Guo Moruo

Guo Moruo Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Guo Moruo w Chongqing w 1941 r. Kluczowe dane
Imię urodzenia Guo Kaizhen
Narodziny 16 listopada 1892
Leshan ( Chiny )
Śmierć 12 czerwca 1978
Pekin ( Chiny )
Podstawowa działalność pisarz
Autor
Język pisania chiński

Podstawowe prace

Boginie

Guo Moruo ( chiński郭沫若 ; EFEO Kouo Mo-jo ) jest chińskim pisarzem okresu nowożytnego, a także politykiem i naukowcem, urodzonym16 listopada 1892pod nazwą Guo Kaizhen (郭開貞) w Leshan County , prowincja Syczuan , a zmarł12 czerwca 1978.

Był jednocześnie poetą, dramatopisarzem, jednym z założycieli grupy Kreacja, ale także archeologiem i specjalistą od starożytnych Chin.

Biografia

Guo pochodzi z rodziny handlowców.

Kariera Guo Moruo rozpoczęła szkolenia w czterech różnych szkołach między 1906 i 1913 roku  : był szkolony tam w Classics , zgodnie z tradycją. Czyta także poetów z dynastii Tang i przekłady powieści zagranicznych.

Małżeństwo zainicjowane przez rodziców zostaje odwołane przed upływem tygodnia.

Guo Moruo następnie udał się do Japonii w 1914, aby poświęcić się studiom medycznym i ukończył Cesarski Uniwersytet Kiusiu w 1923 roku . Mimo sukcesów na tym polu nigdy nie będzie wykonywał tego zawodu.

Po nabyciu w tym okresie również znajomości języka angielskiego, niemieckiego i łaciny, jego zainteresowania przyciągnęły go na pole literackie, początkowo w 1917 r. w formie przekładu wierszy, a od 1919 r. w formie pisemnych wiadomości.

Opublikowanie jego zbioru Les Déesses  (zh) ( Nüshen ) w 1921 roku oznaczało jego wtargnięcie w chińską poezję. Kolekcja inspirowana romantyzmem jest przesiąknięta buntem i panteizmem.

Wracając do Chin, jest jednym z założycieli, obok Yu Dafu , Cheng Fangwu  (en) , Tian Han , Zhang Zipinga  (en) , stowarzyszenia literackiego Creation  (zh) , mającego promować zasadę sztuki dla sztuki . Pojawiło się wtedy kilka innych zbiorów wierszy.

Guo zainteresował się marksizmem od 1924. Odzwierciedla organizacji społecznej i rewolucji społecznej z Kawakami Hajime . Uczestniczył w Ekspedycji Północnej wraz z Guomindangiem w 1926 roku jako komisarz polityczny. Po zmiażdżeniu komunistów przez Guomindangu w Szanghaju w 1927 r. Guo schronił się w Japonii. Tam napisał swoją Autobiografię i rozpoczął badania starożytnych Chin.

Po powrocie do Chin po wybuchu wojny chińsko-japońskiej poświęcił się głównie pisaniu sztuk, z których najbardziej znana to Qu Yuan (1942), poświęcona antycznej poecie o tym nazwisku. W Chongqing , stolicy Guomindangu, piastował urząd polityczny. Po wojnie przebywał w Hongkongu.

Wraz z założeniem Republiki Chińskiej w 1949 r. Guo pełni wiele oficjalnych obowiązków, w tym prezesa Chińskiej Akademii Nauk i prezesa Federacji Pisarzy i Artystów  (w) . Ponieważ zajmuje się głównie wieloma oficjalnymi funkcjami, jego działalność pisarska jest bardzo ograniczona.

Rząd przydziela mu stanowiska wicepremiera , przewodniczącego Rady Kultury i Oświaty.

Inne ważne stanowiska, które zajmuje to:

W ramach swojej działalności obsługuje szereg delegacji zagranicznych.

Guo nigdy nie martwił się podczas kampanii skierowanych do intelektualistów. Jest pierwszym, który dokonał samokrytyki na początku rewolucji kulturalnej , uciekając przed prześladowaniami w tym okresie, niewątpliwie chronionym przez samego Mao Zedonga .

Otrzymał także Międzynarodową Pokojową Nagrodę Stalina w 1951 roku .

Z drugiego małżeństwa z Sato Komiko (1893-1984), japońską pielęgniarką, Guo Moruo miał pięcioro dzieci urodzonych między 1916 a wybuchem wojny chińsko-japońskiej w 1937 i pięcioro dzieci z trzeciej żony, Yu Liqun (1916- 1979).

Grafika

Lista prac

Tłumaczenie

Bibliografia

  1. Paul Bady, w: André Lévy (reż.), Słownik literatury chińskiej , Presses Universitaires de France, coll. "Kwadryga", 1994, trzcina. 2000, s. 97-98
  2. Simon Leys „Uwaga na Kouo Mo-jo”, w Kouo Mo-JO 1970 , str.  12-14

Bibliografia

Zobacz również

Linki zewnętrzne