Las Scissy lub las Quokelunde jest mityczny las , które istniały w zatoce Mont-Saint-Michel przed jego zniszczeniem i jego ogarnia przez wodach związanych z wyimaginowanym falą marca 709 .
Obejmowałby następujące obszary:
Tombelaine i Mont Saint-Michel natychmiast po fali przypływu zyskałyby swój wyspiarski charakter .
Nazwa Scessiacum pojawia się po raz pierwszy w Vita sancti Paterni (życiu świętej Paterne lub świętej pary, byłego biskupa Avranches ) napisanej przez poetę Venance Fortunat . Ta stara forma toponimu prawdopodobnie stanowi prymitywną formę nazwy Scissy, jak wykazano między innymi wioskę Sissy w Aisne , wspomnianą również w Sessiacum w 1168 r. Albert Dauzat i Charles Rostaing interpretują ten typ toponimiczny jako „ własność Siccius lub Siscius ”galijskiej lub galijsko-rzymskiej nazwiska, a następnie Ernest Nègre . Nazwa tego miejsca nie ma związku z określeniem lasu, ponieważ jest to prawdopodobnie nazwa dna lub willi galijsko-rzymskiej charakterystycznej przez przyrostek w - (i) -acum , pochodzenia galijskiego -acon ( - * āko (n) ) oznaczenie miejsca u źródła, a następnie majątku. Bardziej ogólnie doprowadziło to do -ey w Avranchin i jest tam niezwykle rozpowszechnione.
Okazuje się, że możliwa jest inna interpretacja Sessiacum , pod nazwą galijskiej bogini Sessia , obrończyni siewu i kiełkowania, po której występuje ten sam przyrostek -acum w wymiarze lokalizacyjnym, stąd ogólne znaczenie słowa „miejsce (gdzie jest czczone) Sessia ”.
Na Mont-Saint-Michel istniałby druidzki pomnik , związany z płodnością.
Zgodnie z mitem nazwa Wysp Chausey miałaby ten sam rdzeń co Scissy . Jednak starą formą Chausey jest Calsoi (1022 - 1026), termin oparty na germańskiej * -aujō "wyspie"> -oi > -ey , ostateczny poza tym podobny do innych Wysp Normandzkich, por. Guernsey ( Greneroi ), Jersey ( Gersoi ) i Alderney ( Alneroi ), poprzedzone cals - element o niejasnym znaczeniu. Oczywiście nie utrzymuje fonetycznego i semantycznego związku z Sessiacum .
Inna nazwa lasu Scissy lub jego części, jak las Quokelonde, jest jaśniejsza, ponieważ jeśli Scissy można wytłumaczyć nazwą galijsko-rzymskiego dna niezwiązanego z elementem lasu, toponimiczna apelacja -lunde odnosi się bezpośrednio do słowa wyznaczenie lasu w staro- normańskim (por. la Londe , toponimy in -londe (s) , od staronordyckiego lundr > lunda ). Poprzedza go pierwszy element Quoke-, który można znaleźć w Coquetot, przysiółku Eure ( Cauquetot , bez daty, składający się z nazwy -tot , pochodzenia nordyckiego -topt ). Prawdopodobnie jest imiennik Coglandes (Seine-Maritime, Massy , W Quoquelande Valle de 1231 Cultura Coquelonde 1248) oraz związane z Coquesart (Seine-Maritime, Tancarville , Coquessart XV th wieku), pierwszy element będzie reprezentować byłego Norse skógr "las" . W tym przypadku Quokelonde jest homonimem norweskiej nazwy miejscowości Skoglund (Lemma), a także nazwiska Skoglund i duńskiej wioski Skovlunde (dawniej Skoglunde ).
Obecność w Avranchin toponimu pochodzenia skandynawskiego, zresztą prawie wolnego od nordyckich nazw miejscowości, zaintrygowała komentatorów. To Guillaume de Saint-Pair przywołuje las Quokelunde w swoim Roman du Mont-Saint-Michel , napisanym około 1155 roku.
Fala przypływowa marca 709 roku miałaby miejsce na długo przed pierwszymi osadami Wikingów na półwyspie Cotentin i trudno przyznać, że mit ten utrwalił się wśród Normanów pochodzenia skandynawskiego słowem tego samego pochodzenia. Dlatego bardziej prawdopodobne jest uznanie, że w regionie rzeczywiście istniał las i że nie został pochłonięty przez zdarzenie naturalne o takim znaczeniu.
Według legendy chrześcijańskiej, która rozwinęła się w XIX th wieku, gęsty las Scissy była miejscem pogańskiego kultu, że fala połknęły aby oczyścić ziemię.
Legenda lesie Scissy pojawia się w Revelatio Ecclesiae Sancti Michaelis , napisany na początku IX th wieku, Mont Saint-Michel była góra w ziemi otoczonej gęstym lasem w momencie kiedy pierwsi mnisi pustelnik osiedlili się tam. Została podjęta, a także propagowana z pióra mnicha Hervarda, który około 996-1006 roku opowiada o wizjach św . Auberta . W swojej relacji wspomina o mnichach wysłanych przez Auberta na górę Gargan i którzy, kiedy wrócili 16 października 710 roku, w dniu ukończenia opactwa, odkryli brak lasu: „Weszli jak do nowego świata. odeszli, gdy odeszli, pełni ciernistych krzewów ” . Ta historia przywołuje na myśl polanę, a nie zniknięcie lasu czy przypływ . To XV th century nieznany autor manuskryptu, mówi po raz pierwszy utraconego lasu w 709 podczas rejsu mnichów we Włoszech. Ta historia powtarza następnych stuleci i spopularyzowana przez opata Manet , geograf XVIII th - XIX th wieku rozwijać swoją teorię „ fatalnym odpływu marca 709 ”, które zapadły w nocy Mont Saint-Michel zatoki .
Dopiero potem - podnoszący się poziom morza - stopniowo nabrał wyspiarskiego charakteru.
Ta teza o fali pływowej, która jest częścią dużej serii legend obecnych na całym świecie, przywołujących światy zanurzone ( potop , Atlantyda , Y itd.), Została naukowo unieważniona: najpierw przez badanie jej źródeł, a następnie przez badanie gleby, przy czym ta ostatnia (1882) nie ujawnia śladu fali pływowej.
W skali historycznej wahania poziomu morza wynikające z faz globalnego ocieplenia i ochłodzenia zakłócają linię brzegową. W transgresja morza (w tym dunkerquienne transgresji z III th century VIII th century) wynikiem skamieniałej torfu na pniakach i pniach drzew (zwanych dalej „couërons” lub „coërons” użyte jako tarcicy i drewna), obfitych w bankach torfowych bagnach Dol . Powszechnie uważa się, że w tych skamieniałych pniach drzew znajdują się dowody na istnienie tego lasu. „Ale wszystkie datowania na tych pniach dowodzą, że ich wiek sięga co najmniej 4000 lat przed naszą erą. Jeśli chodzi o źródła historyczne, autorzy nie są zgodni co do samej daty zatopienia: niektórzy uważają, że mogło to mieć miejsce około III lub IV wieku, w czasie którego nastąpiło niewielkie dodatnie wahanie poziomu morza ” , o czym świadczy przekroczenie Dunkierki. przejawiał się przede wszystkim na przybrzeżnej równinie Flandrii . „Możemy z całym prawdopodobieństwem przypuszczać, że na dnie wspomnień pozostała jakaś gwałtowna burza, a teksty wzmocniły jej konsekwencje. "
Saint-Pair i św Scubillon tam założyli klasztor w VI -tego wieku.
Mówi się, że Gaud d'Évreux przeszedł tam na emeryturę.