Hubert z Beaumont-au-Maine

Hubert ( II ) od Beaumont-the-Maine , nazywany Hubert Sainte-Suzanne jest wicehrabia Beaumont i Maine następnie Vendome, gospodarstwa, XI th wieku , ulice Beaumont , Fresnay i Sainte-Suzanne .

Przywiązany do sprawy hrabiego Anjou i Maine, odegrał główną rolę w walce swoich zwierzchników z Wilhelmem Zdobywcą . Pomimo czteroletniego oblężenia z 1083 - 1086 roku w mieście Sainte-Suzanne , która Hubert II bronił, pozostał w historii jako jedyny zamek że William Conqueror sam nie mógł podjąć.

Genealogia

Rodzina Beaumont oraz Beaumont-Brienne regionie dominuje Maine X e się XIV th century.

Rodzina

Hubert, syn Raoula V de Beaumonta i Emmy de Montreveau , niewątpliwie zawdzięczał swoje imię Hubertowi, biskupowi Angers , swemu pradziadowi, tak oddanemu interesom swojej siostrzenicy. Nazywa się go z kolei wicehrabią Sainte-Suzanne, Lude, Maine, Manceaux, Mans. Za życia Kany , drugiej żony swojego ojca, nazywa siebie swoim synem i zawsze nadaje jej tytuł wicehrabiny; jest sędzią swojego sądu.

Urodzony około 1047 , wicehrabia Hubert ożenił się06 grudnia 1067, Ermengarde Nevers , córką Wilhelma I st Nevers (° 1029 † 1083 ), Władcy Nevers i Ermengarde Tonnerre . Ta pani jest wspomniana wraz z mężem, szczególnie w bierzmowaniu św. Aubina w kaplicy Saint-Aubin du Lude , około 1090 r. , Oraz w darowiźnie Saint-Flaceau dla opactwa Saint-Vincent .

Wraz z córką Godeheult , przyszłą przełożoną Étival , bywała w klasztorach. Pewnego dnia wielkanocnego, po przybyciu do Cellières , dała przeorowi Henri de Champeaux prawo do polowania w jego lesie; później, w Boże Narodzenie, przyznał przeorowi Cheffes, Geoffroy de Nantes, prawo do korzystania z jego drewna. Znajdujemy w dniu28 grudnia 1135, wicehrabina Ermengarde, żona Gautiera Haita, wicehrabiego Mollan , którego Dom Guilloreau przypuszcza, że jest wicehrabią Maine, wyszła ponownie za mąż tak późno i nadal żyje co najmniej 90 lat . Wydaje się to mało prawdopodobne i wymagałoby dowodu.

Hubert miał pięcioro dzieci:

Raoul VII (lub V) , (najstarszy syn?).
Herbert lub Hubert (° 1062) cytowany wraz ze swoimi braćmi i matką w 1090 i ponownie w 1095 oraz w innych, mniej dokładnych okolicznościach.
Guillaume (° 1061 ), również wspomniany dwukrotnie.
Denis , który pojawia się tylko w jednej sytuacji.
Godeheult , (° 1063 ), mniszka z Cluny, która odwiedziła ze swoją matką benedyktynów, która śpiewała w klasztorze Cheffes z jednym z mnichów werset alleluja, nie była, jak powiedzieliśmy, wyznawana w opactwie Ronceay d „Angers . Dwa statuty, w których chodzi o zakonnicę o tym imieniu, dotyczą jej ciotki, jeden dotyczący jej zawodu przed 1067 r. , Drugi zaś pod koniec jej kariery po 1104 r . Kiedy Raoul VII założona w modlitwie św Alleaume , w opactwie Etival-en-Charnie , nazwał jego siostra Godeheult tam jako ksieni w 1109 . Jego imię ginie wówczas w mrokach rodzącego się i wciąż bardzo skromnego porządku.

Historia

Maine podczas XI XX wieku , zostały pożądane przez sąsiadów, których Anjou na południu i Normandii na północy.
W 1058 roku bezdzietny hrabia Herbert II z Maine uznał się za wasala Wilhelma Normandii i uczynił go swoim spadkobiercą. Ale wielu lordów Maine nie rozumie tego w ten sposób i bierze broń przeciwko Normanom. Około 1063 r. , Pisze Orderic Vital , Hubert de Beaumont zajął Le Mans przeciwko Normanom .
Dziesięć lat później został zmuszony do poddania się, porzucając swoje zamki Fresnay i Beaumont zwycięzcy i podążać za nim; ale ma na celu przygotowanie zemsty.
Zbudował lub następnie zajął swój zamek Sainte-Suzanne , położony na niedostępnym wzgórzu, zaopatrując go w twierdzę, która oparła się tak wielu wrogom, żywiołom i czasom; zamyka się tam i stamtąd niepokoi partyzantów Guillaume aż do Mans.
Podczas nowej inwazji, po zajęciu miejsc stojących na jego drodze, w Fresnay, Sillé i Beaumont, trudniejszej do obrony, Guillaume atakuje zamek Sainte-Suzanne (Mayenne) , ale napotyka zaciekły opór wicehrabiego Huberta II , wicehrabia Beaumont-au-Maine, Fresnay i Sainte-Suzanne, którego żona Ermengarde de Nevers jest praprawnuczką Hugues Capet -. Hubert wraz z rodziną i najlepszymi żołnierzami znajduje schronienie w swoim potężnym lochu Sainte-Suzanne .

Od 1083 do 1086 Sainte-Suzanne było miejscem konfrontacji między wicehrabią Hubertem a księciem Normandii i królem Anglii, Wilhelmem Zdobywcą . Jeśli sam Guillaume wrócił do Normandii (jego żona, Mathilde de Flandre , zmarła dalej3 listopada 1083), powierzył dowodzenie oblężeniem jednemu ze swoich zaufanych żołnierzy pomocniczych, Bretonowi Alainowi le Roux , Lordowi Richmond , i założył okopany obóz, wyposażony w duży garnizon, Camp de Beugy.

Najlepsi rycerze gromadzą się z prowincji Francji, zwłaszcza Akwitanii i Burgundii, aby wspierać Huberta w walce z Normanami i Anglikami oraz wzbogacać się poprzez przechwytywanie i wykupywanie rycerzy wroga.

Robert de Vieux-Pont (również obecny w Hastings), Robert d'Ussi i inni wysokiej rangi rycerze normańscy zostają zabici. Plik18 listopada 1085, to Richer de L'Aigle, syn Engenoulfa de l'Aigle, który również umiera na oczach Sainte-Suzanne od strzały w oko, po przebaczeniu młodzieńcowi, który go zaatakował.

Brat Bogatszego Gisleberta L'Aigle i kilku innych normańskich rycerzy ( Guillaume I er Warenne , Bauldri z Quitri) zbierają znaczną armię, aby pomścić Bogatszego Orła i przeprowadzić atak, ale „ zdobyli tylko żelazo, które zatopiło ich rany ”.
„ Król nie mógł oblegać fortecy, która była niedostępna ze względu na skały i gęstość winorośli, które ją otaczały ze wszystkich stron ”, opowiada Orderic Vital , najpełniejszy kronikarz tamtych czasów, którego ojciec towarzyszyłby Wilhelmowi podczas podbój Anglii. W rzeczywistości zamek jest zbudowany na skalistym cyplu, a strome zbocza (wówczas pokryte winoroślą) powodują, że ataki są bardzo niebezpieczne; ponadto liczne studnie działające wewnątrz twierdzy oraz podziemne przejście łączące zamek z „młynem wicehrabiego” (obecnie Grand-moulin ) pozwalają na odpowiednie zaopatrzenie oblężonych.
„ O wybitnej szlachcie, wybitnych zasługach i wielkiej sławie za odwagę i zuchwałość ” Hubert nęka Guillaume'a licznymi wtargnięciami do garnizonów Normanów i wojna grzęźnie w miejscu. Guillaume, hrabia Evreux ( 1067 - 1118 ), zostaje wzięty do niewoli. Machiel de Guitot, syn Godefroi-le-Petita, został śmiertelnie ranny, a oblężnicy ponieśli powtarzające się i poważne niepowodzenia.
„ Ponieważ nie mogli pokonać Huberta ani wartością, ani szczęściem, zmienili zdanie i postanowienie, więc próbowali zmusić go do zawarcia królewskiego sojuszu ”. Hubert zgadza się, a Wilhelm Zdobywca poddaje się temu, zniechęcony śmiercią wielu rycerzy i wiernych towarzyszy broni (między innymi Hervé (lub Anvrai) le Breton, który zastąpił Alaina le Roux jako dowódcę oblężenia). Traktat, podany jako data innego wydarzenia, miał miejsce od23 maja 1085 w 21 kwietnia 1086.
Oblężenie zostaje zniesione, Guillaume przyjaźnie przyjmuje obrońcę Sainte-Suzanne w Anglii, oddaje mu posiadłości Beaumont i Fresnay i od tego czasu utrzymuje z nim dobre stosunki. Guillaume zmarł w Rouen dnia9 września 1087.

Od tego czasu znaleźliśmy Huberta z Robertem le Bourguignon , jego wujem, który grozi zburzeniem zamku Lude , który jest już dobrze w rodzinie, 1090 . Już za życia swojego ojca potwierdził z nim opactwom dziedzictwo swoich przodków. Odnowił te akty, kiedy był wicehrabią w Saint-Vincent, Saint-Aubin, Marmoutier , zwłaszcza w Lude. Uczestniczył w darowiznie kościoła i plebanii Bazougers w Saint-Vincent.

Umarł wcześniej 24 maja 1095, według Roberta Latouche .

Epilog

Sainte-Suzanne, jedyna forteca, której Wilhelm Zdobywca nigdy nie zdołał zdobyć , jest wymieniana jako taka w Historii Anglii („ St. Suzanne, jedyny zamek, którego sam Zdobywca nigdy nie mógł zdobyć ”) ... Ale wrogość była przelotny:
Mały syn Hubert, Roscelin Beaumont-the-Maine, poślubia Constance FitzRoy, córka Henryka I st "Beauclerc" króla Anglii ( 1068 - 1135 ), przy czym ten ostatni najmłodszy syn przez Wilhelma Zdobywcę .
Syn Roscelina i Konstancji, Richard I er de Beaumont de Beaumont-au-Maine, żona Lucie de l'Aigle , prawnuczka Richer de l'Aigle zabity w Sainte-Suzanne przez wojska Huberta w 1085 ... i jeden ich córek, Ermengarde de Beaumont , wyszła za mąż5 września 1186z William I st Szkocji ( c. 1143 - 1214 ), król Szkocji od 1165 do 1214 .

Niech żyje Hubert II!

Pieśń na cześć Hubert II został napisany na początku XX th century przez Amand Dagnet ( "utwory Sainte-Suzanne" Imp. Goupil, Laval, 1929 )

Pieśń ku chwale Huberta II

Chór

Młodzi ze Sainte-Suzanne, / Śpiewajcie swoim dzielnym mężczyznom / I niech żyje Hubert II! / Niech echa Tertre Ganne'a / Wesołych powtórek: / Niech żyje Hubert II!

Dziewczęta chłopcy, moi dobrzy przyjaciele, / (Czyja kolej na taniec?) / Ponownie zjednoczyli się na postern / (Że całuje dla swojej wygody) / Młodzi ludzie z ....

Zatańczmy, zaśpiewajmy na głos / (Kto następny tańczy?) / Nasi dawni kapitanowie / (Które całuje, jak jej się podoba)

Adonc, Hubert II, niezadowolony / (Komu ...) / Gas Normand przetwarza / (Że on ...) /

Jak tylko powiesz Bastardowi / I natychmiast wstań

Więc nadchodzi dzielny wojownik / Osadnij na naszej skale

Jak tylko zobaczymy go tam wszystkich / podążają za nim jego najlepsi żołnierze

Wszyscy zgodnie krzyczą: / Niech żyje Hubert, miły baron!

Potem pozostali rycerze nadal / Przyjdź, aby go wzmocnić

Dzielni, z naszych najwyższych wież. / Obserwuj dookoła

Czekają na Zdobywcę, / Anglika, Bretona, Normana ...

Guillaume pewnego ranka pojawia się: / Niech przyjdzie! baron jest gotowy ...

Długo tu walczył / Ale Hubert nie wyparł

Le Bastard, po trzech latach, / Uciekaj z całym swoim ludem:

Syn Arlette nigdy więcej / Nigdy więcej nie przyszedł zobaczyć Suzannais

Wszyscy na opowieść o jego odejściu / Wkrótce przekroczyli wał;

Poszedłem na dźwięk oboju / Tańcz w tej rundzie w lesie.

Na cześć naszych dzielnych dzielnych ludzi / Płaczmy jeszcze raz: niech żyje Hubert II!

Ta piosenka została przywrócona muzyce pod koniec lat 60. przez Jeana Déré , Grand Prix de Rome dla muzyki .

Uwagi i odniesienia

Ermengarde de Nevers jest prawnuczką Hugues Capeta . Pierre-Joseph Odolant-Desnos błędnie mówi, że Hubert poślubił około 1086 roku Godehilde. W rzeczywistości ojciec Ermengarde, Guillaume I er de Nevers (° 1029 † 1083 ), jest synem Renaud I er de Nevers (° 1000 † 1040 ) i Alix ou Avoye de France (° 1003 †> 1063 ). Jest córką Roberta II z Francji dit Le Pieux (° 972 † 1031 ), króla Francji od 996 do 1031 i Constance d'Arles (° 986 † 1032 ). Sam Robert Pobożny jest synem Hugues Capet (° ~ 940 † 996 ), króla Franków od 987 do 996 , założyciela dynastii Kapetyngów i Adélaïde d'Aquitaine (° ~ 945 lub 952 † 1004 ).
Godeheult lub Godehildis lub Godehilde.
Odn. Counts of Maine , Étienne Patou, 2007, [1] .
Historia starożytności miasta l'Aigle i jego okolic , Jean François Gabriel Vaugeois, 1841

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Źródła i bibliografia

Eseje historyczno-literackie o byłej prowincji Maine autorstwa P. Renouarda, imp. Fleuriot, Le Mans, 1811
Badania historyczne dotyczące miasta Sainte-Suzanne przeprowadzone przez D r Nory, imp. Veau-Bernard, Sillé-le-Guillaume, 1888
Notatka historyczna o Sainte-Suzanne i jego zamku autorstwa M. Gérault, imp. Auguste Goupil, Laval, 1896
„Panowie i baronia Sainte-Suzanne” - A. de Beauchesne, Revue Historique et Archéologique du Maine , t. LX (1906), s. 213-243 , pełny tekst: interaktywne cyfrowe wydanie CD / DVD-Rom, Le Mans, 2006, Towarzystwo Historyczne i Archeologiczne stanu Maine, ( ISBN 9 782352 590095 ) .
„Sainte-Suzanne”, A. de Beauchesne, Revue Historique et Archéologique du Maine , t.LXI (1907), s. 45-85 , pełny tekst: interaktywne cyfrowe wydanie CD / DVD-Rom, Le Mans, 2006, Éd.Société historique et archéologique du Maine.
„Sainte-Suzanne, jego historia i fortyfikacje”, Robert Triger , Revue Historique et Archéologique du Maine , 1907, t. LXI , str. 24-99 , t. LXII , str. 271-331 i przedruki ; pełny tekst: interaktywna cyfrowa edycja CD / DVD-Rom, Le Mans, 2006, wyd. Towarzystwo Historyczno-Archeologiczne stanu Maine. - (Reprint Western Regional Editions, 1996 , przedmowa Gérarda Morteveille'a, handling imp., Mayenne, ( ISBN 2-85554-077-1 ) ).
Robert Latouche, „Pierwsi wicehrabiowie stanu Maine”, w: Revue Historique et Archéologique du Maine , 1909, t. LXV , str. 80-88 , pełny tekst: interaktywne cyfrowe wydanie CD / DVD-Rom, Le Mans, 2006, wyd. Towarzystwo Historyczno-Archeologiczne stanu Maine.
„The castle and the city of Beaumont-le-Vicomte […]” Roberta Trigera w Revue Historique et Archéologique du Maine , 1901, t.
[[[: {{{1}}} | A ]] · [[| D ]] · J ] {{{1}}} , str. 52-70 , pełny tekst: interaktywne cyfrowe wydanie CD / DVD-Rom, Le Mans, 2006, wyd. Towarzystwo Historyczno-Archeologiczne stanu Maine.
Eugène Hucher , „Pogrzebowe i sigilograficzne pomniki wicehrabiów Beaumont”, w: Revue Historique et Archéologique du Maine , 1882, t. XI , s. 319-408 ; pełny tekst: interaktywna cyfrowa edycja CD / DVD-Rom, Le Mans, 2006, wyd. Towarzystwo Archeologiczne Historyczne stanu Maine.
„Hubert de Beaumont-au-Maine”, w: Alphonse-Victor Angot and Ferdinand Gaugain , Słownik historyczny, topograficzny i biograficzny Mayenne , Laval , Goupil, 1900–1910 [ szczegóły wydań ] ( czytaj online )
Opat Angot " The viscounts Maine ", w Biuletynie Komisji Historycznej i archeologicznych Mayenne , 1914 , n o 30, str. 180-232 , 320-342, 404-424. [2] .
Counts of Maine , Étienne Patou, 2007, [3] .