Narodziny |
31 grudnia 1813 r. Cayenne |
---|---|
Śmierć |
28 stycznia 1884 r Algier |
Imię i nazwisko | Tomasz Urban |
Pseudonim | Sąsiad George'a |
Narodowość | Francja |
Zajęcia | Dziennikarz , tłumacz |
Pokrewieństwo | Michela Levalloisa |
Różnica | Oficer Legii Honorowej |
---|
Ismaÿl Urbain (lub Ismaël Urbain ), urodzony Thomas Urbain the31 grudnia 1812 rw Cayenne w Gujanie i zmarł dnia28 stycznia 1884 rw Algierze , jest dziennikarzem i tłumaczem języka francuskiego .
Thomas Urbain jest nieślubnym synem kupca z Ciotaden Urbain Brue i Marie Gabrielle Appoline, córki wyzwolonego Mulata urodzonego w Gujanie. Nie mogąc rozpoznać swojego syna, Urbain Brue ukrywa przed nim swoje pochodzenie: ogłoszony przez matkę „Thomasem Appoline” urodzonym z nieznanego ojca, w wieku ośmiu lat został przewieziony przez Brue do Marsylii , gdzie otrzymał wykształcenie. Od młodości Tomasz – niegdyś z Odnowiciela, który miał obsesję na punkcie „czystości krwi” – musi jednocześnie nieść zagadkę swojego pochodzenia, swojego krzyżowania, wstydu i ojcowskiego kłamstwa.
Następnie został odesłany z powrotem do Gujany w 1830 roku przez swojego ojca, który miał nadzieję zobaczyć go w biznesie. Żałosny stan spraw ojca, który nie pozwolił mu wznowić ich, Urbain, wyemancypowany, powrócił do Marsylii w następnym roku, przyjmując imię „Thomas Urbain”.
Thomas wstąpił do Kolegium Świętych-Szymonian wCzerwiec 1832, w reżyserii Prospera Enfantina , udał się następnie do Paryża: tam nawiązał głęboką przyjaźń z Gustavem d'Eichthalem , synem bankiera i nawróconym na saint-simonizm, który przyjął go na swojego sekretarza. W 1833 r. Thomas Urbain znał swój moment nawrócenia i objawienia: wyruszył z garstką saintsimonistów na Wschód, a dokładniej śladami wyprawy do Egiptu z 1798 r .
Po powrocie do Paryża napisał czas dla Le Magasin Pittoresque de Charton , Le Temps , The Charter of 1839 , La Revue du XIX E siècle , ale nie zrobił kariery dziennikarskiej.
Thomas wrócił do Kairu i uczył francuskiego w szkole wojskowej w Damietta : w 1835 r. nawrócił się „w poglądach apostolskich” na islam i przyjął imię Ismail. Tomasz napisał do Prospera Enfantina, że został obrzezany , a ten odpowiedział: „Dziękuję, proroku! ” .
Nauczywszy się arabskiego w Egipcie , zdobył stanowisko tłumacza wojskowego dla armii w Algierii. Wylądował w Algierze wiosną 1837 r., służył jako tłumacz u różnych generałów, m.in. Bugeaud , Rumilly, Changarnier . W tym samym roku napisał do Enfantina: „Mam nadzieję, że pewnego dnia będę reprezentantem ras muzułmańskich wybranych i ogłoszonych przez Boga. Pewnego dnia, gdyby Bóg uczynił moje wysiłki owocnymi, a mój lud lubiłby podążać za moim głosem, byłoby to przyprowadzenie ich do ciebie, że będę mówił, będzie to, aby cię poznał i pokochał ” .
28 marca 1840w Konstantynie poślubił Djeyhmounę bent Messaoud Ez Zeberi, który miał dwanaście lat, był już rozwiedziony i z którym miał w 1843 r. córkę Beię (lub Baya). Małżeństwo to jest ogłaszane przez imama , jako część zwyczaju obowiązującego w lokalnych rodzinach.
Jego wiedza i doświadczenie islamu doprowadziły go do udziału w administracji terytorium Algierii na wysokim poziomie. Po zostaniu członkiem Rady Doradczej przy gubernatorze generalnym bierze udział w większości najważniejszych decyzji dotyczących Algierii. Jeśli nie może publicznie potępić masakr popełnianych przez Bugeauda i jego ludzi, jeśli nie sprzeciwia się idei asymilacji, sprzeciwia się drapieżności kolonistów, którzy zagarniają ziemie należące do chłopów, posiadłości i miażdżeniu lokalnych obyczajów. Nawiązał silne stosunki z wyższymi klasami muzułmańskimi. Zaczyna szkicować teorię „asocjacjonizmu”, zbliżając się do idei Tocqueville'a : „Marzenie o uniwersalnych monarchiach nie jest już w naszych czasach. (...) Postęp nie może mieć takich samych form i tych samych aspektów dla Arabów jak dla Francuzów, dla muzułmanów jak dla chrześcijan” .
Urbain osiadł na stałe w Algierii w 1845 roku, gdzie miał wielką przyjaźń z emirem Abdelkaderem . Wezwany do Ministerstwa Wojny wrócił do Francji, gdzie posłał po żonę. 29 maja 1857, zauważając niepowodzenie w zbliżeniu, na jakie liczył, między rodziną muzułmańską a rodziną francuską, postanawia poślubić Djeyhmounę przed francuskim urzędem stanu cywilnego i następnego dnia ochrzci córkę, która bez końca znosiła kpiny z jego internatu towarzysze Sióstr Nauki Chrześcijańskiej w Konstantynie . Ten akt nie wystarczy, by uspokoić środowisko katolickie składające się z Hiszpanów, Maltańczyków, Włochów i Południa, tworzących nową społeczność osadników w Algierii, którzy wyrzucają mu, że nie pobłogosławił małżeństwa w kościele i nie przyjął chrztu żony.
W dużej mierze odpowiedzialny za politykę arabofili Napoleona III , którego od 1860 roku został osobistym doradcą w sprawach dotyczących Wschodu, Urbain korespondował z wieloma ważnymi osobistościami politycznymi, wojskowymi i kulturalnymi ówczesnej Algierii. W artykule w Revue de Paris z 1857 Urbain potępił wyrażenie „ Kabylie ” jako wynalazek ze względu na francuskiego ducha systematyzacji, którego nie używali ani Arabowie, ani Berberowie z Algierii.
W 1861 opublikował pod przybranym nazwiskiem Georgesa Voisina L'Algérie pour les Algériens , gdzie bronił idei arabskiego królestwa, które Napoleon III, pod wpływem idei Saint-Simonian, chciał wprowadzić za namową „Urban, ale zaciekle przeciwstawiali się osadnicy i interesy gospodarcze Algierii.
Urbain jest w dużej mierze inicjatorem senatus-consulte z 22 kwietnia 1863 r. (prawa majątkowe przypisywane plemionom) i senatus-consulte z 14 lipca 1865 r. odnoszącego się do „stanu osób i naturalizacji w Algierii”. Dekret cesarski z 21 kwietnia 1866 r. na mocy senatu-consult z 1865 r. zezwalał muzułmanom i Izraelitom na bycie poddanymi francuskimi, jednocześnie zwalniając ich ze stosowania kodeksu cywilnego: poligamia , wyrzeczenie się , niewolnictwo są na przykład tolerowane przez administracja kolonialna (z której korzystają niektórzy członkowie). Zgodnie z tym samym dekretem Izraelici i muzułmanie mogli uzyskać pełne obywatelstwo francuskie pod warunkiem uznania francuskiego prawa zamiast kodeksów religijnych.
Ponowne ataki Urbaina w L'Algérie française: indigènes et imigrantów w 1870 r. wywołały wielkie poruszenie w kolonii. Pisma Urbaina wzbudziły tak żarliwe reakcje, że powstałe kontrowersje niemal całkowicie przyćmiły wypracowane w nich idee.
Po upadku Drugiego Cesarstwa Urbain opuścił Algierię. Jednak zmarł w Algierze28 stycznia 1884 r. Został pochowany na chrześcijańskim cmentarzu w Algierze, w Saint-Eugène , u podnóża Notre-Dame d'Afrique.
Kiedy Urbain zmarł, Émile Masqueray wznowił walkę w obronie algierskich muzułmanów.
Postać Hélie Toussaint w powieści (2000), a następnie w filmie telewizyjnym (2001) L'Algérie des chimères jest w dużej mierze inspirowana życiem Ismaÿla Urbaina.