Hierarchia Zakonu Świątynnego na Zachodzie

Ta hierarchia Zakonu Świątyni została stworzona i zainstalowana, aby zaspokoić potrzebę organizacji zakonu, gdy rozwijał się on na Zachodzie. To wycofanie się z Reguły informuje nas o tej hierarchii i roli różnych dygnitarzy mieszkających na Zachodzie .

Kapitan poniżej morza, a następnie gość

Z Jerozolimy kapitan zakonu wysłał przedstawiciela zwanego „mistrzem poniżej morza”, aby odwiedził prowincje zakonu w Europie. Następnie od 1250 roku ten dostojnik przyjął tytuł „gościa”, zanim funkcja została rozdzielona dwoma przedstawicielami lub gośćmi, jednym na Półwysep Iberyjski (pięć królestw Hiszpanii), a drugim na pozostałą część kraju zachodniego, który był nazywany gość z Francji.

Oto niektórzy z tych dostojników, których kariera zakończyła się w tym poście:

Gilbert Hérail , Master rzędu (1194-1200) również opanować Cismarin (1190 / 91-1193).

Kapitan prowincji lub kraju

Nazywany jest także korepetytorem . Terytorium, którym zarządzał, jest porównywalne z krajem. Wydaje się, że został mianowany przez kapitana zakonu na okres czterech lat (art. 87 wycofania Reguły). Prowincje lub kraje templariuszy były stopniowo tworzone zgodnie z kryteriami językowymi. Oto lista pośrednia obejmująca Trypolis , Antiochię , Francję , Anglię , Poitou , Aragonię , Portugalię , Apulię i Węgry . (artykuły 87, 88).

Komornik

wydaje się, że określenie to odnosiło się do pododdziału województwa. W ten sposób prowincja Francji została podzielona na pięciu komorników: Francję (nazwa pochodzi od Kraju Francji ), Normandię , Ponthieu - Vermandois , Szampania-Lotaryngię i Burgundię . Mistrzowie ci zostali zebrani przez mistrza ich kraju podczas corocznej kapituły kraju.

Pojęcie Bailli istnieje od IX XX  wieku , lecz pojawiła się w francuskiej domeny królewskiej pod Filipa Augusta zastąpić seneschals . Można by pomyśleć, że templariusze przyjęli tę samą organizację, ponieważ w aktach procesu Zakonu Świątyni znajdują się te same nazwy bailiwiców , jakie istniały w królestwie Francji i hrabstwie Szampania .

Przed instytucji tych baillies późnym XII -tego  wieku , commanderies zostały również pogrupowane według diecezji z mistrzem (proxy / headmaster) na czele. W szczególności był pan dla domów diecezji Amiens , jeden dla tych w Laon, a także jeden dla Noyon .

Mistrz przejścia

Jest to słabo znana funkcja, na którą wskazują dokumenty odnoszące się do templariuszy w Burgundii . Prawdopodobnie dostojnik odpowiedzialny za transport zasobów i ludzi do Ziemi Świętej .

Niewielu dostojników jest zidentyfikowanych, a jeden z nich, którego nazwisko nie jest znane, przebywał w Marsylii około 1300 roku:

Dowódca domu lub nauczyciel

Termin występujący w kartach historycznych to Præceptǒr , co oznacza „Ten, który rozkazuje”. Kierowali domem świątyni zwanym nakazem lub komandorią w odniesieniu do Reguły i decyzji kapituły. Artykuł 49 Reguły stanowi, że „możesz mieć ziemie, ludzi, złoczyńców, dzierżyć pola i sprawiedliwie nimi rządzić, a także przejmować swoje prawo do tych rzeczy, jak zostało to specjalnie ustalone”. „ Dowódca został wybrany przez społeczność w drodze głosowania i na różny okres. Mógłby być sierżantem.

Prokurator

W „  Prokurator  ” (the) z domus Templi było w tym przypadku przedstawiciel dowódcy w danym miejscu należącym do tej komandorii (alleu, lenno, gospodarstwo, itd.)

Brat kapelani

W 1139 papież Innocenty II zezwolił zakonowi na posiadanie własnych księży. Pełnili oni boską posługę w kaplicach, uczestniczyli w przyjmowaniu nowych braci i byli duchowymi przewodnikami braci. Mieli na sobie wory i tony. Przed 1139 r. Kapelani odbywali semestry.

Bracia rycerze i bracia sierżanci

Bracia rycerze, ubrani w białe płaszcze, wszyscy pochodzili ze szlachty i już w momencie wstąpienia do Zakonu Świątyni mieli zostać pasowani na rycerza. Byli to elitarni żołnierze, dobrze wyposażeni i dobrze wyszkoleni, ustawieni w pierwszej linii.

Bracia sierżanci, ubrani w brązowe lub czarne płaszcze, byli wolnymi ludźmi. Na wschodzie dowodził nimi turkopolier.

W niektórych dużych komandorach rycerze i sierżanci mieli oddzielne dormitoria i refektarz. Wszyscy złożyli trzy śluby: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Mieszkali głównie w fortecach Wschodu lub Hiszpanii.

Zawodowi bracia

Mieszkali głównie w komandorach zachodnich i byli rolnikami i rzemieślnikami. Artykuł 325 Reguły Zakonu Świątyni wskazuje, że „brat murarz czasami nosi rękawiczki i jest to dozwolone ze względu na wielką pracę, którą wykonuje, i aby nie zranił rąk, nawet nieznacznie., Ale nie powinien nosić kiedy nie pracują. "

Chłopi pańszczyźniani i słudzy

W poddani byli związani chłopów do pana lub wspólnoty mnichów. Nie byli wolnymi ludźmi.

Powiązane artykuły

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Demurger 2008 , s.  147
  2. Demurger 2008 , s.  150-151
  3. (w) Alan John Forey , „Organizacja i życie templariuszy: Prowincja i jej relacje ze Wschodem” w The Templars in the Corona de Aragón , Oxford University Press,1973498  str. ( czytaj online ) , s.  328-329
  4. Demurger 2008 , s.  369
  5. Damien Carraz ( pref.  Alain Demurger ), Zakon Świątyni w dolinie Dolnego Rodanu (1124-1312): Zakony wojskowe, krucjaty i społeczeństwa południowe , Lyon, University Press of Lyon, coll.  „Zbiór historii i archeologii średniowiecza / 17”,2005( ISBN  978-2-7297-0781-1 , czytaj online ) , str.  98, 318-319
  6. Forey 1973 , str.  329 (uwaga 181)
  7. (w) Jochen Burgtorf , The Central Convent of Hospitallers and Templars: History, Organization, and Personnel (1099 / 1120-1310) , Leiden / Boston, Brill,2008, 761,  str. ( ISBN  978-90-04-16660-8 , czytaj online ) , str.  656-657
  8. Burgtorf 2008 , s.  486-488
  9. Burgtorf 2008 , s.  543-547
  10. Demurger 2008 , s.  161
  11. Demurger 2008 , s.  147-153
  12. Demurger 2008 , s.  154
  13. Biblioteka szkoły czarterów , t.  I, Towarzystwo Szkoły Kartartów,1860( czytaj online )
  14. Amedee Louis-Alexandre Trudo Elm „  Studium posiadłości Zakonu Świątyni w Pikardii  ” Spółki Memoirs Pikardia Antyki , 4 th serii, vol.  2,1894, s.  116 ( czytaj online )
  15. Edmond Sénemaud , Revue historique des Ardennes , vol.  6,1867( czytaj online ) , s.  71-72
  16. Dla Laona: Pierre , rycerz i prokurator domów biskupstwa Laon ( (la) : „Petrus miles and prokurator domorum Laudunensis episcopatus” cytowany w 1179.
  17. Jean Richard , "Templariusze i szpitalnicy w bordo i Southern Champagne (XII e -XIII TH wieku)" , w Josef Fleckenstein Manfred Hellmann, Die geistlichen Ritterorden Europas Sigmaringen J. Thorbecke1980, 429  pkt. ( prezentacja online ) , s.  234, przeczytaj na www.journals.ub.uni-heidelberg.de
  18. Pierre-Vincent Claverie , „Some przemyślenia na temat działań morskich zakonów wojskowych” , w: Michel Balard i in., Les Ordres militaire et la mer , La Rochelle, Éditions du cths,2005( czytaj online ) , s.  19[Pdf]; Pierre-Vincent Claverie , Zakon Świątyni w Ziemi Świętej i na Cyprze do XIII th  century , vol.  1, Nikozja, Centrum Badań Naukowych, pot.  „Źródła i studia historii Cypru”,2005, 412  s. ( ISBN  978-9-9630-8094-6 , prezentacja online ) , str.  381
  19. (w) Jürgen Sarnowsky , „Zakony wojskowe i ich marynarki wojenne” w: Malcolm Barber , Judith Mary Upton-Ward, The Military Orders: We land and by sea , Ashgate Publishing, Ltd., 292  str. ( ISBN  978-0-7546-6287-7 , prezentacja online ) , str.  49
  20. Gustave Schlumberger , Ferdinand Chalandon i Adrien Blanchet , Sigillography of the Latin Orient , Paris, Paul Geuthner,1943, 243  str. ( czytaj online ) , s.  250 (nr 257)
  21. (La) Jules Michelet , Proces templariuszy , t.  1, Paryż, Imprimerie nationale , pot.  „Niepublikowane dokumenty z historii Francji”,1841, 681  str. ( czytaj online ) , s.  632-633
  22. Michelet 1841 , str.  564Przesłuchanie Guillaume de Gy, który wskazuje, że został przyjęty przez Simona de Quincy w 1303 roku w Marsylii i który określa go mianem „  Presidentem tunc fratribus transeuntibus ultra mare  ”, czyli mistrzem przejścia.
  23. Carraz 2005 , s.  504
  24. Félix Gaffiot , Gaffiot  : słownik łacińsko-francuski ,1934( czytaj online )