Wąwóz Olduvai | ||
Wąwóz Olduvai 2011 | ||
Lokalizacja | ||
---|---|---|
Kraj | Tanzania | |
Informacje kontaktowe | 2 ° 59 ′ 00 ″ na południe, 35 ° 21 ′ 00 ″ na wschód | |
Geolokalizacja na mapie: Tanzania
| ||
Historia | ||
Czas | 1.8 Mój | |
Wąwóz Olduvai w Tanzanii jest jednym z najważniejszych kompleksów prehistorycznych miejsc w Afryce . Uzyskali narzędzia litowe oraz zwierzęce i ludzkie skamieniałości, których wiek wynosi od 1,8 miliona do 400 000 lat wcześniej . Swoją nazwę nadali również Oldowayan , wczesnemu dolnemu paleolitowi, przemysłowi litycznemu charakteryzującemu się prymitywnymi narzędziami kamiennymi.
Wąwóz Olduvai jest częścią wschodniej odnogi Wielkiego Rowu Afrykańskiego , na skraju równiny Serengeti w północnej Tanzanii, w pobliżu granicy z Kenią , na obszarze chronionym: Obszar Chroniony Ngorongoro .
Cieszą się one szczególnym zainteresowaniem prehistorycznym z różnych powodów:
Jeśli miejsce to przyniosło wiele ludzkich lub przedludzkich skamieniałości, nie możemy zapominać o tym, że prehistoryczne grupy ludzkie prawdopodobnie były obecne w wielu regionach Afryki, ale w Olduvai połączenie korzystnych czynników pozwoliło na konserwację, a następnie ponowne odkrycie śladów ich przeszłej egzystencji.
Molekularne biomarkery kopalne pokazują geotermalnie aktywny krajobraz oazowy o wielkości około 1,7 mln lat w momencie pojawienia się technologii acheulskiej . Na tle rozrastających się łąk sawannowych badanie starożytnego lokalnego krajobrazu ujawnia mozaikowy ekosystem z dużą różnorodnością biologiczną, rzekami zasilanymi wodami gruntowymi, roślinami wodnymi, roślinami jadalnymi i hydrotermalnymi.
Liczne badania klimatu wąwozu Olduvai w okresie pliocenu-plejstocenu ujawniły precesję indukowanych cykli mokro-sucho przed ogólną tendencją do osuszania.
Jeśli miejsce to było znane od 1911 r., Większość badań miała miejsce od 1931 r. Pod kierunkiem Mary i Louis Leakey .
W 1959 r. Odkrycie czaszki Paranthropus boisei , zwanej OH 5 lub „Zinjanthrope”, doprowadziło do intensyfikacji wykopalisk, które trwały do 1973 r. Od 1960 r. Znaleziono żuchwę OH 7, holotyp nowego gatunku ludzkiego. , Homo habilis , co pozwoliło Louis i Mary Leakey przypisać do niego znaleźli lithic narzędzi rok wcześniej, chociaż nie były one związane w stratygrafii.
Później odkryto wiele innych ludzkich skamieniałości, głównie przypisywanych Homo habilis . Wśród wyjątków OH 9, również znaleziony w 1960 r., Jest dziś przypisywany Homo ergaster , z niepewnymi i kontrowersyjnymi datami.
Większość znanych do tej pory skamieniałości Homo habilis została znaleziona w Olduvai, a także na wschodnim brzegu jeziora Turkana w Kenii .
Stratygrafia Olduvai jest opisana w licznych publikacjach, w tym w dwóch monografiach opublikowanych pod kierunkiem Mary Leakey, jednej w 1971 r. Dla horyzontów I i II, a drugiej w 1994 r. Dla horyzontów III, IV i Maseksa.
Paradoksalnie, podstawa ciągu podała daty bardziej wiarygodne niż późniejsze formacje: poziom bazaltu i poziom tufu znajdującego się poniżej horyzontu podałem daty rzędu 1,8 mln lat wcześniej. Teraźniejszość ( datowanie potasowo-argonowe ) .
Polaryzacja magnetyczna osadów wulkanicznych dostarczyła najbardziej wiarygodnych chronologicznych dowodów na pozostałą część sekwencji. Brunhes-Matuyama inwersja , klasycznie uważana za granica pomiędzy dolnym i środkowym plejstocenie i datowane na 781 ka , prawdopodobnie znajduje się w górnej części horyzontu IV. Większa część horyzontu II, poziom III i dolna część poziomu IV mają zatem odwrotną polaryzację magnetyczną. Chociaż zostały założone w odwrotnym okresie Matuyamy, horyzont I i podstawa horyzontu II mają normalną biegunowość między około 1,7 a 1,85 mA: ten pozytywny epizod, który obecnie służy jako punkt orientacyjny w skalach paleomagnetycznych, otrzymał nazwę „zdarzenie Olduvai” .
Ze względu na brak materiału, który byłby w stanie określić wiek radiometryczny, poziomy III, IV i Masek są datowane na podstawie paleomagnetyzmu i szacunków opartych na szybkości sedymentacji. Złoża III poziomu odpowiadałyby okresowi 1,15 - 0,8 mA, a horyzontu IV okresowi 0,8 - 0,6 mA. Horyzonty Maska byłyby wcześniejsze niż 0,4 mA, podczas gdy poziomy Ndutu i Naïsiusiu, z górnego plejstocenu, byłyby równoczesne z powstanie samego wąwozu. Zgodnie z niedawną reinterpretacją danych paleomagnetycznych, horyzonty Maseksów mogą być znacznie starsze i pasować do epizodu Jaramillo o normalnej polaryzacji magnetycznej (1,06 do 0,9 miliona lat temu).
Branże odkryte w Olduvai zostały podzielone przez Mary Leakey na trzy kategorie :
Głównymi surowcami używanymi w Olduvai są skały wulkaniczne ( bazalt , trachyandezyt , fonolit , nefelinit ) i kwarcyty . Gnejs została również zastosowana Anecdotally. Obecnie wszystkie te materiały są odsłonięte w promieniu 13 km wokół skrzyżowania dwóch odgałęzień wąwozów.
Dowody na aktywność hydrotermalną znaleziono w pobliżu miejsc intensywnie użytkowanych przez wczesne hominidy. Badacze sugerują, że cechy i zasoby hydrotermalne występujące w wąwozie Olduvai mogły umożliwić wczesnym hominidom obróbkę cieplną jadalnych roślin i mięsa, co potwierdza możliwość wystąpienia pożaru przed udomowieniem, ewolucja człowieka.