Imię urodzenia | Guo Kaizhen |
---|---|
Narodziny |
16 listopada 1892 Leshan ( Chiny ) |
Śmierć |
12 czerwca 1978 Pekin ( Chiny ) |
Podstawowa działalność | pisarz |
Język pisania | chiński |
---|
Podstawowe prace
Boginie
Guo Moruo ( chiński郭沫若 ; EFEO Kouo Mo-jo ) jest chińskim pisarzem okresu nowożytnego, a także politykiem i naukowcem, urodzonym16 listopada 1892pod nazwą Guo Kaizhen (郭開貞) w Leshan County , prowincja Syczuan , a zmarł12 czerwca 1978.
Był jednocześnie poetą, dramatopisarzem, jednym z założycieli grupy Kreacja, ale także archeologiem i specjalistą od starożytnych Chin.
Guo pochodzi z rodziny handlowców.
Kariera Guo Moruo rozpoczęła szkolenia w czterech różnych szkołach między 1906 i 1913 roku : był szkolony tam w Classics , zgodnie z tradycją. Czyta także poetów z dynastii Tang i przekłady powieści zagranicznych.
Małżeństwo zainicjowane przez rodziców zostaje odwołane przed upływem tygodnia.
Guo Moruo następnie udał się do Japonii w 1914, aby poświęcić się studiom medycznym i ukończył Cesarski Uniwersytet Kiusiu w 1923 roku . Mimo sukcesów na tym polu nigdy nie będzie wykonywał tego zawodu.
Po nabyciu w tym okresie również znajomości języka angielskiego, niemieckiego i łaciny, jego zainteresowania przyciągnęły go na pole literackie, początkowo w 1917 r. w formie przekładu wierszy, a od 1919 r. w formie pisemnych wiadomości.
Opublikowanie jego zbioru Les Déesses (zh) ( Nüshen ) w 1921 roku oznaczało jego wtargnięcie w chińską poezję. Kolekcja inspirowana romantyzmem jest przesiąknięta buntem i panteizmem.
Wracając do Chin, jest jednym z założycieli, obok Yu Dafu , Cheng Fangwu (en) , Tian Han , Zhang Zipinga (en) , stowarzyszenia literackiego Creation (zh) , mającego promować zasadę sztuki dla sztuki . Pojawiło się wtedy kilka innych zbiorów wierszy.
Guo zainteresował się marksizmem od 1924. Odzwierciedla organizacji społecznej i rewolucji społecznej z Kawakami Hajime . Uczestniczył w Ekspedycji Północnej wraz z Guomindangiem w 1926 roku jako komisarz polityczny. Po zmiażdżeniu komunistów przez Guomindangu w Szanghaju w 1927 r. Guo schronił się w Japonii. Tam napisał swoją Autobiografię i rozpoczął badania starożytnych Chin.
Po powrocie do Chin po wybuchu wojny chińsko-japońskiej poświęcił się głównie pisaniu sztuk, z których najbardziej znana to Qu Yuan (1942), poświęcona antycznej poecie o tym nazwisku. W Chongqing , stolicy Guomindangu, piastował urząd polityczny. Po wojnie przebywał w Hongkongu.
Wraz z założeniem Republiki Chińskiej w 1949 r. Guo pełni wiele oficjalnych obowiązków, w tym prezesa Chińskiej Akademii Nauk i prezesa Federacji Pisarzy i Artystów (w) . Ponieważ zajmuje się głównie wieloma oficjalnymi funkcjami, jego działalność pisarska jest bardzo ograniczona.
Rząd przydziela mu stanowiska wicepremiera , przewodniczącego Rady Kultury i Oświaty.
Inne ważne stanowiska, które zajmuje to:
W ramach swojej działalności obsługuje szereg delegacji zagranicznych.
Guo nigdy nie martwił się podczas kampanii skierowanych do intelektualistów. Jest pierwszym, który dokonał samokrytyki na początku rewolucji kulturalnej , uciekając przed prześladowaniami w tym okresie, niewątpliwie chronionym przez samego Mao Zedonga .
Otrzymał także Międzynarodową Pokojową Nagrodę Stalina w 1951 roku .
Z drugiego małżeństwa z Sato Komiko (1893-1984), japońską pielęgniarką, Guo Moruo miał pięcioro dzieci urodzonych między 1916 a wybuchem wojny chińsko-japońskiej w 1937 i pięcioro dzieci z trzeciej żony, Yu Liqun (1916- 1979).