Guy Tavernier

Guy Tavernier Obraz w Infobox. Guy Tavernier miał 46 lat w 1970 roku Biografia
Narodziny 29 maja 1924
Charleroi
Śmierć 7 października 1996(w wieku 72 lat)
Leuven
Narodowość belgijski
Czynność Fizyk
Inne informacje
Nagrody Oficer Orderu Kawalera Leopolda II
Orderu Korony

Guy Tavernier (29 maja 1924w Charleroi -7 października 1996w Louvain ), belgijski fizyk jądrowy, który dokonał kilku odkryć w fizyce fizyki atomowej i cząstek elementarnych i był ojcem belgijskiej i międzynarodowej gry jądrowej .

Biografia i badania

Guy Charles Tavernier, syn Lodoïsa Taverniera i Marii Schoeffera, udał się wraz z rodziną do Londynu na początku wojny, gdzie ukończył studia humanistyczne w belgijskim college'u w Buxton . Nieco później napisał traktat o astrofizyce, zainicjowany wWrzesień 1941, gdy miał zaledwie 17 lat. W retoryce kilkakrotnie udzielał części lekcji matematyki zamiast swojego nauczyciela, a zrozumienie tematu było ułatwione dzięki klarowności wyjaśnień. Prawdą jest, że z pomocą ojca u schyłku ludzkości opanował już matematykę pierwszego roku studiów.

Studiował w Imperial College of London University i uzyskał stopień doktora nauk fizycznych i matematycznych pod kierownictwem Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki George'a Pageta Thomsona . W ramach swojego doktoratu opracował akcelerator cząstek liniowych Van de Graaffa, który umożliwił im uzyskanie wysokich napięć, do 3 milionów woltów już w pierwszym roku rozwoju, przy 4 milionach woltów znajdujących się w zasięgu wzroku, który reprezentował wówczas najpotężniejszą maszynę z jego miły na świecie. Używając swojego Van de Graaffa, przyspieszył jądra trytu na tarczy deuteronu i tym samym wywołał nową reakcję jądrową, w której po raz pierwszy powstały dwa izotopy helu , a mianowicie hel 3 i hel 5 .

Był wielkim humanistą, człowiekiem uczciwym i bardzo dyspozycyjnym, utalentowanym pianistą, pasjonatem tenisa i pływania oraz wspaniałą złotą rączką, i ku rozpaczy GP Thomsona został sprowadzony do Belgii przez Marc de Hemptinne , Francqui Prize , który zaproponował mu kierownictwo nowego Centrum Fizyki Jądrowej na Wydziale Fizyki Katolickiego Uniwersytetu w Louvain w Belgii, gdzie pracował również Georges Lemaître , ojciec teorii prymitywnego atomu ( Wielkiego Wybuchu ), z którym uwielbiał grać na fortepian. na cztery ręce. Jako pionier nuklearny w Belgii zbudował tam, korzystając ze swojego angielskiego doświadczenia, w zaledwie trzy miesiące pierwszy akcelerator Van de Graaffa w Belgii w 1948 roku, a także, w tym samym roku, był współautorem pierwszego belgijskiego cyklotronu. w Louvain, którego serce jest nadal widoczne na centralnym końcu alei przed cyklotronem Uniwersytetu Louvain-La-Neuve.

Również w 1948 roku odkrył „Crête de Tavernier”, czyli nieznane wówczas zjawisko wzrostu dawki napromieniowania promieni gamma na początku ich penetracji do organizmu, zanim spadnie wykładniczo wraz ze wzrostem promieniowania gamma. , głębokość. Wykazał również, że długość dyfuzji obowiązująca dla czystej wody i stosowana do tej pory w obliczeniach nie była odpowiednia dla tkanek biologicznych. To przejście przez maksimum, zjawisko, które jest również podobne dla promieni X i gamma oraz wiązek fotonów i neutronów , wygenerowało nowe regulacje z 1950 roku na poziomie międzynarodowym, a wcześniej przyjęta dawka 1,2 Röntgena na tydzień została zmniejszona do 0,3 Röntgena tygodniowo. , co uratowało wiele istnień ludzkich, szczególnie tych narażonych na prześwietlenia wykonywane w szpitalu.

W latach 1950-51 dokładnie zmierzył kątową korelację beta-gamma rubidu 86. W czerwcu tego roku 1951 ożenił się z Marie-Thérèse Verhoustraeten, z którą miał czworo dzieci: Martine, Michèle, André i Jean-Louis.

Zaproponował w środkuLipiec 1952podczas pobytu w Argonne National Laboratory wykorzystywano lekką wodę do chłodzenia reaktorów jądrowych , natomiast dotychczas reaktory cywilne były chłodzone powietrzem. Amerykanie Walter Zinn , Spinrad i Untermayer powiedzieli mu, aby w pełni rozwinął ten pomysł. Dokonał pełnego badania tego dla przypadku chłodzonego wodą reaktora uranowo-grafitowego. Obecnie zdecydowana większość reaktorów jądrowych na naszej planecie jest chłodzona wodą, na przykład PWR ( reaktory wodne ciśnieniowe ) i BWR ( reaktory z wrzącą wodą ).

Podczas pobytu w Argonne opracował również nową technikę pomiaru przekroju poprzecznego złota, która jest bardzo przydatna w pomiarach neutronów. Po powrocie do Brukseli wyobraził sobie inne urządzenie do pomiaru przekroju poprzecznego wodoru, który nadal był trudny do oszacowania.

Następnie opracował stabilne źródło neutronów radu - berylu (dokładność 2%), które przez kilka lat pozostawało standardowym źródłem i międzynarodowym wzorcem odniesienia znanym jako standardowe źródło neutronów Union minière , od nazwy firmy, w której kontynuował. przez większą część lat pięćdziesiątych na wydziale Radu. Opracował też przy tej okazji bardzo precyzyjną metodę pomiaru neutronów, opartą na całkach przestrzennych gęstości spowalniania neutronów.

Podczas swoich badań nad absolutnymi pomiarami neutronów w 1954 r. Odkrył zjawisko pochłaniania neutronów termicznych przez samo źródło emitujące. Potwierdził również i określił szybkość absorpcji szybkich neutronów przez tlen w wodzie, zjawisko dotychczas pomijane, a jednak tak ważne, aby wiedzieć, biorąc pod uwagę zastosowanie wody lekkiej w wielu przyszłych reaktorach jądrowych. Dokładna znajomość tych wartości przekrojów oraz absorpcji wodoru i tlenu umożliwiła wykorzystanie lekkiej wody nie tylko jako chłodniejszej, ale także moderującej . Dla Irène Curie , nagrody Nobla w dziedzinie chemii, która zastanawiała się nad tym pytaniem, ostatecznie potwierdził, że źródła radu niezmiennie emitują niewielką ilość neutronów .

Plik 1 st marca 1954, przeprowadził w Królewskiej Szkole Wojskowej naprzeciw Parc du Cinquantenaire w Brukseli pierwszą reakcję łańcuchową w Belgii w pierwszej belgijskiej komórce wykładniczej uranowo-grafitowej, którą tam zbudował, i to przy użyciu swojego źródła neutronów RaBe, na którym `` skupił się . W ten sposób określił charakterystykę przyszłego reaktora RB1 (przemianowanego na BR1), który zostanie zainstalowany w Mol w 1956 roku. Ten RB1 był w rzeczywistości jego baterią wykładniczą, która została zdemontowana, zmagazynowana i ponownie zmontowana w Mol dwa lata później.

Będzie więc głównym belgijskim projektantem tego reaktora testowego BR1, a także reaktora mocy BTR (przemianowanego na BR3), ponieważ wykonał również szereg wstępnych badań w celu zaprojektowania reaktora testowego materiałów, BR2.

Był ojcem pierwszego małego belgijskiego badawczego reaktora jądrowego (Thetis), bardzo oryginalnego i zainstalowanego na Uniwersytecie w Gandawie, który pozostanie jedynym całkowicie belgijskim reaktorem projektowym, którego żywotność wyniesie 37 lat. Rozpatrując projekt tego reaktora, około roku 1956 lub 57, pewnie sobie sprawę, świat pierwszy, czyli zagęszczenie proszku tlenku uranu przez wibracje, i którego Research częstotliwości od rezonansu został osiągnięty ... w garażu swego domu prywatnym. W wyjątkowo krótkim okresie od października dogrudzień 1957, w siedzibie GNEC na Florydzie przeprowadził prawdziwy maraton, aby zaprojektować reaktor BWR o mocy 125 MW, który powinien być pierwszym reaktorem wytwarzającym energię elektryczną zainstalowanym w Belgii, ale ostatecznie zainstalowanym w Szwecji. Był także ojcem małej podkrytycznej sieci jądrowej zainstalowanej podczas demonstracji na Wystawie Światowej w Brukseli w 1958 roku (Expo 58).

W 1963 roku osiągnął kolejną światową nowość wprowadzając po raz pierwszy 12 prętów wzbogaconych plutonem w reaktorze, w tym przypadku BR3 firmy Mol.

Plik 31 stycznia 1957był współzałożycielem Belgonucléaire SA, której był Dyrektorem Zarządzającym w 1965 roku, aż do przejścia na emeryturę. Był sprawozdawcą Belgii na trzech międzynarodowych konferencjach w Genewie poświęconych bezpieczeństwu reaktorów jądrowych. Światowy specjalista w dziedzinie paliwa plutonowego i reaktorów szybkiego rozmnażania, spowodowało, że Belgonucléaire został wybrany przez Francję na architekta przemysłowego do zaprojektowania i budowy dwóch pierwszych reaktorów szybkich we Wspólnocie Europejskiej, a mianowicie reaktorów Harmonie i Masurca w Cadarache . Ta wiedza i opanowanie tych technologii pozwoliło mu założyć fabrykę w Dessel, która w 1974 roku była nie mniej niż pierwszą fabryką paliwa uranowego w Europie, pierwszą na świecie fabryką paliwa plutonowego i pierwszą w Europie zakładem przerobu paliwa. .

W pozostałej części swojej kariery wniósł wiele pomysłów do konstrukcji dużej liczby reaktorów, które od tego momentu stały się stopniowo naukowo-przemysłowe, zawsze stawiając na pierwszym miejscu oryginalność, niezawodność i bezpieczeństwo. Na przykład w 1957 roku to on zdecydował i zażądał od Amerykanów, którzy częściowo pracowali nad BTR (przemianowanym na BR3), a Amerykanie nigdy tego nie widzieli - był to kolejny raz na świecie - d '' zamknąć całą podstawową cykl, łącznie z betonową osłoną, w stalowej kuli o grubości 22  mm, zdolnej do wytrzymania znacznego nadciśnienia i zawierającej każdą awarię jądrową. W istocie będzie przez długi czas kontynuował projektowanie reaktorów badawczych, które pozwoliłyby na wyeksponowanie pewnych zjawisk fizycznych lub ich wykorzystanie, takich jak pulsacyjny szybki reaktor SORA, który umożliwił uzyskanie potężnych impulsów neutronów i niezwykle krótkich czasów trwania. .

Świadomy znaczenia informatyki, którą wprowadził w Belgonucléaire, była więc pierwszą firmą, która korzystała z dużego komputera w Belgii i był współzałożycielem w 1969 roku Centre d'Informatique Générale (CIG), pierwszego czysto informatycznego w Belgii. .

Również w 1969 roku 8 lutego, był jednym z nielicznych belgijskich naukowców, którzy powitali Franka Bormana, kapitana misji kosmicznej Apollo 8, w Brukseli na spotkaniu roboczym w National Council for Scientific Policy. Jednym z omawianych tematów był materiał napędowy dla satelitów Belgonucléaire w ramach europejskiego projektu ELDO.

W trosce o dywersyfikację i zrównoważony rozwój zaangażował Belgonucléaire w konsorcjum odpowiedzialne za projekt słynnej elektrowni słonecznej Almeria w południowej Hiszpanii, która do dziś jest punktem odniesienia jako największa elektrownia słoneczna na świecie, a także za budowa pomp słonecznych i urządzeń do oczyszczania wody za pomocą promieniowania UV dla trzeciego świata.

Był administratorem, wiceprezesem lub prezesem kilku towarzystw, członkiem wielu towarzystw naukowych i wiceprezydentem lub prezesem kilku międzynarodowych konferencji nuklearnych ENS / ANS ( European Nuclear Society and American Nuclear Society ) w latach 1975–1986. Jego dynamizm i jego wielka wartość naukowa przyczyniła się do zapewnienia Belgii w tamtym czasie większej niezależności energetycznej i know-how eksportowanego na cały świat.

Korona

Powiązania ze społeczeństwami naukowymi

Odniesienia (niewyczerpujące)

Link zewnętrzny