Franco Freda | ||
Działacz z prawej | ||
---|---|---|
Franco Freda w środku ze swoimi prawnikami. | ||
Informacja | ||
Imię i nazwisko | Franco Freda | |
Narodziny | 11 lutego 1941 Padwa , Veneto , Włochy |
|
Narodowość | Włoski | |
Wierność | Grupa Ar | |
Ideologia |
Neofaszyzm Rewolucyjny nacjonalizm Biały nacjonalizm Rasizm |
|
Przezwisko | Giorgio Freda L'Editore |
|
Seks | Człowiek | |
Kraj | Włochy | |
Przekonanie | 1987 | |
Zdanie | 16 lat | |
Działania przestępcze |
Ataki z użyciem materiałów wybuchowych Subsive Association |
|
Biznes | Oskarżony o atak na plac Fontana , skazany na dożywocie w 1979 r., a następnie uniewinniony w tej sprawie w 1987 r. | |
Ataki | Różne bombardowania w Lombardii | |
Kraj | Włochy | |
Regiony | Wenecja | |
Franco Freda , znany jako Giorgio Freda, urodzony w Padwie dnia11 lutego 1941, jest włoskim redaktorem Narodowo-Rewolucyjnym , prawnikiem i eseistą . Uznany za winnego ataku na plac Fontana , nie mógł zostać skazany, ponieważ został już uniewinniony z braku dowodów w poprzednim procesie. Cierpiał jednak inne przekonania.
W latach 70. był często nazywany przez prasę „nazistowskim maoistą” . Jest znany jako założyciel Edizioni di Ar , o orientacji tradycjonalistycznej (w ewolucyjnym sensie tego terminu).
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Padwie , gdzie napisał pracę magisterską o platońskiej koncepcji sprawiedliwości.
Jest mężem Anny K. Valerio. Podczas studiów na Uniwersytecie w Padwie należał do grupy San Marco, stowarzyszenia studentów zbliżonego do MSI . Ale zrobi tylko bardzo krótki występ na tej imprezie, co również definitywnie wyklucza go jako „pasjonata”.
Przez pewien czas dołączył do grup takich jak Giovane Nazione i Ordine Nuovo , ale nigdy do nich nie dołączył. Następnie, w 1963 r. w Padwie, wraz z innymi młodymi aktywistami założył ideologiczno-kulturowy think tank, pod silnym wpływem twórczości filozofa Juliusa Evoli , określając się mianem tradycjonalistów-rewolucjonistów. Będzie to Gruppo di Ar , prefiks wywodzący się z sanskrytu i „oznaczający człowieka w jego arystokratycznym i duchowym wymiarze”. Freda broni walki politycznej toczonej w imię arystokratycznej, tradycyjnej (w ewolucyjnym sensie tego terminu) koncepcji istnienia, charakteryzującej się odrzuceniem myśli postępowej, egalitarnej, burżuazyjnej, demokratycznej i materialistycznej. Grupa będzie miała wpływ na ruch Lotta di popolo , publikując artykuły w swoim czasopiśmie.
W tym samym roku założył Edizioni di Ar. Będą publikować teksty i dzieła Platona, Nietzschego, Arthura de Gobineau , Nikolaja Roericha, Oswalda Spenglera , Riccardo Bacchelli , Nicolása Gomeza Dávila , Georga Simmla . Publikują także The Enemy of Man , zbiór palestyńskiej poezji bojowej .
Freda był w latach 1964-1969, bardzo blisko ogólnoeuropejski Europy Młody ruchu z Jean Thiriarta , ale nie był członkiem. Będzie też ostro krytykował od 1969 świecki nacjonalizm i makiaweliczne koncepcje polityczne Thiriarta. Wcześnie zaangażował się we wspieranie spraw arabskich, a zwłaszcza walki palestyńskiej . W 1964 r. stanął przed pierwszym procesem za ujawnienie w broszurze izraelskiej polityki i represji w Palestynie. WMarzec 1969zorganizował, we współpracy ze skrajnie lewicową grupą Potere Operaio , pierwsze duże publiczne spotkanie we Włoszech wspierające palestyński ruch oporu, w którym uczestniczyli przedstawiciele Fatahu .
Freda jest uważana za jednego z głównych politycznych uczniów Evoli . Wśród kontynuatorów filozofa byłby jednym z najbardziej radykalnych liderów, opierającym się przede wszystkim na refleksjach Jazda na tygrysie , w opozycji do nurtu kierowanego przez Adriano Romualdiego , radykalnego ideowo , ale zdecydowanie legalistycznego, odwołującego się głównie do książki Mężczyźni w środku ruin . Freda jest bardziej mistyczką niż czystym politykiem. Zajmuje się przede wszystkim duchowością i mistycyzmem. Zasadniczo antychrześcijański , odnosi się głównie do Platona , Nietzschego i Evoli .
W 1969 roku opublikował w broszurze jego interwencji na spotkaniu komitetu sterującego Europejskiego Frontu Rewolucyjnego , który odbył się w Ratyzbonie na17 sierpnia 1969 : Dezintegracja systemu , tekst, który opowiada się za sojuszem między „lewicowymi ultras” i „prawicowymi ultras” w celu zniszczenia „systemu”. Dokonuje radykalnej samokrytyki swojego wcześniejszego poparcia dla Jeune Europe , wierząc, że Europa jest źródłem wszystkich „infekcji ideologicznych”. Twierdzi, że europejscy bojownicy powinni wziąć za wzór partyzantów palestyńskich, północnowietnamskich i latynoamerykańskich. Dla Fredy priorytetem jest zniszczenie „systemu burżuazyjnego”. Proponuje formę „ komunizmu arystokratycznego”, „spartańsko-platońskiego”, hybrydowego połączenia koncepcji „prawdziwego państwa”, zaczerpniętej od Juliusa Evoli , z inspirowanym chińskim maoizmem państwa ludowego .
W tej perspektywie wyraźnie pokazuje intencję wyjścia na spotkanie wszystkich sektorów „obiektywnie zaangażowanych w negację świata burżuazyjnego”, w tym pozaparlamentarnej ultralewicy, której proponuje strategię „jednolitej walki przeciwko System ”. Był wtedy w kontakcie z różnymi grupami maoistycznymi, takimi jak Potere Operaio i Komunistyczna Partia Włoch-Marksistowsko-Leninowska .
Często okazuje swoje poparcie i podziw dla Mao Zedonga , ale biorąc pod uwagę, że chiński przywódca używał marksizmu jako „tratwy”, którą porzuciłby po przekroczeniu rzeki. Freda twierdzi, że widział w maoistowskich Chinach „prawie spartańską wizję świata, trzeźwy, twardy, militarny sens życia, ascetyczny styl egzystencji, organiczny rytm wierności, który wiąże całą wspólnotę narodową z Wodzem i promuje to. solidarystyczne napięcie, które. z kolei odzwierciedla w pracy całego ludu cechy dobrowolnej dyscypliny, zdeproletaryzowanej wolnej milicji”.
Należy tutaj zauważyć, że sam Julius Evola surowo potępił tę pasję do maoistycznych Chin , która powraca wśród młodych działaczy prawicowych. Przy okazji wznowienia książki „ Mężczyźni pośród ruin” dodał artykuł „ Maoistowskie zauroczenie” , w którym stwierdził, że takie stanowisko można wytłumaczyć jedynie brakiem dojrzałości.
W 1964 roku Freda musiała stanąć w obliczu procesu za potępienie w broszurze polityki syjonistycznej w Palestynie.
W 1971 r. został oskarżony o „rozpowszechnianie książek, druków i pism zawierających treści propagandowe lub nawołujące do brutalnej działalności wywrotowej”, w szczególności w odniesieniu do tekstu opublikowanego anonimowo, La désintonnement du system . Freda jest budowana w różnych nurtach włoskiej i europejskiej radykalnej prawicy jako model bojownika i męczennika sprawy antyburżuazyjnej i antysystemowej. W czasie jego pobytu w więzieniu wiele organizacji, pomimo dzielących ich różnic, mobilizowało i organizowało akcje na rzecz „uwięzionego wydawcy”.
Śledztwo i procesy związane z atakiem na Piazza Fontana5 grudnia 1971oskarża się go o zorganizowanie zamachu na Piazza Fontana , w którym zginęło 16 osób, a kilkadziesiąt zostało rannych. Zostaje umieszczony w areszcie prewencyjnym. Zarzuty przeciwko niemu opierają się na dwóch rodzajach poszlak: rzekomo kupił zegary, których szczątki znaleziono w banku, a także torby podróżne, w których umieszczono bomby. Śledztwo potwierdza, że Freda rzeczywiście kupił pięćdziesiąt timerów, które rzekomo przekazał kapitanowi algierskich służb specjalnych, który poprosił go o nie dla grupy palestyńskiej. Według aktu oskarżenia dealer miał sprzedać pięćdziesiąt siedem zegarów. Tygodnik Candido przeprowadzi jednak dochodzenie w Niemczech z producentem zegarów. Dziennikarze Candido odkrywają, że we Włoszech sprzedano nie pięćdziesiąt siedem, ale kilkaset zegarów. Zwracają również uwagę, że modele zakupione przez wydawcę są innego modelu niż te, które zostały użyte do ataku. Ponadto sklepikarz z Bolonii, który sprzedał cztery torby podróżne podobne do tych, których użyto do ataku, nie rozpozna Fredy jako kupującego, ale dwóch policjantów. Jednak sędzia śledczy zignorował ten dowód uniewinniający.
Osądzony w 1975 roku wraz z 24 anarchistami i neofaszystowskimi aktywistami , był przetrzymywany w areszcie prewencyjnym do 1976 roku.1 st sierpień 1978i udał się na wygnanie do Kostaryki . Został schwytany latem 1979 roku w Kostaryce, skąd nie został ekstradyowany, ale siłą sprowadzony przez włoską policję polityczną. Jest sądzony ponownie we Włoszech. Skazany na dożywocie w dniu23 lutego 1979został uniewinniony dnia 20 marca 1981 r.za aferę Piazza Fontana. Z drugiej strony został skazany na 15 lat więzienia, czyli maksymalny wyrok, za „stowarzyszenie wywrotowe”. Zostanie ostatecznie uniewinniony wgrudzień 1986, ale za „niewystarczające dowody”.
W 2005 roku Sąd Kasacyjny orzekł, że masakry na Piazza Fontana dokonała „wywrotowa grupa powiązana z ruchem politycznym Ordine Nuovo w regionie Padwy” i „kierowana przez Franco Fredę i Giovanniego Venturę ”. Sąd oświadcza jednak, że obaj oskarżeni Freda i Ventura nie mogą być już sądzeni ze względu na wyrok wydany przez Sąd Apelacyjny w Bari, który uwolnił ich od zarzutu zamachu na Piazza Fontana.
Freda zawsze twierdziła, że jest niewinna, oświadczając, że masakra jest „niemoralna”.
W 1990 roku Freda założyła partię Fronte Nazionale . W 1993 r. funkcjonariusze partyjni zostali aresztowani za „odtworzenie partii faszystowskiej” (prawo Scelby) i podżeganie do nienawiści rasowej ( prawo Mancino ). Partia została ostatecznie rozwiązana dekretem Rady Ministrów w 2000 roku.
W 1995 roku sąd przysięgły w Weronie skazał go na 6 lat więzienia za „ podżeganie do nienawiści rasowej ”. Wyrok został potwierdzony w 1998 r. W 1999 r. Sąd Kasacyjny uchylił wyrok i skazał Fredę na 3 lata pozbawienia wolności.