Rząd Alema I.
Rząd D'Alema I(it) Governo D'Alema I.
.jpg)
Massimo D'Alema.
| Prezydent Republiki |
Oscar Luigi Scalfaro Carlo Azeglio Ciampi |
|---|---|
| Prezes Rady Ministrów | Massimo D'Alema |
| Wiceprezes Zarządu | Sergio Mattarella |
| Wybór | 21 kwietnia 1996 |
| Legislatura | XIII th |
| Trening | 21 października 1998 |
| Koniec | 22 grudnia 1999 |
| Trwanie | 1 rok, 2 miesiące i 1 dzień |
| Koalicja | DS - PPI - UDR (it) - RI - PDCI - FDV - SDI |
|---|---|
| Ministrowie | 26 |
| Kobiety | 6 |
| Mężczyźni | 20 |
| Izba Reprezentantów | 329/630 |
|---|---|
| Senat republiki | 186/325 |
D'Alema rząd I (w Włoski : Governo D'Alema I ) jest 54 th Rząd Republiki Włoskiej pomiędzy21 października 1998 i 22 grudnia 1999Pod XIII -tego ustawodawcę z dnia republikańskiego parlamentu .
Historia mandatów
Na czele tego rządu stoi nowy prezes Socjaldemokratycznej Rady Ministrów Massimo D'Alema . Składa się z koalicji z centrolewicy między lewicowych Demokratów (DS), to popularny włoski Party (PPI), przy czym Demokratyczna Unia na rzecz Republiki (it) (UDR), przy czym Odnowienie Włoskie (RI), przy czym partia włoskich komunistów (PDCI), Federacja Zielonych (FDV) i Włoscy Demokratyczni Socjaliści (SDI). Razem mają 329 posłów na 630, czyli 52,2% miejsc w Izbie Poselskiej oraz 186 senatorów z 325, czyli 57,2% miejsc w Senacie RP .
To cieszy wsparcie bez udziału z Partii Południowego Tyrolu Ludowej (SVP), przy czym Valle d'Aosta Unii (UV), przy czym Ruch na rzecz Demokracji - Sieci (La Rete), przy czym Action Party sardyński (PSd'Az), Veneto Liga Autonomii i Niezależni. Razem mają 11 posłów, czyli 1,7% miejsc w Izbie Poselskiej i 16 senatorów, czyli 4,9% miejsc w Senacie RP.
Powstał po rezygnacji Romano Prodiego , sprawującego władzę od tego czasuMaj 1996.
W związku z tym zastępuje rząd Prodiego I , składający się z koalicji między Lewicową Partią Demokratyczną (PDS), Partią Ludową, Włoską Odnową, Federacją Zielonych i Unią Demokratyczną (UD), korzystając ze wsparcia bez udziału. z Komunistycznej Partii Refundacji (ChRL), Południowotyrolskiej Partii Ludowej, Unii Doliny Aosty, Ruchu na rzecz Demokracji, Sardyńskiej Partii Akcji, Ligi Autonomicznej Wenecji Euganejskiej i niezależnych.
Trening
Plik 16 października 1998tydzień po rezygnacji Romano Prodiego Prezydent Republiki Oscar Luigi Scalfaro powierza sekretarzowi Lewicowej Lewicy Massimo D'Alema mandat rozpoznawczy w celu zweryfikowania istnienia większości parlamentarnej, nie powierzając mu jednak formalnie z misją szkoleniową dla następnego rządu Włoch . Ten ostatni następnie konsultuje się z partiami L'Olivier i organizuje rozmowy z Partią Komunistyczną i Unią Demokratyczną na rzecz Republiki, prawdopodobnie wspierając jej władzę wykonawczą.
Po pomyślnym zakończeniu rozmów przedstawiciel zostaje oficjalnie obciążony 19 październikautworzyć gabinet ministerialny, misję, którą przyjmuje „z rezerwą” według tradycyjnej formuły. Dwa dni później znosi tę rezerwację i przedstawia zespół 26 ministrów, o pięciu więcej niż ustępujący dyrektor. Rząd składa ślubowanie tego samego dnia w Pałacu Kwirynalskim , kończąc 12 dni kryzysu rządowego. Rada Ministrów, która zbiera się wkrótce po tym, zatwierdza przystąpienie Sergio Mattarella na stanowisko Wiceprzewodniczącego Rady i wyznaczenie Franco Bassaniniego na Sekretarza Rady Ministrów, na Sekretarza Stanu.
Żądano dnia 23 październikawotum zaufania Izby Deputowanych udziela się 333 głosami za i 281 przeciw. Cztery dni później Senat Republiki z kolei ratyfikuje nową władzę wykonawczą 188 głosami za i 116 przeciw.
Sukcesja
Na zakończenie Kongresu Włoskich Demokratycznych Socjalistów im 12 grudnia 1999, przewodniczący partii Enrico Boselli otwarcie wzywa do kryzysu rządowego, który zakończyłby się zastąpieniem Massimo D'Alemy osobowością wezwaną do zdobycia centrolewicowej większości w wyborach w 2001 roku . Sześć dni później Prezes Rady Ministrów złożył rezygnację Prezydentowi Republiki Carlo Azeglio Ciampiemu , który zastrzegł sobie jego przyjęcie. Po rozmowach z przedstawicielami sił politycznych, Głowa Państwa powierza20 grudniaustępującemu szefowi rządu mandat do powołania nowej władzy wykonawczej, którą ten ostatni przyjmuje „z rezerwą” .
Wracając do Pałacu Quirnal dalej 22 grudnia, wyznaczony przewodniczący Rady skutecznie uchyla zastrzeżenie i przedstawia listę swoich ministrów, przy czym zaprzysiężony zostaje cały rząd D'Alema II . Kryzys ministerialny zostaje rozwiązany w ciągu zaledwie czterech dni. Tego samego dnia Senat republiki głosuje 177 głosami za i 100 przeciw wotum zaufania. Izba Deputowanych podjęła tę samą decyzję następnego dnia, przyjmując 310 przychylnych opinii i 287 sprzeciwów.
Kompozycja
- Nowych ministrów zaznaczono pogrubioną czcionką , a tych, którzy zmienili funkcje - kursywą .
Uwagi i odniesienia
- Izba Deputowanych (it) , „ Formazione del I Governo D'Alema ” , na leg13.camera.it (dostęp: 5 marca 2021 ) .
- (it) Izba Deputowanych, " crisi del ja Governo D'Alema e formazione del II Governo D'Alema " , na leg13.camera.it (dostęp 05 marca 2021 ) .