Hind Dehiba

Na Mistrzostwach Europy w Lekkoatletyce 2010 w Barcelonie Hind Dehiba zdobył srebrny medal na  1500 m w 4:01:17, przegrywając z Hiszpanką Nurią Fernández . Miesiąc później w Splicie Francuzka wygrała  bardzo taktyczny 1500 m Pucharu Kontynentalnego (dawniej Pucharu Świata Narodów) w drużynie europejskiej, wyprzedzając zwłaszcza kenijską mistrzynię olimpijską Nancy Langat w bardzo sprincie. Ta ostatnia pada ofiarą upadku dziesięć metrów od mety, próbując złapać Hind za ramię, aby ją zdestabilizować. Zakończyła swój sezon wygrywając spotkanie w Carmaux (Tarn), gdzie w 4:29:06 ustanowiła najlepszy światowy występ roku na milę.

W grudzień 2010, wybucha sprawa dopingowa „GALGO” i pokazuje, że Nuria Fernández była klientką doktora Fuentesa. Podsłuchy telefoniczne i wyznanie jej trenera Manuela Pascuala wskazują, że użyła środka dopingującego w dniu finału Mistrzostw Europy 2010 na dystansie 1500m. Sędzia postanowił zakopać dowody winy Nurii Fernández , co pozwoliło jej nigdy nie zostać zdyskwalifikowanym z tytułu europejskiego, który powinien był trafić do Hind Dehiby.

W 2011 roku Hind wznowił sezon w Montreuil na milę, gdzie najlepsza światowa marka roku osiągnęła wynik 4:29:59.

W marzec 2012Hind Dehiba zakończone w 5 p  miejsce MŚ pomieszczeniu o Istanbul w czasie 4 min 10 s 30. przenosi czwarty po pozytywny test domieszkowania białoruskiej Natalla Karejwa (pierwotnie 4 e ) i w końcu na brązowy medalist17 sierpnia 2015(Decyzja Sportowego Sądu Arbitrażowego w Lozannie) po dyskwalifikacji za doping tureckiego Aslı Çakıra Alptekina , początkowo brązowego medalisty.

Pod koniec czerwca, to jest wyeliminowane w półfinale Mistrzostw Europy poprzez XIV uczestników (ostatecznie 9 th po dyskwalifikacji za doping sportowców 5). Jest to ostatni konkurs Hind Dehiby na poziomie międzynarodowym. Sprawa dopingowa i korupcyjna IAAF ujawniona w 2015 r. pokazuje, że kilku sportowców (Rosjan i Turków) uczestniczyło w tych Mistrzostwach Europy w Helsinkach z narkotykami, co uniemożliwiło Hindowi dotarcie do finału. Minima na Igrzyska Olimpijskie w Londynie 2012 zostały zatem zawyżone (4:02:90), podczas gdy Hind osiągnął 4:03:02 w okresie kwalifikacyjnym. Podobnie jak w światowym rankingu 2011 i 2012, który pozwolił na repasaże na Igrzyskach Olimpijskich 2012, jeśli francuski sportowiec znalazł się na światowej szesnastce (po 3 na kraj). Hind zajmowała 17 miejsce w czasie ostatecznej selekcji, ale w 2015 roku wróciła do światowej czołówki w 2011 roku (15. miejsce na świecie po 3 na kraj) po odkryciu przypadków pozytywnych rosyjskich sportowców ukrytych przez Międzynarodową Federację w zamian za łapówkę . W tej sprawie korupcyjnej osądzonej przez francuski wymiar sprawiedliwości (sędzią śledczym jest Renaud Van Ruymbeke), Hind postanawia złożyć pozew cywilny, tak jak wcześniej zrobiła to maratończyka Christelle Daunay.

Exploity

W trakcie swojej kariery Hind udało 3 miejsca na podium w Diamentowej Ligi, 2 nd w Paryżu w 2005 roku , 2 nd w Paryżu w 2010 roku (po dyskwalifikacji Anna Alminowa za doping) i 3 rd w Lozannie w 2011. Była rankingowym 4 th na świecie Ranking w 2005 i 2010 na 1500  m . Wygrała trzykrotnie mistrzostwo Francji w restauracji na 1500  m (2004-2005 i 2011), pięciokrotnie mistrzostwo Francji w plenerze na 1500  m (2005, 2006, 2009, 2011 i 2012) oraz Mistrzostwa Francji na 800  m 2009 .

Jest pierwszą i jedyną francuską lekkoatletką, która przebiegła 1500  m w mniej niż 4 min 00 s lub 3 min 59 s 76 w Meeting Diamond League w Paryżu na Stade de France na16 lipca 2010.

Hind w swojej karierze przebiegnie 35 razy w czasie krótszym niż 4 min 10 s i 15 razy w czasie krótszym niż 4 min 05 s na dystansie 1500  m . Około 800  m , pobiegnie 4 razy w ciągu 2 min 00 s. Dwukrotnie Hind przebiegnie tę milę w czasie krótszym niż 4 min 30 s (najlepszy światowy występ 2010 i 2011) oraz dwukrotnie w czasie poniżej 9 min 00 s na dystansie 3000  m .

13 października 2012 r.w Meaux została wybrana na członka Komitetu Sterującego Komisji Lekkoatletycznej Seine-et-Marne na okres 4 lat. Hind zasiada w Komisji Sportu Wysokiego Szczebla i przewodniczy Komisji Sportowców.

Hind był zawodowym sportowcem przez dwa lata w National Athletics League (LNA) z 1 st styczeń 2011 w 31 grudnia 2012.

Życie prywatne

Od 2002 roku związana jest z Fodilem Dehibą, francuskim mistrzem na 10.000m (1997). Świętowali swój związek w dniu22 marca 2003 r.. Mieszkali w Paryżu (Francja), w Rabacie (Maroko), a następnie w Albuquerque ( Stany Zjednoczone ), gdzie urodziła swoje pierwsze dziecko, małą dziewczynkę o imieniu Inès,23 lipca 2013.

14 listopada 2016 r.w Corbeil-Essonnes (Francja) Hind rodzi „trojaczki” (chłopiec i dwie dziewczynki) o imionach Adam, Jana i Salma. Od tego czasu osiedlili się w Fontainebleau (Francja).

Zgodnie z logiką rekonwersji Hind wznowił studia i uzyskał Dyplom Trenera Fizycznego Europejskiego Uniwersytetu (Bac + 4) na Uniwersytecie Lyon 1 STAPS w 2015 roku, opcja Athletics with Mention.

Nagrody

Dokumentacja

Osobiste wyróżnienia

• nagrodę „Sytales de la réussite des Français de schabu Comes” w Zgromadzeniu Narodowym przez przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego Jean-Louis Debre na11 grudnia 2004 r..

Kluby

• 1994 - 1998: Club of Boujad ( Maroko )
• 2003: Essonne lekkoatletyka
• 2004 - 2008: CA Montreuil 93
• 2009: Stade de Vanves Athletics
• 2010: AS Anzinoise Athletics
• 2011 - 2012: Jogging Melun Val de Seine
• Obecny klub (2014 - w toku): Olympique Melun Val de Seine

Linki zewnętrzne

• Zasoby związane ze sportem  :
  • Francuska federacja lekkiej atletyki
  • Świat Lekkoatletyki
  • (w)  Diamentowej Lidze
  • (pl)  Olimpiada
  • (en + fi)  Tilastopaja
  • (w)  Statystyki lekkoatletyczne

Uwagi i referencje

1. Biografia FFA , obejrzano 2 sierpnia 2010
2. (w) „  Hind Dehiba pozytywny dla EPO  ” na www.20minutes.fr (dostęp 8 kwietnia 2019 )
3. (w) „  Lista francuskich sportowców i średniodystansowych zaangażowanych w sprawy dopingowe  ” na www.lequipe.fr (dostęp 8 kwietnia 2019 r. )
4. „  Dehiba zajmuje 2 miejsce  ” , L'Equipe,1 st sierpień 2010(dostęp na 1 st sierpień 2010 )
5. Hind Dehiba wziął srebro , rmc.fr, 1 st sierpień 2010
6. (w) Pierre Jean Vazel, „  Tamgho and Lavillenie notch liderem światowym w Montreuil, Blake Lemaitre krawędziami w szybkich 100m  ” na www.iaaf.org (dostęp 8 czerwca 2011 )