Gustave Herve | |
Gustave Herve | |
Narodziny |
2 stycznia 1871 Brest , Francja |
---|---|
Śmierć |
25 października 1944 Paryż , Francja |
Obroniona sprawa | socjalizm, potem faszyzm |
Gustave Hervé , urodzony w Brześciu w rStyczeń 1871 i zmarł w Paryżu dnia 25 października 1944, jest francuskim socjalistą, a potem faszystowskim politykiem .
Gustave Alexandre Hervé urodził się w Brześciu , w dystrykcie Recouvrance , jako syn sierżanta z arsenału, który miał sześcioro dzieci i który zmarł w 1881 r., Pozostawiając swoją rodzinę w pewnym trudnym położeniu społecznym.
Był stypendystą, miał dobre wykształcenie średnie, zapisał się do Liceum Henri-IV , gdzie miał Leona Bluma i Élie Faure na zajęciach z filozofii . Został nauczycielem w kilku kolejnych szkołach średnich, uczył w Lesneven w prywatnej placówce , a następnie został przyjęty do agregacji historii w 1897 roku. Następnie został przydzielony do Rodeza , następnie Alençon, a ostatecznie w 1899 roku do liceum w Sens ( Yonne ), gdzie rozpoczął karierę jako dziennikarz, współpracując z Socjalistyczną Pracownikiem Yonne . Jego pierwsze antymilitarystyczne artykuły podpisane „Sans Patrie” zostały zauważone. W tej socjalistycznej gazecie publikuje20 lipca 1901, brutalnie antymilitarystyczny artykuł „Urodziny Wagram”, za co został zwolniony z nauczania. Bojownik kolejno we Francuskiej Partii Socjalistycznej , a następnie w Socjalistycznej Partii Francji , w 1905 r. Brał udział w tworzeniu SFIO , będąc delegatem na kongres zjednoczeniowy zwany „of the Globe”. Jest także działaczem CGT .
Jego współpraca z gazetą Le Pioupiou de l'Yonne przyniosła mu procesy karne, a nawet przed sądem przysięgłym, gdzie skutecznie bronił go Aristide Briand . WStyczeń 1908Jacques Lardy donosi w Les Annales politiques et littéraires, że antymilitarysta Hervé, który trzykrotnie uciekł przed oskarżeniem w prowincjach za prowokacje nieposłuszeństwa wojskowego, został skazany przez paryskich sędziów na rok więzienia za zniewagi i zniesławienie armii.
Jego doktryna, oparta na ucieczce do powstania w razie wojny, zdobywa publiczność narodową, Jean Jaurès częściowo podziela jego radykalizm, ale regularnie wyróżnia się na swoich stanowiskach, które stanowią mniejszość w partii; mówimy wtedy o „Hervéism”, który łączy w sobie antymilitaryzm i antyparlamentarianizm. Te stanowiska Gustave'a Hervé, obdarzonego moralnym autorytetem Jaurèsa i licznej partii, zostały następnie brutalnie potępione w 1910 roku przez Charlesa Péguya w Notre Jeunesse : „Ci, którzy zrobili i poparli Hervé, to ci, którzy zadali cios. publiczna wiara w niewinność Dreyfusa . […] Zawodowi anty-dreyfusiści mówili: nie wolno być zdrajcą, a Dreyfus jest zdrajcą. My, profesjonalni dreyfusiści, mawialiśmy: nie wolno być zdrajcą, a Dreyfus nie jest zdrajcą. Hervé to ten, który mówi, a Jaurès pozwala mu powiedzieć […]: Musisz być zdrajcą. W szczególności musisz być wojskowym zdrajcą. "
Spory prawne, które doprowadziły go do utraty statusu urzędnika edukacji publicznej , może całkowicie poświęcić się aktywizmowi. Brał udział w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Antymilitarystów (AIA), za co został skazany na cztery lata więzienia.Grudzień 1905AIA opublikowała plakat wzywający do strajku powstańczego w przypadku mobilizacji. Od 1907 r. Kierował założoną przez siebie gazetą La Guerre Sociale . Regularnie skazany za przestępstwa prasowe na ciężkie wyroki więzienia, w latach 1910-1914 zajmował coraz bardziej radykalne stanowiska, posuwając się nawet do poparcia akcji bezpośredniej i sabotażu. Miał wtedy trudności z zamieszkaniem w Paryżu, utrzymując bardzo silne powiązania z socjalistyczną federacją Yonne.
Jego antymilitaryzm sprawił, że zajął, jak na tamte czasy, bardzo zaawansowane stanowisko w sprawie kolonizacji , którą stanowczo potępił.
W sierpniu 1914 roku Gustave Hervé zwrócił „swoją czerwoną marynarkę, aby pokazać trójkolorową podszewkę” (według Charlesa Fravala ). W 1912 r. Rozpoczął marsz w kierunku patriotyzmu serca i rozumu, aw lipcu 1914 r. Stanął po stronie zwolenników strajku generalnego (tego, który bronił jego zasad), aby zapobiec nadchodzącej wojnie. Odnotowawszy w 1910 r. Niepowodzenie strajku kolejowego we Francji, ale sukces rewolucji portugalskiej , uzyskany dzięki zgromadzeniu części armii, stopniowo wyrzekł się antymilitaryzmu i zaproponował strategię rewolucyjnej propagandy w armii. W przeciwieństwie do większości ówczesnych rewolucjonistów, którzy postrzegali armię jako „szkołę zbrodni”, widział żołnierzy jako proletariuszy w mundurach. W szczególności zachęca rewolucjonistów do prób zdobycia podoficerskich stanowisk, na których najbardziej przydadzą się w przypadku rewolucji. Jednak dla wielu pozostał on symbolem pewnej doktrynalnej i praktycznej nieustępliwości. Z drugiej strony dla innych, jak Alfred Rosmer , był lewakiem w słowach, mnożąc słowne szaleństwa w swoim dzienniku.
Nie był jedynym socjalistą, który zastąpił slogan „Nie wojnie” sloganem „Najpierw obrona narodowa” (na wzór Mussoliniego we Włoszech, z którym był porównywany). Przechodzi od ultra- pacyfizmu do ultra- patriotyzmu . Przekształcił tytuł La Guerre sociale w La Victoire , the1 st styczeń 1916. Jego postęp wydaje się niektórym zaprzeczeniem, a jego nawrócenie jest uważane przez pacyfistów za zdradę. WLuty 1917na prośbę Alice Regnault pisze fałszywy „Testament polityczny Octave Mirbeau ” i wygłasza na grobie wielkiego pisarza przemówienie uważane za uzdrawiające, które odstrasza prawdziwych przyjaciół Mirbeau. Został wykluczony z federacji Yonne z SFIO we wrześniu 1918 roku.
W 1919 roku Gustave Hervé próbował założyć małą Narodowo-Socjalistyczną Partię wraz z Alexandre Zévaèsem , byłym zastępcą Guesdista, który został prawnikiem zabójcy Jaurèsa, oraz Jeanem Allemane , historyczną postacią francuskiego ruchu robotniczego i komunistą 1871, czy nawet Émile.Tissier, który był marksistą Guesdist. „Narodowy socjalizm” Gustave'a Hervé szybko zwrócił się ku francuskiemu faszyzmowi . Podczas marszu na Rzym (1922) pozdrawia swojego „dzielnego towarzysza Mussoliniego”.
Gustave Hervé próbował w 1925 r. Stworzyć Autorytarną Partię Republiki (PRA, 1925), bez większych sukcesów odtworzył Partię Narodowo-Socjalistyczną (PSN, 1927), a następnie Milicję Narodowo-Socjalistyczną (MSN, 1932-1933), którą powierzył przyszłemu współpracownikowi Marcelowi. Bucard . To małe grupy, wyśmiewane przez swoich przeciwników i rywali. Pod koniec 1933 roku Bucard wyjechał z zespołem Narodowej Milicji Socjalistycznej, aby założyć francizm . Hervé wspiera także niemiecki narodowy socjalizm .
Dystrybucja jego czasopisma La Victoire jest finansowana przez przemysłowców, takich jak producenci bawełny z Wogezów René Laederich, regent Banku Francji i prezes ogólnego związku przemysłu bawełnianego, oraz jego syn Georges Laederich , udziałowcy gazety z 1924 lub 1925. Rozprowadzają tę gazetę wśród swoich pracowników do 1938 r. Georges Laederich i inni pracodawcy przestają ją finansować w czasie kryzysu sudeckiego z powodu ich antykomunistycznego pacyfizmu, odkąd Hervé opowiada się za sojuszem z ZSRR przeciwko hitlerowskim Niemcom. Jednak Laederich pozostawał z nim w kontakcie, pisząc do niegoMarzec 1939 : „Osobiście bardziej niż sceptycznie podchodzę do materialności pomocy, jaką Rosja może nam w tej chwili udzielić. […] Czy Rosja nie zaangażuje nas w ideologiczną krucjatę, w której będzie nam towarzyszyć tylko głosem, a nie gestem? Jeśli francuscy komuniści są patriotami, o których myślisz - a mam taką wielką nadzieję - opinia publiczna nie będzie potrzebowała wsparcia ” .
Filosemicki faszystaW 1933 roku zaatakował antysemityzm niemieckich narodowych socjalistów, o którym pozytywnie ocenił inne opcje polityczne i ostrzegł Hitlera :
„Adolfie Hitlerze, do jakich katastrof, pomimo twych dobrych chęci, politycznego braku doświadczenia i antysemickiej wściekłości, prowadzą ojczyznę niemiecką, którą tak dobrze uratowałeś przed marksistowską gangreną? "
Hervé, który nie chce wojny z Niemcami i jest gotowy, aby jej uniknąć, porzucić francuskie kolonie w Berlinie, nie wyrzeka się swojego filosemityzmu, jak pokazuje artykuł wstępny, który publikuje po Nocy Kryształowej, a który według izraelskiego historyk Simon Epstein , jeden z najpiękniejszych tekstów protestacyjnych tamtego okresu:
„W tym strasznym dniu dla Żydów na całym świecie, jak bardzo kochamy, szczególnie wobec naszych braci Izraelitów. Mieszali się ze wszystkimi innymi Francuzami w okopach dwadzieścia lat temu, płacąc swoją część ofiary za radość i zaszczyt bycia obywatelami francuskimi. […] Jakże w takich godzinach żałujemy, że nie jesteśmy Żydami, żeby z nimi cierpieć i dzielić ich smutki! "
Hervé mówi o Niemczech z uznaniem:
„Wstydź się narodu niemieckiego, aby zobaczyć antysemityzm, ten trąd, który zatruwa ich umysły i serca! Wstyd dla Hitlera za zorganizowanie i zatuszowanie tych podłych represji za zbrodnię 17-latka, którego prześladowania, nędza i wygnanie zrujnowały mu nerwy i mózg! "
W 1938 roku Gustave Hervé był wyjątkiem: był jednym z nielicznych sympatyków narodowego socjalizmu, który porzucił swoje ideologiczne preferencje wobec antyżydowskich prześladowań i gróźb ciążących na Francji.
W latach poprzedzających wojnę nadal potępiał słabości systemu parlamentarnego i chciał założyć autorytarną republikę, której prezydenturę chciałby, aby marszałek Pétain objął prezydenturę ( „Potrzebujemy Pétaina” , pisał wówczas .).
Różne zeznania pokazują, że oderwał się od pétainizmu i jego wezwań do pojednania z Niemcami: jego gazeta została usunięta, gdy tylko Czerwiec 1940a jego działalność wzbudziła zaniepokojenie francuskiej policji i gestapo .
On umarł na 25 października 1944w n o 89 rue de Vaugirard . Krótko przed śmiercią opisał się jako pierwszy bolszewik, pierwszy faszysta, pierwszy pétainista, pierwszy członek ruchu oporu i pierwszy gaullista.
"- Czy nie mówiłeś tak wcześniej?
- To prawda, ale od tego czasu, być może zapomnieliście, była wojna. "