| Narodziny |
1540 Meldola |
|---|---|
| Śmierć |
Grudzień 1598 Rzym |
| Czynność | Kompozytor |
| Mistrz | Giovanni Pierluigi da Palestrina |
|---|
Giovanni Andrea Dragoni (lub Draconi , urodzony ok. 1540 r. W Meldola , zmarł w r.)Grudzień 1598w Rzymie ), to włoski kompozytor renesansowy należący do szkoły rzymskiej. Był uczniem Giovanniego Pierluigi da Palestrina , i stał się głównym kompozytor i dyrygent w Rzymie w późnym XVI -tego wieku . Pozostawił wiele dzieł sakralnych i świeckich, prawie wszystkie z nich wokalne, i był szczególnie znany ze swoich często wznawianych książek madrygałów .
Dragoni urodził się w Meldola, niedaleko Forlì , ale szczegóły jego młodości są nieznane. Studiował u Palestriny, jak wskazano w dedykacji jego pierwszej księgi madrygałów (1575). W następnym roku objął prestiżowe stanowisko chórmistrza w jednym z najważniejszych kościołów Rzymu, św. Jana na Lateranie , i pełnił tę funkcję do końca życia. W 1594 roku, pod koniec swojej kariery, kardynał del Monte zatrudnił Dragoniego do nadzorowania prac nad rewizją śpiewu liturgicznego , przedsięwzięciem, które było częścią daleko idących reform po Soborze Trydenckim . Dragoni zmarł w Rzymie.
Dzieło Dragoniego było rozległe, ale wiele z jego muzyki sakralnej, zachowanej w archiwach św.Jana na Lateranie, zaginęło, w tym zestaw utworów na Lamentacje Jeremiasza (przypominających te z `` Annibale Stabile ''), a także tom kompozycje z Magnificat . Napisał co najmniej sześć motetów, z których pięć zaginęło.
W latach 1575-1594 wydał siedem książek po cztero-, pięcio- i sześcioczęściowych madrygałów. Często były one przedrukowywane, co świadczyło o ich popularności.
Wśród wpływów, na które uległ Dragoni, znajdujemy wpływ jego nauczyciela Palestriny, zwłaszcza na początku jego kariery, a później słynnego kompozytora madrygałów, Luca Marenzio . Styl Dragoni pozostawia tekst nadal wyraźnie czytelny, ale w latach 90. XVI wieku jego muzyka pokazuje rosnące znaczenie przypisywane sopranowi i basom, a także poszukiwanie jedności każdego madrygału, dwóch cech rozwijającego się stylu barokowego. Ponadto eksperymentował z kompozycjami wielochórowymi w niektórych swoich późniejszych utworach, co stanowiło ważniejszy wpływ muzyki weneckiej na muzykę rzymską.