Bej | Lamine Bey |
---|---|
Wielki wezyr | Slaheddine Baccouche |
Trening | 28 marca 1952 |
Koniec | 1 st marzec 1954 |
Trwanie | 1 rok, 11 miesięcy i 1 dzień |
Drugi rząd Slaheddine Baccouche jest tunezyjski rząd narzuca siłą przez generała rezydentem Francji Jean de Hauteclocque po aresztowaniu wszystkich ministrów rządu Chenik . To symbol impasu, w jakim znajduje się francuski protektorat Tunezji , rozdarty między pragnieniem niepodległości Tunezji a daremnymi próbami rządu francuskiego, by zachować walory francuskiej ludności Tunezji.
Plik 26 marca 1952, M'hamed Chenik , Mahmoud El Materi , Mohamed Salah Mzali i Mohamed Ben Salem zostają aresztowani i internowani w Kébili . De Hauteclocque zarzuca im ich nieudolność, ich prośbę do Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) i odmowę negocjacji w sprawie przedłużenia Wielkiej Rady lub reformy miejskiej. W dniu 28 marca , Lamine Bey , pozbawiony jakiegokolwiek wsparcia, podpisał dekret o mianowaniu Slaheddine Baccouche jako wielkiego wezyra .
Pomimo optymistycznych komunikatów prasowych z Rezydencji Generalnej, które wielokrotnie zapowiadały rychłe utworzenie rządu, jego skład był znany dopiero po trzynastu dniach negocjacji, które skłoniły Hervé Alphanda do powiedzenia : "myślisz, że" czy on wkrótce urodzi? ? ” . Negocjacje toczące się w ONZ tłumaczą też niechęć kandydatów do przyjmowania oferowanych stanowisk. Rzeczywiście, od 2 kwietnia przedstawiciele krajów arabsko-azjatyckich starają się włączyć kwestię tunezyjską do porządku obrad Rady Bezpieczeństwa, ale ich propozycja została przegłosowana 10 kwietnia . Następnego dnia Baccouche może ogłosić utworzenie swojego rządu.
Skontaktowano się z Hédi Nouirą , członkiem Néo-Destour, uważanym za umiarkowanego nacjonalistę; odmowa przyniosła mu aresztowanie i internowanie. Wielu innych odmawia, więc wracamy do mężczyzn mało podejrzewanych o nacjonalizm.
Nowy rząd składa się z następujących osobistości:
Siedmiu francuskich ministrów poprzedniego rządu zostaje mianowanych ponownie:
Ministerstwo Obrony Terytorialnej obejmuje Pierre-François-Marie-Joseph Garbay , który jest jednocześnie naczelnym dowódcą wojsk.
Warunki powołania tego rządu od początku pozbawiły go wszelkiej legitymacji. Lamine Bey nawet określa na 22 lipca do Prezydenta Republiki Francuskiej Vincent Auriol , że nie przyznają „wszelkich pełnomocnictw do obecnego premiera, nie mówiąc już o Radzie Ministrów, o ściśle uprawnień administracyjnych” . Daleko nam do pewności, jaką monarcha zawsze okazywał w M'hamed Chenik.
Pojedynek wywołany przez generała-mieszkańca powoduje pożar Tunezji: demonstracje i sabotaż następują po sobie. Lamine Bey odmawia wezwania do uspokojenia do czasu uwolnienia tysięcy internowanych Tunezyjczyków. Aby wywrzeć na nim presję, 29 kwietnia aresztowano jego córkę, księżniczkę Zakię, oskarżoną o utworzenie wraz z przyjaciółką Rafią Bornazem organizacji sabotażowej. Jego lekarz, dr Mohamed Ben Salem (który jest również jego zięciem), ma nawet zakaz odwiedzania go, ponieważ jego choroba płuc się pogarsza.
7 czerwca osoba o imieniu Mohamed Achouri ze świty Essadok Bey, ogarnięta wyrzutami sumienia, wręcza pałacowemu lekarzowi, Abderrahmen Mami , worek z trucizną , który był odpowiedzialny za przekazanie kucharzowi. Zapytany przez krewnych beja, wplątał w to szefa personelu rezydencji, Jacquesa Grelleta i niejakiego Jacobsona. Pomimo skargi złożonej na komisariacie Achouri znika, a skarga zostaje zakopana, co nie przeszkadza rezydentowi generalnemu nalegać, aby Lamine Bey uczestniczyła w przeglądzie 14 lipca razem z nim . W obliczu jego odmowy zaprasza do obozu Azzedine Bey, „prostaczkę” .
Jeśli chodzi o rząd francuski, to szybko zdaje sobie sprawę, że notatka z 15 grudnia 1951 r. , Od której wszystko się zaczęło, była poważnym błędem, że teza o współwłasności musi zostać odrzucona, a cel autonomii musi zostać przywrócony wewnętrznemu.
Wobec braku negocjującego rządu, takiego jak rząd Czecznika, reformy są przygotowywane w Paryżu pomimo sprzeciwu delegatów z Rassemblement français de Tunisie i ich sojuszników we francuskim Zgromadzeniu Narodowym, którzy uważają, że `` musimy trzymać się notatki the15 grudnia. Nawet Slaheddine Baccouche chciałby wskazać 26 lipca, że „rząd Tunezji nie musiał dyskutować, nie mówiąc już o negocjowaniu, zasad i treści reform, ponieważ to sam Bey podejmuje decyzję” . Projekt, ostatecznie dostarczony do Beylical Palace 28 lipca , obejmuje:
Pomimo nalegań Jeana de Hauteclocque, Lamine Bey odmawia podpisania i mówi mu, że udzieli mu odpowiedzi w ciągu dwóch lub trzech miesięcy. 1 st sierpień , poznał w Kartaginie czterdzieści Tunezyjskie postacie wszystkich poglądów politycznych do swoich poglądów na temat proponowanych reform obejmują:
Następnie Lamine Bey mówi im, czego od nich oczekuje:
„Proszę o uważne przemyślenie i jak najszybsze udzielenie mi pisemnej odpowiedzi. Przypominam, że sformułowaliśmy w Naszej przemowie z tronu15 maja 1951oraz w memorandum tunezyjskiego rządu z dnia 31 październikatego samego roku podstawowe propozycje. Czy uważasz, że są one z nią zgodne? "
Po miesiącu debat i konsultacji z różnymi kategoriami społecznymi i politycznymi Zgromadzenie Czterdziestu stwierdza, że reformy uznane za niewystarczające w odniesieniu do aspiracji Tunezji są odrzucane. 9 września bej przekazał rezydentowi generałowi list do wiadomości Vincenta Auriol, w którym zapowiedział odmowę podpisania projektu reformy.
To totalny impas: sytuacja bezpieczeństwa w kraju coraz bardziej się pogarsza, a ataki następują po sobie. W odpowiedzi organizacja antyterrorystyczna Czerwona Ręka atakuje nacjonalistów. 5 grudnia zamordowali Farhat Hached. Daleka od szukania morderców, policja przystępuje do usunięcia Mahmouda Messadiego, który przejął władzę od zamordowanego związkowca.
Wobec braku postępu politycznego należy mieć nadzieję, że przegląd sytuacji w Tunezji przez ONZ wywrze presję na rząd francuski. Plik17 grudnia 1952The Zgromadzenie Ogólne ONZ głosuje przez 44 głosów (w tym USA ) wobec trzech i ośmiu wstrzymujących się uchwała Latynoamerykańskie 611 wyrażających „nadzieję, że strony będą kontynuować bez zwłoki ich negocjacje dla Tunezyjczyków akcesyjnych o pojemności do administrowania siebie ” . Poparcie wielu krajów jest już wielkim zwycięstwem dyplomatycznym dla kraju pragnącego pozbyć się francuskiej kurateli. Rezolucja ONZ dodatkowo wywiera presję na francuski rząd, zmuszony do uwzględnienia tego międzynarodowego monitoringu. Dlatego potrzeba znacznych reform staje się tym bardziej istotna.
W obliczu impasu w sytuacji politycznej w Tunezji odbyło się drugie głosowanie 26 października 1953przed pierwszą komisją Zgromadzenia Ogólnego. Rezolucja A / 2530, przyjęta 29 głosami za, przy 22 głosach przeciw i 5 wstrzymujących się, zaleca „podjęcie wszelkich niezbędnych środków w celu zagwarantowania realizacji przez naród tunezyjski ich prawa do suwerenności i niezależności” . Plik11 listopada 1953głosowanie nad uchwałą przed Zgromadzeniem Plenarnym uzyskuje większość 38 głosów przeciw 18 i 10 wstrzymujących się. Nieosiągnięta większość dwóch trzecich głosów, która wymagała czterdziestu głosów przychylnych, zostaje odrzucona. Ewolucja nakazów ONZ od wewnętrznej autonomii do niepodległości jest sama w sobie sukcesem dyplomatycznym, ale ostateczne odrzucenie rezolucji pokazuje Tunezyjczykom, że nie mogą liczyć na nikogo innego, jak tylko na siebie samych.
Jean de Hauteclocque nie rezygnuje z podpisania swojego programu reform przez Lamine Bey. Od września 1952 r. Naciska na bey, aby go podpisał. Pod nieobecność uwięzionych lub wygnanych przyjaciół nacjonalistów, tylko Farhat Hached wciąż pomagał mu stawić opór, odwiedzając go codziennie. Po wyeliminowaniu przywódcy związku generał-rezydent nakazuje usunięcie pozostałych krewnych monarchy: dlatego też Mohamed Salah Mzali jest stanowczo proszony o opuszczenie Tunisu i udanie się do Monastiru . Kiedy próbuje wezwać swojego władcę, szybko zdaje sobie sprawę, że pałac jest odizolowany: wszystkie połączenia telefoniczne zostały zerwane. Pozbawiony wsparcia, osłabiony podokluzją wywołaną wiadomością o zamordowaniu Farhat Hached, starzec poddał się i20 grudnia 1952, podpisuje dwa dekrety reformujące rady kidatów i gmin.
Dla generała-rezydenta jest to wielkie zwycięstwo: rządy Tunezji od ponad dwóch lat odmawiają podpisania tej reformy gmin, która musi zasadniczo zmienić wyznaczanie członków rad miejskich. Rzeczywiście, od czasu utworzenia gmin na początku protektoratu rady miejskie wybierane są przez administratorów cywilnych spośród miejscowych notabli, Tunezyjczyków i Europejczyków. Od 1945 r. Tunis jest jedyną gminą, która skorzystała z wyborów lokalnych, w których Francuzi i Tunezyjczycy wybierają przedstawicieli swojej narodowości.
Miejska reforma 20 grudniaTa metoda wyznaczania w wyborach została rozszerzona na wszystkie gminy w Tunezji, ale ponieważ Francuzi stanowią dużą mniejszość w kraju, w gminach o silnej obecności w Europie ustanowiono minimalną liczbę francuskich doradców w celu ochrony ich interesów. Zatem z 64 gmin w Tunezji 39 miałoby tyle samo francuskich radnych, co Tunezyjczycy, jedenaście to większość tunezyjska, a czternaście byłoby reprezentowanych tylko przez Tunezyjczyków. W porównaniu z poprzednią sytuacją, w której wszystkie rady miejskie były w przeważającej mierze europejskie, jest to postęp, ale dla nacjonalistów, którzy odrzucają jakąkolwiek reformę prowadzącą do podziału suwerenności Tunezji między Tunezyjczyków i Francuzów, jest to nie do przyjęcia. Dlatego wzywają do bojkotu wyborów3 maja 1953. W obliczu tego zagrożenia kandydatów tunezyjskich nie ma wielu i tylko bliscy francuskiej administracji ośmielają się przeciwstawić sloganowi Neo-Destour , jak Hédi Ben Raïs, minister handlu, M'hamed Gachem, minister zdrowia czy Hachemi. Baccouche , bratanek wielkiego wezyra. Jeden umiarkowany nacjonalista Chedly Kastalli, dyrektor gazety An-Nahdha , przedstawia listę wyborów w Tunisie.
Następnie nacjonaliści rozpoczynają kampanię terroru przeciwko tym, których uważają za zdrajców swojego kraju. Między 1 st marca i 31 maja , odbędzie się trzydzieści ataki, podczas którego osiem wyborów kandydatów, dygnitarze i członkowie rzędu usługi są zabijane i siedem rannych. Wśród ofiar jest brat Ministra Zdrowia ( 22 kwietnia ). Hedi Ben Rais wąsko ucieka śmierć na 1 st maja i na 2 maja , przed wyborami, Kastalli zostaje zamordowany, powodując wycofanie swoich kolegów pracujących. Wyniki głosowania są katastrofalne dla generała mieszkańców: szesnaście gmin na 69 nie mogło powołać rady miejskiej z powodu braku tunezyjskich kandydatów. Jesteśmy zatem zobowiązani do powrotu do starych metod poprzez automatyczne powoływanie brakujących radnych.
De Hauteclocque mści się za swoje niepowodzenie, aresztując Mohameda Masmoudiego w Paryżu 13 maja i Hédi Nouira w Tunisie 15 maja . Obaj zostali wypuszczeni w następnym miesiącu na zlecenie Quai d'Orsay . To zrzeczenie się nie przeszkadza generałowi-rezydentowi wywrzeć presję na Vincenta Auriolu, aby pozwolił mu na jak najszybszą egzekucję tunezyjskich więźniów z celi śmierci, na co prezydent Francji z oburzeniem odmawia. Francuski rząd wreszcie zdaje sobie sprawę, że polityka prowadzona w Tunisie jest skazana na niepowodzenie, tym bardziej, że spokój wciąż nie powrócił do kraju po zakończeniu wyborów.
Plik 1 st lipiec 1953Książę koronny Azzedine Bey zostaje zamordowany w swoim pałacu; zarzuca mu się osłabianie pozycji beja poprzez przychylne odpowiadanie na prośby rezydenta generała. Aresztowany na miejscu zabójca był sądzony przez sąd wojskowy, 28 września skazany na śmierć i rozstrzelany14 kwietnia 1954. Nowym następcą tronu jest Essadok Bey, syn Mustaphy Bey, uważany za nieprzyjaznego Destour . 8 sierpnia przyszła kolej na Ahmeda Belgaroui, niedawno wybranego do rady miejskiej Sfax , który znalazł się pod kulami zabójców Neo-Destour.
Plik 2 września 1953Jean de Hauteclocque zostaje ostatecznie odwołany do Paryża, nawet jeśli niestabilność polityczna w Paryżu opóźnia przybycie jego następcy. W międzyczasie, w dniu 12 września , Hedi Chaker , członek komitetu zarządzającego Neo-Destour, został zamordowany. Mimo to, znajdujący się pod obserwacją policji w Nabeul , został porwany z domu przez napastników, którzy wyważali jego drzwi i zabierali go na śmierć. Aresztowanie zabójców trzy lata później ujawnia ich powiązania z rodziną Belgaroui, a także zaangażowanie francuskich żandarmów w wykonanie morderstwa.
26 września do Tunisu przybywa nowy generał-rezydent, Pierre Voizard . Gdy tylko został mianowany, pracował nad przywróceniem spokoju, uwolnieniem więźniów, złagodzeniem cenzury , zniesieniem godziny policyjnej i przywróceniem swobody poruszania się po kraju. Jednak instrukcje, które otrzymał z Paryża, zalecają, aby zajmował się tylko bey i ignorował Neo-Destour. Plik1 st styczeń 1954Zwolniono 115 nacjonalistów zatrzymanych w Tataouine , w tym M e Fathi Zouhir , sekretarz generalny Zgromadzenia Czterdziestu, Mohammed El Mehouri, redaktor gazety Assabah i Mongi Slim , dyrektor biura politycznego Neo-Destour, ale Habib Bourguiba pozostaje przetrzymywany na wyspie La Galite .
Spokój powrócił do Tunezji i chcemy zmienić stronę na temat epoki de Hauteclocque, spersonalizowanej przez wielkiego wezyra narzuconego siłą. Od 18 stycznia Lamine Bey poprosiła Mohameda Salaha Mzali o przeprowadzenie konsultacji. Podczas wizyty w Paryżu Voizard 26 stycznia oświadczył: „To, co należy nazwać pakietem reform politycznych, ujrzy światło dzienne jeszcze przed końcem roku” . 1 st marca , General El Eid wykonane Baccouche od Bey, podobny komunikat, który otrzymaliśmy Mustapha Kaak się16 sierpnia 1950 : misja jego rządu dobiegła końca.
Plik 17 sierpnia 1957zostaje ogłoszone prawo dotyczące nieuczciwych zdobyczy. Aby nie było wątpliwości co do celów, redaktor precyzuje, że chodzi tylko o „zyski osiągnięte przed publikacją tej ustawy” , a zwłaszcza o „działania prowadzone bezpośrednio lub pośrednio przez członków ministerstw Baccouche i Mzali” . Dokładne dochodzenie prowadzi do wniosku, że31 marca 1958.
To tylko odroczenie: 3 grudnia 1957ogłoszono i ustanowiono inne prawo dotyczące zniewagi narodowej:
„Jest winny niegodności narodowej i podlega karze przewidzianej w artykule 4 (pozbawienie praw obywatelskich, zwolnienie z pracy w służbie publicznej, zakaz nauczania, itp.) Każdy Tunezyjczyk, który świadomie wkracza na teren 18 stycznia 1952 i 31 lipca 1954, utrudniał lub usiłował przeszkodzić walce o niepodległość Tunezji.
Zniewaga narodowa polega na świadomym udzieleniu w tym okresie bezpośredniej lub pośredniej pomocy władzom Protektoratu lub pseudorządom, które sprawowały władzę w Tunezji.
Czas trwania degradacji narodowej jest określony wyrokiem High Court of Justice ”
W przeciwieństwie do ustawy o nieuczciwych zyskach, ministerstwa nie są wymieniane, ale daty nie pozostawiają wątpliwości.
Plik 24 czerwca 1958aresztowano wszystkich członków ministerstw Baccouche i Mzali. Postawieni przed Sądem Najwyższym w lutym 1959 r. Zostali skazani na więzienie, zniewagę narodową i konfiskatę ich mienia. Hédi Ben Raïs zostaje skazany na śmierć.
Plik 12 listopada 1959wkrótce po triumfalnym wyborze Habiba Bourguiby na prezydenta Republiki wszyscy ministrowie korzystają z warunkowego zwolnienia, czyli ułaskawienia interweniującego zbyt późno dla Mohameda Dinguizli i Taïeba Belkhirii, którzy zmarli podczas zatrzymania. Musimy poczekać na prawo amnestii z dnia24 maja 1966 tak, aby przekonania pozostałych przy życiu ministrów zostały wymazane.