Narodziny |
14 października 1755 lub 15 października 1755 Wenecja |
---|---|
Śmierć |
6 kwietnia 1832 lub 7 kwietnia 1832 Wenecja |
Pogrzeb | Cmentarz San Michele w Wenecji |
Narodowość | wenecki |
Zajęcia | Lingwistka , salonnière , tłumaczka |
Giustina Renier Michiel (urodzony w Wenecji na15 października 1755 i zmarł w tym samym mieście dnia 6 kwietnia 1832), Włoski pisarz, przyjaciel sztuki i nauki, językoznawca, tłumacz i gospodarz z targów literackiej w jej rodzinnym mieście.
Giustina Renier Michiel urodziła się w Wenecji dnia 15 października 1755, córka Andrei Renier i Cecilii Manin. Należy do ważnej rodziny patrycjatu weneckiego , dwóch ostatnich dożów , Paolo Renier i Ludovico Manin, było odpowiednio dziadkiem ze strony ojca i wujem Giustyny.
Studiowała u Kapucynów z Treviso , a następnie u francuskiej kobiety. Uczestniczy w kursach z fizyki, botaniki i chemii na Uniwersytecie w Padwie, mówi po francusku i angielsku.
Trzy córki urodziły się z jego małżeństwa z Marcantonio Michielem, obchodzonym w 1775 roku: Elena (1776-1828), która poślubiła szlachcica Alvise Bernardo, ale nie miała synów, Chiary (1777-1787) i Cecylii (1778-?), Która poślubiła szlachcica z Brescia Lodovico Matinengo dal Barco i miał troje dzieci: Leoparda, Magdalenę i Giustinę.
W 1784 roku rozstała się z mężem. Przyczyna, wysuwana przez samą Giustinę , to „trudne współżycie” ( molesta coabitazione ). Pojednanie następuje w 1828 roku, po śmierci ich córki Eleny.
Korzystając z wysokiego urzędu ambasadora w Rzymie sprawowanego przez ojca Giustyny, para przeprowadziła się na rok do Palazzo Venezia . Giustina miała więc okazję bywać w arystokratycznym rzymskim towarzystwie. Spotkanie z Vincenzo Montim zapoczątkowało jego zainteresowania kulturą i literaturoznawstwem.
Przez wiele lat prowadziła salon literacki na dziedzińcu Contarina w San Moisè , w którym uczestniczyli m.in. Ugo Foscolo , Antonio Canova , Ippolito Pindemonte , Madame de Staël , Melchiorre Cesarotti , Vincenzo Monti , Lord Byron i Cesare Cantù .
Kiedy Napoleon najechał Wenecję w 1797 roku, zamknęła swój salon i przez dziesięć lat kontynuowała naukę botaniki i publikację swoich tłumaczeń Szekspira . Przetłumaczyła Otella i Makbeta z angielskiego na włoski w 1798 r., Coriolanus w 1800 r.
W tym samym okresie podjęła swoje główne dzieło Le Origine delle feste veneziane, opublikowane w sześciu tomach. Książka jest wynikiem szeroko zakrojonych badań nad publicznymi festiwalami, mitami i rytuałami w Wenecji. Ten katalog tradycji weneckich jest hołdem dla historii Wenecji.
Po zakończeniu okupacji napoleońskiej ponownie otworzyła swój salon aż do śmierci. Patronka Antonio Canovy i korespondentka Chateaubriand , napisała liczne listy, zwłaszcza do swojej siostrzenicy Adriana Zannini, Marca Antonio Michiela i hrabiny Mariny Beneti Cicciaponi.
W ostatnich latach, teraz głucha , nosi trąbkę w uchu.
Giustina Renier Michiel zmarła w Wenecji dnia 6 kwietnia 1832, w jej pałacu Procuratie Vecchie , obok Mercerie (it) otoczonej przez jej przyjaciół i wnuki w wieku 76 lat.
W ten sposób przypomina o tym napis umieszczony w Bazylice św.Marka , w którym odbył się pogrzeb:
Ammirata dai suoi concittadini
e da quelli di każdy nazione accolse benigna i migliori ingegni per animarli a seguire
il vero ed il bello
„Podziwiany przez jej współobywateli
a od innych narodów otrzymała najlepsze talenty, aby zachęcić ich do inspiracji
prawdziwe i piękne ”
Giustina Renier Michiel jest pochowana w drugiej zatoce cmentarza San Michele w Wenecji, gdzie znajduje się stela ku jego pamięci.
W 1833 roku jej przyjaciółka i rywalka Isabella Teotochi Albrizzi upamiętniła ją, pisząc jej portret.