. Tréfouël, G. Benoit, „On the isomers of para-oxy-3-aminophenylarsinic acid and its acetyl positive (Stovarsol)”, Buli. Soc. chem. Fr. , 1927.
  5. E. Fourneau , J. Tréfouël , Th. Tréfouël i Germaine Benoit , „  Preparations for therapy trial. IV: Pochodne chinolowe i chinolina arsynowa  ”, Annales de Institut Pasteur , vol.  44, 1930, s.  719
  6. J. i Th. Tréfouël, F. Nitti i D. Bovet, „Activity of p.aminophenylsulfamide on experimental streptococcal infication in mice and rabbits”, C. r. Soc. biol. 1935.
  7. E. Fourneau, J. and Th. Tréfouël, F. Nitti i D. Bovet, „Chemioterapia infekcji pneumokokowej przez di- (p-acetyloaminofenylo) -sulfon (1399 F)”, C. r. tygodniowo Sesje Acad. sci. 1937.
  8. Związki między budową a właściwościami terapeutycznymi organicznych pochodnych arsenu pięciowartościowego , Paryż 1942.

Linki zewnętrzne