Amerykański hiszpański

Amerykański Hiszpański jest zestaw odmian tego języka hiszpańskiego mówionego na kontynencie amerykańskim , szczególnie w hiszpańskiej Ameryce  ; skupia zdecydowaną większość mówiących po hiszpańsku na świecie. Wyrażenie to jest używane w szczególności w przeciwieństwie do półwyspu kastylijskiego (lub hiszpańskiego) , terminu obejmującego wszystkie odmiany używane na Półwyspie Iberyjskim .

Ze stricte językowego punktu widzenia ugrupowanie to ma jednak pewien arbitralny charakter. Rzeczywiście, jeśli z jednej strony istnieje znaczna jednorodność w obrębie tych wariantów, wydaje się również, że niemożliwe jest ustalenie jednej lub więcej cech wspólnych dla nich wszystkich i nieobecnych we wszystkich odmianach półwyspowych.

Z powodów związanych z historycznym kontekstem podboju Ameryk przez Hiszpanów, hiszpański amerykański ma zauważalne zbieżności z południowymi dialektami hiszpańskiego (typowo andaluzyjskim i kanaryjskim ). Ich wzajemne relacje były jednak przedmiotem debat między specjalistami (zob. Paragraf Początki ).

Na poziomie leksykalnym, hiszpański w Ameryce prezentuje lokalnie ślady wpływów otrzymane z niektórych języków indiańskich  ; obecne dialekty charakteryzują się na ogół ogromnymi zapożyczeniami leksykalnymi z amerykańskiego angielskiego .

Charakterystyka

Niektóre ogólne cechy języka hiszpańskiego używanego w Ameryce to:

• Seseo (pomylenie między / θ / i / s /> / s /) uogólnione; ceceo (> / θ /) zlokalizowane i postrzegane jako wulgaryzm.
• Na poziomie leksykalno-semantycznym należy odnotować wiele odmian i innowacji. Leksykon Hispano-American łączy zapożyczenia z języków rdzennych, z języków Europy Zachodniej (przekazywanych w wyniku dużej imigracji napływającej na kontynent), a ostatnio i intensywnie z amerykańskiego angielskiego.
• W większości regionów częste i szerokie stosowanie zdrobnień -ito / -ita , w szczególności w niektórych rodzajach terminów (przysłówki, odczasowniki, deiktyki, itp.), Gdzie są one generalnie wykluczone w użyciu na półwyspie.
• Podobnie jak w języku andaluzyjskim, wiele przypadków pomieszania płynnych spółgłosek .

Wbrew powszechnemu przekonaniu yeísmo nie jest szeroko rozpowszechnione w Ameryce i istnieje wiele regionów, w których nadal praktykowane jest rozróżnienie między / j / i / ʎ /, zwłaszcza w większości regionów andyjskich. W rejonach Yeíst wyjątkowy fonem realizowany jest według różnych artykulacji. Na przykład w hiszpańskim rioplatense wymawia się [ʒ] lub [ʃ].

Historia

Możemy schematycznie wyróżnić cztery główne nurty myśli historycznej, dążące do wyjaśnienia pochodzenia i jednolitego charakteru hiszpańsko-amerykańskich dialektów:

• Najstarsza znajduje swoją główną przyczynę w wpływie podłoża rdzennych Amerykanów . Ta szkoła myślenia wyrosła z pracy Rodolphe'a Lenza na temat chilijskiego języka hiszpańskiego , do której szybko dołączyli inni lingwiści. Jednak wraz z pojawieniem się późniejszych teorii zajęło to miejsce z tyłu.
• Najbardziej znaną teorią jest ta, która podkreśla fundamentalny wpływ, jaki języki andaluzyjski i kanaryjski miałyby na konfigurację amerykańskiego hiszpańskiego. Wyjaśnia to szczególne historyczne okoliczności podboju. W rzeczywistości Sewilla była przez kilka stuleci jedynym portem w Hiszpanii upoważnionym do bezpośredniego handlu z Amerykami, a Wyspy Kanaryjskie przez długi czas służyły jako zaawansowana baza wypadowa statków do Nowego Świata. Teza ta spotkała się z bardzo ważnym echem i zyskała poparcie wielu prestiżowych latynosów, takich jak Ramón Menéndez Pidal i Rafael Lapesa .
• W tym samym czasie, gdy ten ostatni nurt pojawił się inny, bardziej zniuansowany nurt, określany jako „poligeniczny”, co wyjaśnia jedność napotykaną w dialektach Ameryki przez połączenie wielu czynników. Zgodnie z tym nurtem, wcielonym na przykład przez Dámaso Alonso , podobieństwo do południowego hiszpańskiego można wytłumaczyć nie bezpośrednim wpływem, ale ewolucją języka, która nastąpiłaby równolegle w obu zestawach dialektów.
• Od lat sześćdziesiątych XX wieku, przy ogromnym wkładzie nowych materiałów, debaty między specjalistami były wyraźnie ukierunkowane na „teorię andaluzyjską”, nie oznaczając jednak całkowitego odrzucenia innych hipotez. Integracja narzędzi teoretycznych, wynikająca z rozwoju socjolingwistyki, pozwoliła na pojawienie się w latach 1990 nowych prac, które znajdują się w jej ciągłości, ale przyniosły bardziej zniuansowane pozycje. Na przykład wysuwany jest pomysł opracowania formy latynosko-amerykańskiej koinè , która byłaby wynikiem interakcji między osadnikami, niewolnikami i tubylcami. Idea podkreśla prawdopodobny wpływ procesów normalizacji językowej na obserwowaną konwergencję.

Uwagi i odniesienia

1. Zamora Vicente (1967, s.  378 ) podkreśla w ten sposób, że „istnieje znacznie mniejsze różnice między dowolnymi dwoma regionami ogromnej Ameryki, niezależnie od ich odległości, niż na przykład między dwoma sąsiednimi dolinami Asturii”.
2. Alvar 2000 , s.  3.
3. Zamora Vicente 1967 , s.  378-380.
4. BEC 1970 , str.  201
5. Sánchez Méndez 2003 , s.  276
6. Sánchez Méndez 2003 , str.  20-23
7. Zamora Vicente 1967 , s.  76
8. Bec 1970 , s.  201, 565 (karta nr 7)

• Amerykański hiszpański kod języka IETF : es-019
• Kod języka hiszpańskiego IETF ( Ameryka Łacińska)  : es-419

Bibliografia

• (es) Manuel Alvar , Dialectología hispánica , Madryt, UNED ,1977, s.  45-50
• (es) Manuel Alvar , Manuel de dialectología hispánica: El español de América , Barcelona, Ariel ,2000( Rozrod.  2000), 1 st  ed. ( 1 st  ed. , 1996), 254  , str. ( ISBN  84-344-8218-5 , czytaj online )
• Pierre Bec , Podręcznik praktyczny filologii rzymskiej , t.  1, Paryż, Picard , pot.  "Znajomość języków",1970568  str.
• Jens Lüdtke, Los orígenes de la lengua española en América. Los primeros cambios en las Islas Canarias, las Antillas y Castilla de Oro , Madryt, Iberoamericana Vervuert, 2014
• (es) Juan Sánchez Méndez , Historia de la lengua española de América , Valencia, Editorial Tirant lo Blanch,2003494  str. ( ISBN  84-8442-711-0 )
• (es) Juan C. Zamora Munné , Dialectología hispanoamericana: Teoría - Descripción - Historia , Salamanca, Almar, pot.  „Publicaciones del Colegio de España”,1982, 2 II  wyd. , 206  str. ( ISBN  84-86408-11-3 , OCLC  19805507 )
• (es) Alonso Zamora Vicente , Dialectología española , Madrid, Gredos ,1967( Rozrod.  6), 2 th  ed. ( 1 st  ed. 1960), 587  , str. ( ISBN  84-249-1115-6 ) , str.  378-441

Powiązane artykuły

• Ameryka latynoska
• Dialektologia języka hiszpańskiego
• Historia języka hiszpańskiego