Homofonia

W językoznawstwa , homofonia jest wiele identyczności określającej zależność pomiędzy dwoma różnymi słów mających taką samą wymowę - patrz fonetyczny . Homofonia różni się w tym od homografii , która określa związek między dwoma słowami o różnych znaczeniach i tej samej pisowni . Homofonia jest bardzo powszechna w języku francuskim (ponieważ może występować z prawie każdym słowem, nawet najbardziej powszechnym) i jest źródłem bardzo częstych błędów ortograficznych :

Na przykład w języku francuskim "ferment" (odmiana "zamknięcia" w trzeciej osobie liczby mnogiej czasu teraźniejszego oznajmującego) i rzeczownik rodzaju męskiego "ferment" (homofon imiesłowu czasu teraźniejszego "zamknięcie") są homografami, ale nie homofonami, podczas gdy słowa „morze”, „matka” i „burmistrz” to homofony, ale nie homografy, a nawet „buk” i „byt”.
W języku francuskim najczęstszy przypadek identycznej wymowy występuje z żeńskimi lub mnogimi akordami wielu wyrazów, ponieważ akordy te, choć są różnie wpisywane, nie zawsze różnią się fonetycznie. Występuje również bardzo często w odmianach tego samego czasownika (zwłaszcza we wszystkich regularnych czasownikach z pierwszej lub drugiej grupy). Ale we wszystkich tych przypadkach są to formy tego samego słowa, a nie różne słowa.

Homofonia i homonimia

Dwa różne słowa, które są zarówno homofonami, jak i homografami, są prawdziwymi homonimami :

Na przykład w języku francuskim „suis” oznacza dwa prawdziwe homonimy, ponieważ może być sprzężoną formą czasowników „być” i „naśladować” w pierwszej osobie teraźniejszego oznajmującego (ale także w drugiej dla drugiej). Co więcej, te prawdziwe homonimy są tak samo homofonami formy werbalnej „następuje” (od tego samego „następują”, w trzeciej osobie obecnej oznajmującej), jak i wspólnego rzeczownika żeńskiego „ sadza ”, z którym nie zachować jakąkolwiek relację etymologiczną, jak to już ma miejsce między „być” i „naśladować”.

Homofonia i paronimia

Czasami mówimy również o homofonii między dwoma lub więcej słowami (lub wyrażeniami), gdy te słowa (lub wyrażenia) mają zwykle różne wymowy fonetycznie, ale wystarczająco blisko ( paronimy ), by czasami być mylone fonologicznie z regionalnymi akcentami, lub gdy są wymawiane w innym język, który nie rozróżnia wyraźnie kilku fonemów lub gdy wymowa pisowni w tym języku jest niepewna. Ale powinniśmy raczej mówić w tym przypadku o parafonii :

Dzieje się tak często w przypadku niektórych zagranicznych nazw własnych, takich jak paronimy Holland , Hollande , Åland i Oland w języku francuskim, które często są parafonami i których pisownia może się różnić ze względu na litery normalnie nieznane w czysto francuskiej pisowni, zgodnie z różnymi modelami francizacji , co z kolei prowadzi do bardzo różnych wymowy, bez możliwości rozpoznania, które imię jest faktycznie wymawiane.
Inne przypadki parafonii w języku francuskim występują na przykład z męskimi imionami „mat” i „mas” (wymowa tych ostatnich różni się w zależności od mówiącego, niektórzy robią różnicę, wymawiając końcowe „s”, a inni nie. , lub przez wymawiając drugi z przednim „a”).
Przypadek parafonii związany z ewolucją fonetyki języka francuskiego występuje między paronimami sprzężonymi „chantais” i „chantai” (ten ostatni był zwykle wymawiany jako homofony „chanté” i „chanter”, aby wskazać tutaj prostą przeszłość oznajmujący w pierwszej osobie liczby pojedynczej, ale obecnie jest najczęściej mylony z homofonami „chantais”, „chantait” i „chantait”, które wskazują na oznajmujący niedoskonały i który jest również sprzężony z pierwszą osobą liczby pojedynczej). Ten przypadek powoduje łatwe pomylenie czasów i jest przyczyną dość powszechnych błędów ortograficznych.
Ten sam przypadek parafonii występuje w języku francuskim między obecnym trybem warunkowym a przyszłym oznajmującym, na przykład z paronimami „chanterais” (lub jego prawdziwymi homofonami „chanterait” i „chanterait”, wszystkie wymawiane jak „chantrè”) i „chanterai” (zwykle wymawiane jako „przechylony”) i powoduje to samo zamieszanie razy.
Ponadto fonetyczne rozróżnienie między „a” przednim i „a” tylnym ma tendencję do znikania fonetycznie we wspólnym języku francuskim na rzecz samogłoski przedniej, przekształcając paronimię w homofonię (na przykład między przymiotnikiem „las” normalnie wymawianym posterior , ale często wymawiane jak „la” i „là”, dwa prawdziwe homofony zawsze wymawiane przednie), co może powodować niejednoznaczność zrozumienia (na przykład „Jestem zmęczony”, tylny, wskazuje na moje zmęczenie, ale jeśli jest wymawiane przednie, mylimy się zdanie z „jestem tam”, które wskazuje na moją obecność w miejscu).
Ponadto zauważamy również tendencję do uogólnionego otwierania zamkniętego „o”, gdy są utrudnione w końcowej sylabie. A więc „strefy”, „stożka”, „aksjomatu”, „tomu”, „kosmosu”, ale także „usterki”, strzechy”, „królestwa”, „steru” itp. , którego [o] otwiera się w [ɔ] w popularnym języku. Pary parafoniczne, takie jak „głupiec”/„skok”, „łańcuch”/„żebro”, „rock”/„chrypka”, „jabłko”/„palma”, „man”/„hełm”, „bump”/„Beauce ”,„ Paweł ”/„ Paweł ” itp. , dlatego wszystko zmierza w kierunku homofonii. Obsługiwany rejestr jednak wyraźnie zachowuje te różnice.
Na koniec zwróćmy uwagę na coraz częstsze mylenie nosowych dźwięków wokalnych [ɛ̃] i [œ̃], które w paryskiej wymowie mają tendencję do łączenia się w jeden dźwięk [æ̃], znacznie bardziej otwarty. W ten sposób powstają pary homofonów, takie jak „strand” / „brązowy”. Jednak rozróżnienie tych dwóch dźwięków jest nadal potwierdzane w wielu francuskich regionach i miastach, takich jak na przykład Tuluza.

Homofonia w literaturze

Po francusku

W literaturze francuskiej, trzy pisarze rozwijać ten proces od końca XIX th wieku: Raymond Roussel , Alphonse Allais , i Jean-Pierre Brisset i uczynić fikcyjna zasada budowy, czasami w oparciu o urządzenia teoretycznej. Allais komponuje między innymi homofoniczne kuplety czy holorymy, a swoje opowiadania i artykuły wypełnia grami słownymi. Roussel ujawni swój proces w Komentarzu, który napisałem niektóre z moich książek (1934). Brisset w swojej pracy La Grande Nouvelle (1900) poważnie postuluje zaskakujące jak na owe czasy prawo językowe: homofonia między słowami lub ideami dowodziłaby związku między nimi. Pisze: „Wszystkie idee, które można wyrazić tym samym dźwiękiem lub serią podobnych dźwięków, mają to samo pochodzenie i przedstawiają między sobą pewną, mniej lub bardziej oczywistą relację rzeczy istniejących przez cały czas lub wcześniej istniejących w w sposób ciągły lub przypadkowy. Dzięki temu procesowi udało mu się począć, że człowiek wyszedł z żaby.

Marcel Duchamp twierdzi, że wizja pokazu z 1912 roku z powieści Roussela Impressions d'Afrique zadecydowała o ułożeniu notatek przygotowawczych do Dużej kieliszki , nie mówiąc już o wpływie, jaki ci trzej wspomniani autorzy wywarli na André Bretona i surrealistę. Grupa.

Od lat 60., nie licząc prac psychoanalityka Jacquesa Lacana i eseju Michela Foucaulta o Roussel, członkowie Oulipo uczynili z homofonii zasadę konstrukcji fikcyjnej, albo grę poetycką, albo nawet przemieszczenie w innym semantycznym wszechświecie.

Po angielsku

W literaturze anglosaskiej znajdujemy na przykład u Edwarda Leara , Lewisa Carrolla i Jamesa Joyce’a praktyki homofoniczne. Co więcej, język Cockney w dużej mierze opiera się na tego typu skojarzeniach. Humor oparty na absurdzie (bądź nonsensie ) w języku jest bardzo popularny w Anglii od wielu lat.

Homofonia w muzyce

Homophony oznacza muzykę kolektywną jednym głosem, śpiewaną unisono . Słowo to oznacza monodię, a przeciwstawia się polifonii i harmonii . Chorał gregoriański jest taki muzyką homophone.

W muzyce polifonicznej przez nadużycie traktujemy homofonię utwór, w którym emisja sylab odbywa się w tym samym rytmie , wspólnym dla zespołu wokalnego, chóru czy instrumentów: jest to dokładniej homorytmia .

Uwagi i referencje

La Grande Nouvelle , anons od wydawcy Fayard.
Peter Gammond i Denis Arnold ( red. ) ( przetłumaczone z angielskiego przez Marie-Stella Pâris, francuska adaptacja Alaina Pârisa ), encyklopedyczny słownik muzyczny: University of Oxford [" The New Oxford Companion to Music "], t. II: A do K , Paryż, editions Robert Laffont , coll. „Książki”,1991( 1 st ed. 1988 ), 1171 , str. ( ISBN 2-221-05654-X , OCLC 19339606 , informacja BNF n O FRBNF36632390 ) , str. 1006.