Instytut Historii Społecznej

Instytut Historii Społecznej ( IHS ) jest okręgiem studium i refleksji francuski , pierwotnie popełnione w trakcie antystalinowską lewo. Utworzony w 1935 roku przez Borisa Souvarine'a , wspomagany przez socjalistycznego zastępcę z North Alexandre-Marie Desrousseaux (aka Bracke) i historyka Borisa Nicolaevsky'ego  (w) , początkowo był filią Społecznego Międzynarodowego Instytutu Historycznego w Amsterdamie . IHS stał się następnie strukturą antykomunistyczną.

Historyczny

Pierwszy okres

Instytut Historii Społecznej chroni część archiwów Leona Trockiego , które sam powierzył Instytutowi. Ale oni są w końcu skradzione, prawdopodobnie przez sowieckich agentów , wListopad 1936. Podobnie było w 1940 roku: hitlerowcy zrabowali część archiwów i bibliotekę, całość przekazano do Niemiec. Instytut został zlikwidowany, Souvarine został aresztowany przez policję w Vichy, a następnie zesłany.

Po wojnie

W momencie wyzwolenia ponowne otwarcie IHS było utrudnione z powodu braku środków finansowych, ponieważ IIHS w Amsterdamie nie miał już środków na utrzymanie tego paryskiego oddziału. Souvarine, z pomocą zastępcy Algiera Jacquesa Chevalliera , próbuje odtworzyć zaginiony fundusz. IHS został ponownie otwarty w 1954 roku w Paryżu dzięki Georgesowi Albertiniemu pod nazwą „Instytut Historii Społecznej i Sowietologii”. Obecnie jest to niezależna struktura. Instytut zajmuje się historią i badaniem ruchów politycznych i społecznych, w tym komunizmu , marksizmu , socjalizmu , stalinizmu , anarchizmu , syndykalizmu itp. Wspierany przez francuskich pracodawców, wspomagany przez krajowe służby wywiadowcze, prowadził kampanie antykomunistyczne .

Instytut Historii Społecznej publikowane, między 1957 i 1968 , Le Contrat społecznej , jest „historyczny i krytyczny przegląd faktów i idei”, w którym artykuły autorstwa Boris Souvarine , Maximilien Rubel , Maurice Paz , Raymond Aron , Maxime są publikowane. Leroy , Lucien Laurat , Kostas Papaioannou , Manès Sperber , Branko Lazitch , Michel Collinet , Marcel Body .

W 1965 r. Instytut nawiązał stosunki z ruchem zachodnim , którego później pomagał wielu członkom w „przekwalifikowaniu”. W 1969 r. IHS uczestniczył, wraz z Wolnym Wydziałem Prawa, Ekonomii i Zarządzania , oraz partnerstwem Grupy Przemysłu Metalurgicznego Regionu Paryskiego (GIM), w tworzeniu Wyższego Instytutu Pracy (IST), poświęconego szkolenie społeczne i walka antyzwiązkowa. Korzystając z ustawy o szkoleniu zawodowym z 16 lipca 1971 r. IHS udaje się uzupełnić swoje fundusze poprzez szkolenia prowadzone w IST dla większości dużych francuskich firm. Jednocześnie od 1970 roku wspierał właśnie powstały magazyn Contrepoint .

Okres współczesny

W 1976 roku Boris Souvarine miał 81 lat i przestał kierować Instytutem. Nowi urzędnicy są wtedy w większości prawicowi , niektórzy nawet bardzo prawicowi. Zaangażowany w antykomunistyczną sieć , IHS wiąże więzi, które prowadzą z sektorów Force Ouvrière do bojowników francuskiej skrajnej prawicy i uczestniczy pod wpływem Albertiniego w „recyklingu” byłych bojowników skrajnej prawicy w celu zintegrowania ich z innymi instytucjonalne partie prawicowe . Alain Madelin , Xavier Raufer lub Yves Van Ghele przejęli zarządzanie IHS w latach 70. za pośrednictwem IST lub bezpośrednio. 1981 kampania prezydencka głęboko podzielone przywództwo IHS, między zwolennikami Valéry Giscard d'Estaing (jak Madelin i Raufer) i Jacques Chirac , każdego obozu mającego odmienne podejście do działań, które mają być przeprowadzone w stosunku do partii komunistycznej.

Po klęsce politycznej w 1981 r. IHS odnotował deficyt w wysokości 227 000 franków, pomimo dochodów z IST. Jej nowy dyrektor finansowy , Van Ghele, udaje się przekonać różne firmy, aby ponownie wsparły go finansowo. Ale osiągnięcie zbilansowanego budżetu zajmie kilka lat, zwłaszcza pomoc w wysokości 20 000 franków w 1983 r. Od amerykańskiej fundacji National Endowment for Democracy .

W 1993 r. Instytut uruchomił Les Cahiers d'histoire sociale (CHIS) opublikowane przez Albina Michela, które koncentruje się na francuskiej i międzynarodowej historii politycznej , społecznej i związkowej. W 2005 roku Cahiers zostali przekształceni w Historię i Wolność pod kierownictwem nowego dyrektora Instytutu, neokonserwatysty Pierre'a Rigoulota .

Biblioteka Instytutu, znajdująca się obecnie w Nanterre, nosi nazwę „La Souvarine” w hołdzie jej założycielowi. Od 1984 r. Jego zbiory dokumentalne są dołączane do archiwów departamentu Hauts-de-Seine .

Organizacja

Prezydenci

Kolejnymi prezesami Instytutu są:

• Alexandre-Marie Desrousseaux (1935–1940 i 1954–1955),
• Maxime Leroy (1957),
• Émile Roche (1958–1976),
• Gabriel Ventejol (1976-1987),
• André Bergeron , były sekretarz generalny Force Ouvrière (1987-1994),
• Christine Chauvet (1994-1998),
• Jean-François Revel (1998–2006),
• Emmanuel Le Roy Ladurie (od 2006).

To stanowisko ma jednak zasadniczo charakter honorowy.

Sekretarze generalni

• Boris Souvarine , do 1976 roku
• Claude Harmel , od 1976 do 1983

Zobacz też

• Historia komunizmu
• Antykomunizm

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona

Uwagi i odniesienia

1. Benoît Collombat ( reż. ), David Servenay ( reż. ), Frédéric Charpier , Martine Orange i Erwan Seznec , Sekretna historia pracodawców od 1945 r. Do współczesności: Prawdziwe oblicze francuskiego kapitalizmu , La Découverte / Arte éditions, pot.  "Darmowe zeszyty",2 października 2014( 1 st  ed. 2009), 889  str. ( ISBN  9782707185112 , czytaj online ).
2. Walcz z islamizmem bez grania w neokonserwatystów , Caroline Fourest , 2006.
3. Generation Occident , Frédéric Charpier , Paryż, Éditions du Seuil, „Essay”, 2005, s. 183. ( ISBN  2020614138 )