Hotel de Ciron-Fumel

Hotelu Ciron-Fumel dzisiaj konsularny Pałac Toulouse , to luksus, który jest co n o  2 rue Alsace-Lorraine i n o  6 Krzyża Baragnon ulicy , na północ od placu Rouaix , w historycznym centrum Tuluzy . Obecny pałac jest wynikiem spotkania, podczas XVIII th  wieku, dwie rezydencje wybudowane w XVII th  century, z których jeden należał do rodziny CIRON. W połowie XVIII -tego  wieku, hotel został odnowiony i ozdobiony pat powiększony przez hrabiego Józefa de Fumel, zanim zostaną zakupione w 1770 roku, aby stać się siedzibą pierwszych przewodniczących z Parlamentem miasta . Podczas rewolucji gościł administrację departamentu , zanim stał się hotelem archidiecezji . Po ustawie o separacji z 1905 roku hotel znalazł swoje obecne przeznaczenie i został sprzedany Izbie Przemysłowo-Handlowej w Tuluzie .

Poszczególne kampanie budowy, które rozprzestrzeniają się od połowy XVII -tego  wieku do połowy XX -tego  wieku, ustaleń i kolejnych przekształceniach, ze względu na gusta i różne cele wielu różnych osób wyjaśnić, że spełniają Obecny budynek różnych stylów . Jeżeli części przywołać pamięć o rodzinie CIRON i klasycystycznej architektury z XVIII -tego  wieku, wiele obszarów zostały przerobione przez Izbę Przemysłowo-Handlową w ciągu XX th  wieku.

Historia

W XIV th  wieku, ziemia, na której są częścią budynków hotelowych i kilka sąsiednich należą do capitoul Raymond PUYBUSQUE , ze znanej rodziny, którzy przystąpiły Toulouse kilkakrotnie Capitoulat pomiędzy XIV th  wieku i XVI th  wieku. W XVI -tego  wieku, dwa budynki zajmują miejscu obecnego hotelu. Największa należała do Jeana de Saint-Jean, Lorda Ségoufielle , Capitoul w latach 1510-1511. Na krótko przed 1570 r. Przeszedł do swojego najstarszego syna, Jean-Paula de Saint-Jean, barona Ségoufielle i lorda Mons, przewodniczącego parlamentu w latach 1574-1586, a następnie do swojego młodszego syna, Pierre'a Odeta de Saint-Jean, pana Mons, przewodniczący parlamentu od 1587 do 1598. Drugi budynek należał w 1477 roku do Jeana de Villeneuve, pana Saint-Jory , capitoul w latach 1445-1446. W 1549 r. Znalazł się w rękach pana Montlaur . Około 1553 roku kupił go Guillaume Boyer, były prawnik parlamentu w Tuluzie, doradca parlamentu Bordeaux w latach 1545-1546, a następnie przewodniczący parlamentu Tuluzy w latach 1553-1573. W 1620 roku należał do Pierre de Lagorrée , kapłan i doktor teologii , przeor Lescure-d'Albigois , aw 1641 r. Jean-Antoine de Lagorrée, opatem i lordem Beauzelle .

Podczas XVII -tego  wieku, dwa budynki przeszły do rodziny Ciron, bogatej rodziny z Rouergue . Około 1650 roku hotel posiadał Jean Baptiste de Ciron, lord Carmaux , prezydent z moździerzem od 1654 do 1683 roku. Przekazał go swojemu synowi, Jacquesowi Philippe de Cironowi, lordowi i baronowi Carmaux, doradcy w 1674 r., Prezydentowi od 1692 do 1724 r. Następnie przeszedł w ręce jego syna, Innocentego François de Ciron de Carmaux, doradcy od 1718 r. do 1725.

W 1742 roku Hôtel de Ciron został sprzedany na dwie części przez siostrę Innocentego de Ciron, Marie de Ciron, jej męża François Paula de Solages , Lorda Salvagnac , i ich syna Gabriela . Pierwsza część została sprzedana po cenie 35 500 funtów François de Roux, markizowi de Sainte-Colombe , przewodniczącemu parlamentu w 1695 r. I honorowemu doradcy w 1740 r. Drugą część sprzedano Sylvestre-Jean-François de Roux, markizowi de Puivert , doradca w 1734 r., prezes Requests w 1739 r. i prezydent z moździerzem w 1743 r. W 1746 r. Sylvestre-Jean-François de Roux ponownie połączył dwa budynki, które nie były już rozdzielone. W 1751-1752, Sylvestre Jean-François Roux, jednak postanowił wybudować nową rezydencję , Bouquières ulicy (obecnie n o  8), więc sprzedaje hotel Cross Street Baragnon hrabia Joseph de Fumel, Marszałek obozów i armie król w 1762 roku, dowódca królewskiej i Orderu Saint-Louis w 1781 roku, porucznik z prowincji Lyon , dowódcy w prowincjach Agenais i Condomois .

W 1769 r. Za namową pierwszego przewodniczącego parlamentu Pierre-Louis-Anne Drouyn de Vaudeuil i na polecenie hrabiego Saint-Florentin , ministra domu królewskiego , miasto otrzymało rozkaz zapewnienia mieszkań pierwszym prezydentom. . Parlamentu. Hôtel de Ciron-Fumel został kupiony przez gminę w imieniu króla za 85 000 funtów. W 1770 r. Nowy pierwszy prezydent Joseph de Niquet jako pierwszy osiedlił się w hotelu, który został odnowiony i odnowiony.

Rewolucja francuska przyniosła wstrząsów. W 1790 roku parlament Tuluzy został zniesiony, a budynek pozostał pusty. W 1791 roku miasto ostatecznie zdecydowało się wynająć hotel Dyrekcji Wydziału za cenę 3000 funtów rocznie. W kolejnych latach miasto sprzedaje część mebli hotelowych oraz lustra. W 1798 r. Administracja departamentu znalazła się zbyt ciasno i zdecydowała się osiedlić w starym arcybiskupstwie , nieużywanym od 1793 r .: przeniesienie nastąpiło wListopad 1799. W 1802 roku, po zawarciu konkordatu , hotel został ostatecznie przydzielony do zakwaterowania nowego arcybiskupa miasta , Claude'a François Marie Primate . Decyzja ta została potwierdzona przez cesarskiego dekretu w nadejście Napoleon I er w Tuluzie w 1808 roku.

W Grudzień 1906, na mocy prawa separacyjnego , hotel Archidiecezji zostaje opuszczony. Plik25 stycznia 1907państwo postanawia scedować budynki na rzecz departamentu za 170 000 franków , aby móc je odzyskać samodzielnie za tę samą cenę na rzecz Izby Handlowej . Rzeczywiście, w swoich pomieszczeniach przy Place de la Bourse było zbyt ciasno . W 1913 roku faktycznie stała się właścicielką Hôtel de Ciron-Fumel.

Opis

Wzdłuż ulicy Alzacji-Lotaryngii jest widoczny najnowszy budynek ciało, zbudowany w pierwszej połowie XX -go  wieku, wyrównanie ulicy, aby dać nową monumentalną fasadę z Izby Przemysłowo-Handlowej . Siedem przęseł po lewej stronie zostało zbudowanych przez architektów Barthélémy Guitarda i Jeana Valette w latach 1920–1925, podczas gdy ostatnie trzy przęsła po prawej stronie zostały ukończone dopiero w 1936 r. Przez samego Jeana Valette'a. Fasada, która dąży do pewnej monumentalności, używa eklektycznego słownictwa architektonicznego , z pewnymi wpływami secesji . Wznosi się na trzech poziomach: parterze, antresoli i pierwszym piętrze. Parter, wykonany z kamienia , otwiera dwoje drzwi znajdujących się na końcach budynku. Na antresoli i na piętrze elewacja jest z cegły, a jedynie ramy okienne z kamienia naturalnego. Na pierwszym piętrze mają balkony, wsparte na dużych rzeźbionych konsolach i ozdobione rzeźbionymi fryzami . Elewację wieńczy szeroki kamienny gzyms ozdobiony dentils i modylion , a przez ciężką kamienną balustradą.

Na rogu Rue Alsace-Lorraine Krzyża Baragnon , małym budynku z cegły światła, zbudowany w końcu XIX th  wieku, podczas powstania Rue d'Alsace-Lorraine, dostęp do ogrodu. Pomiędzy dwoma bocznymi skrzydłami w środkowej bryle budynku znajduje się duży portal z kamienia. Jest zwieńczony krzywoliniowym frontonem , ozdobionym herbem Izby Handlowej.

• Pałac Konsularny widziany z Place Rouaix .

• Budynek przy rue d'Alsace-Lorraine ( 1 st połowa XX th  wieku).

• Budynek na rogu Alsace-Lorraine Krzyża Baragnon (koniec XIX th  wieku).

• Fronton i herb Izby Przemysłowo-Handlowej.

W ogrodzie rzeźba Josepha Andrau , dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych , przedstawia Bogatą Garonnę (1957). Elewacje ceglane budynki dwóch daty kwadratowy z XVIII th  wieku, kiedy oba hotele były zjednoczone. Obejmują one podniesiony parter i dwie kondygnacje - główny budynek przy rue Croix-Baragnon został jednak podwyższony tylko o jedną kondygnację według planów Jeana Valette'a w 1949 roku. Okna są segmentowe i zdobione rzeźbionym spinką . W 3 rd i 7 th wnęki są wzmocnione przez pilastrem obejmować trzy poziomy i ramki, na parterze, dwa duże łukowe drzwi półkoliste. Nad drzwiami 7 th rozpiętości, rzeźbiony herb zawiera monogram Izby Przemysłowo-Handlowej.

• Fasada na ogród.

• Fragment elewacji w ogrodzie.

Wewnątrz, stare elementy XVII -tego  wieku i XVIII -tego  wieku przetrwały. Klatka schodowa ma kute balustrady, zainstalowane podczas przebudowy hotelu na pierwszego prezydenta z dnia Parlamentu pomiędzy 1770 i 1772. A pokój zachowuje malowane sufity w XVII -tego  wieku. Wystrój pokoi jest jednak naznaczona interwencji artystów, głównie z Tuluzy, XX th  wieku, na wniosek Izby Przemysłowo-Handlowej. Głównym schody zdobią malowidła z końca XIX -tego  wieku i początku XX th  wieku. Od 1948 do 1951 roku kilka scenografii wykonali rzeźbiarze Henri Parayre i Monin oraz malarze Maurice Poncelet, Raymond Espinasse, Antonin Cazelles, Maurice Mélat, Arthur Fages, Raoul Bergougnan i Édouard Bouillère. W skrzydle prostopadłym do rue Croix-Baragnon znajdują się żółte, czerwone i zielone salony oraz sala Audouy z żyrandolami, obrazami i prestiżowymi meblami. Imponująca sala konferencyjna wyróżnia się nowoczesnym wystrojem. Sala Gaston-Doumergue służy jako sala przyjęć.

• Fragment przedsionka wejściowego: uwłaszczenie Canals du Midi (1897).

• Główne schody i łaźnia Padilla ( Paul Gervais , 1898).

• Wielkie schody i kute balustrady ( XVIII th  wieku).

• Szczegół sufit w Francuski ( XVII th  wieku).

• Szczegół sufit w Francuski ( XVII th  wieku).

• Szczegóły sali konferencyjnej: mapa Midi .

• Szczegóły sali konferencyjnej: widok na Tuluzę.

• Pokój Gastona Doumergue'a.

• Szczegół pokoju Gastona Doumergue'a: nawa Langwedocji.

• Szczegół pokoju Gastona Doumergue'a: ramiona cesarskie.

Uwagi i odniesienia

Zobacz też

Bibliografia

• Jules Chalande „Historia ulicach Toulouse” wspomnienia Akademii Nauk i literatury pięknej z Toulouse , 11 th  serii, tom VIII, Tuluza, 1922, str.  137-145 .

Powiązane artykuły

• Rue d'Alsace-Lorraine • Rue Croix-Baragnon • Quartier Saint-Étienne
• Izba Handlowo-Przemysłowa w Tuluzie
• Prywatne rezydencje w Tuluzie

Link zewnętrzny

• Sabine Delpit, Louise-Emmanuelle Friquart i Nathalie Prat, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31104873”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, na stronie internetowej Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 1998 (dostępne pod adresem23 sierpnia 2016).