Narodziny |
1924 Badoumla |
---|---|
Śmierć |
15 stycznia 1971 Bafoussam |
Narodowość | Kamerun |
Kraj zamieszkania | Kamerun |
Zawód | Nauczyciel |
Inne zajęcia |
Polityk Narodowy Bohater Kamerunu |
Ernest Ouandié , urodzony w 1924 roku w Badoumla ( Bana dzielnica , zachodnim regionie z Kamerunu ), zastrzelony na15 stycznia 1971w Bafoussam pod reżimem Ahmadou Ahidjo , jest postacią walki o niepodległość Kamerunu w ramach Związku Ludności Kamerunu (UPC), ówczesnego jednego z głównych aktorów wojny domowej od odzyskania niepodległości w 1960 roku, kiedy partia rozpoczął powstanie, aby obalić nowy reżim.
Został zrehabilitowany w 1991 roku i ogłoszony bohaterem narodowym przez Zgromadzenie Narodowe Kamerunu.
Urodził się w Badoumla , dystrykcie Bana ( Haut-Nkam ), ale mówi się, że pochodzi z Bangou w Hauts-Plateaux . Jego ojciec Djemo (lub: Djeumou), wybitny Badoumla, i jego matka Kapsu pobraliby się w 1905 roku. Djemo ma trzy żony.
Ouandié - imię, które oznacza „kto jest w domu? Lub „kto jest bezpieczny?” »- jest piątym z siedmiorga dzieci tej samej matki: Ngako, Yemdo, Mboutchak, Djieumo, Ouandié, Djoma i Kamdem.
W 1927 roku, kiedy Ernest Ouandié był 3 lat, jego ojciec był zobowiązany do zrobienia pracy przymusowej niedaleko Bafang , w Djimbong , znajduje się w obecnej dzielnicy Kékem ( regionie West , departament Haut-Nkam w Bamileke kraju), w kawie plantacje należące do kolonistów francuskich. Około 1929 r., bardzo chory, został odesłany z powrotem do domu, aby mógł dołączyć do swoich żon i dzieci w Bangou .
W latach 1933-1936 Ernest kształcił się w szkole publicznej w Bafoussam (dystrykt Famla).
W 1937 został dopuszczony do egzaminu tych, którzy mieli kontynuować cykl podstawowy.
Od 1937 do 1939 uczęszczał do regionalnej szkoły Dschang.
W 1940 r. otrzymał świadectwo podstawowych studiów podstawowych” (CEPE) oraz egzamin wstępny do szkoły podstawowej w Jaunde, gdzie uzyskał dyplom rodzimych monitorów (DMI).
Po raz pierwszy ożenił się z Njilą (córką Diffo Petko), z którą miał dziecko, które zmarło w dzieciństwie, przed ich rozwodem.
W swoim drugim małżeństwie ożenił się w Duala dnia5 grudnia 1948, z Marthe Eding Ouandié , urodzona w 1921 roku, kobieta Bakoko spotkała się rok wcześniej w Edéa , gdzie został wysłany.
Z tego związku wyszło pięcioro dzieci: Philippe, Mireille, Irène, Monique i Ruben Um Nyobé.
Poza małżeństwem będzie miał co najmniej troje dzieci – w tym córkę o imieniu Ernestine , urodzoną w Yaba (Lagos, Nigeria)11 maja 1961 r, o matce z Ghany , którą znał na wygnaniu w Akrze . Zostanie znaleziona martwa w Foumbot (dział rzeczowników ), w),październik 2009.
Jego rodzina jest nękany przez komisarza policji i głowy z Bafoussam mieszanych brygad mobilnych .
Wdowa po nim zmarła w wieku 95 lat 15 kwietnia 2016, w swoim domu w Bonabéri, dzielnicy miasta Duala .
Jest nauczycielem w sektorze publicznym; jego kariera jest naznaczona niezliczonymi tak zwanymi zadaniami dyscyplinarnymi, w rzeczywistości o charakterze politycznym.
We Francji większość mediów głównego nurtu ( AFP , Le Monde ...) nadaje wersję przedstawioną przez rząd Ahmadou Ahidjo . Jednak sieć Solidarność z Curiel mobilizację prawników i intelektualistów, aby spróbować zorganizować obronę prawną oskarżonego i mediów, i skontaktował francuskich dyplomatów, aby przekonać ich do interwencji. Powstał międzynarodowy komitet obrony Ernesta Ouandié, któremu przewodniczył przyrodnik Théodore Monod . Pomimo braku zainteresowania mediów, do komitetu dołączyło kilka osobistości: były minister Pierre Cot , pisarz Michel Leiris , filozof Paul Ricoeur i językoznawca Noam Chomsky . W fabryce Thomson-CSF w Villacoublay dziesiątki pracowników podpisało petycję o poparcie.
ten 26 grudnia 1970, Ernest Ouandié i biskup Albert Ndongmo pojawili się wraz z 26 innymi współoskarżonymi przed sądem wojskowym w Jaunde za to, że na obszarze regionu administracyjnego Zachodu i departamentu Mungo w latach 1961-1970 we wszystkich przypadkach ustawowy czas ścigania:
„ Gwałtowna pokusa zmiany ustaw konstytucyjnych lub obalenia władzy politycznej ustanowionej przez te ustawy lub uniemożliwienia im wykonywania swoich uprawnień;
W tych samych okolicznościach czasu i miejsca zorganizowane, dowodziły uzbrojonymi bandami w celu wywołania wojny domowej i dokonania rewolucji;
W tych samych okolicznościach czasu i miejsca oraz przy realizacji analizowanych powyżej faktów dokonywano lub powodowano popełnienie zabójstw, podpaleń, aresztowań i porwań ludzi, grabieży w gangach;
Być w tych samych okolicznościach czasu i miejsca, które były współwinne wspomnianych zbrodni. "
Jurysdykcję wojskową sprawowali: kapitan Paul Njock (prezydent), podpułkownik Bouba Kaélé i kapitan Nguindjoll (asesorzy), kapitan Emile Manga zajmujący stanowisko komisarza rządowego (adwokata generalnego).
Z chwilą otwarcia postępowania pozbawiony prawników, których utworzył od tego czasu 12 listopada 1970, to znaczy przez półtora miesiąca (ja Jacques Vergès , Ja Jean-Jacques de Felice , prawnicy zarejestrowani w adwokaturze paryskiej i ja Ralf Milner, prawnik zarejestrowany w londyńskiej adwokaturze, który nie uzyskał wizy, aby udać się do Kamerun i zapewnić mu obronę, a po zakwestionowaniu Maître Orcel, jego oficjalnie mianowany prawnik, Ernest Ouandié, oświadczy prezesowi sądu, że nie ma możliwości jego sądzenia, że rząd chce go zabić i że ten proces jest przepadek.
Niezależnie od tego prezes zleci urzędnikowi odczytanie postanowienia odsyłającego, w którym w szczególności określono, że:
„ [...] wyniki działań rebeliantów są bardzo wymowne. Od 1961 do 1970 zginęło w rzeczywistości 47 żołnierzy, 69 strażników miejskich i 962 cywilów. Porwano 448 osób, rannych 114 żołnierzy i 458 cywilów, podpalono 2269 chat i 56 pojazdów. Podczas gdy znana liczba banitów zabitych przez regularne siły w tym samym okresie wynosi 3852. Dzieje się tak dzięki pełnemu poparciu kilku obywateli prowadzących pozornie spokojne życie, zwłaszcza że pan przeor Ndongmo został biskupem, którego Ouandié nie mógł zostać uśmiercony drogi krzywdy od 1961 roku.
Ponieważ wszystko ma granice, nawet nieskończoność, ten przestępca został schwytany19 sierpnia 1970przez ludność wokół Mbanga, pod nieobecność jej potężnego protektora. Zatem dwulicowości tego prałat wygląda bardzo niebezpieczne, ponieważ M gr Ndongmo który ukrył się w sutanny człowieka Kościoła podjął przyczynę Ouandié Ernest chroniącą go, współpracując z nim w „pomagając materialnie i moralnie i duchowo nawet w jego bardziej zbrodniczy niż działania prawdziwie rewolucyjne. "
W rozporządzeniu tym określono ponadto, że:
„ Ouandié Ernest jako wiceprzewodniczący UPC objął dowództwo nad terytorium w 1961 r., aby kontynuować rewolucyjną walkę zainicjowaną przez tak zwaną „Narodową Armię Wyzwolenia Kamerunu” ; że zasadniczym celem tej walki było zrzeczenie się władzy przez władze poprzez sianie terroru wśród ludności poprzez zabójstwa, morderstwa, pożary, kradzieże, grabieże, porwania ludzi; że dzięki pełnej obsłudze danego przez M gr Ndongmo znaczenia wykorzystać tę okazję, aby osiągnąć najwyższy urząd, że Ouandié opór montowane operacji przeprowadzanych przez wszystkich regularnych sił w kraju. "
Wezwany do palestry przez prezydenta na przesłuchanie w sprawie faktów, o które został oskarżony, Ernest Ouandié oświadczy, że „jest to formalny wyrok” i odmówi głosu, utrzymując swoją odmowę w trakcie debat.
Werdykt został wydany w dniu 5 stycznia 1971 :
Me Luke Sendzé, który był jednym z prawników biskupa Alberta Ndongmo , ujawnił, że podczas rozmowy, którą przeprowadził z przewodniczącym trybunału, kapitanem Njockiem, ten ostatni zwierzył mu się z braku doświadczenia w tej sprawie i że nie jest doświadczonym sędzią. Jeden z jego asesorów, starszy mężczyzna z północnego Kamerunu, uznał te słowa za stratę czasu, ponieważ sąd musiał tylko wydać swoją decyzję. Me Sendzé wywnioskuję, że proces został rozstrzygnięty z góry.
Ernest Ouandié zostanie publicznie zastrzelony w dniu 15 stycznia 1971 w Bafoussam, z młodym Raphaëlem Fostingiem, jego towarzyszem broni w maquis, oraz Gabrielem Tabeu znanym jako „Wambo le Courant”, założycielem i przywódcą polityczno-wojskowym ruchu „Święty Krzyż na rzecz Wyzwolenia Kamerunu”, skazanym na śmierć ten 6 stycznia 1971w drugim procesie wszczęto przeciwko M. gr Ndongmo.
Po trafieniu śmiertelną salwą z plutonu kameruńskiego europejski oficer, którego nikt nie zauważył, być może został w samochodzie, oderwał się od publiczności, podszedł do umierającego Ouandié, klęcząc obok niego, sięgnął do kabury pistoletu , pochylił się i strzelił z bliskiej odległości . Okoliczności, które doprowadziły, a nawet przyspieszyły jego wykonanie, są opisane w zwierzeniach złożonych wSierpień 1993(prawie dwadzieścia dwa lata po wydarzeniach) przez Moussę Yaya Sarkifadę , jednego z baronów reżimu Ahmadou Ahidjo :
„ To Jacques Foccart przyszedł domagać się egzekucji Ernesta Ouandié; faktycznie, zaraz po wyroku śmierci, krótko przed Bożym Narodzeniem, Dongmo poprosił o ułaskawienie prezydenckie, ale Ouandié odmówił podpisania petycji o ułaskawienie; prawie każdego dnia przynosili mu akta do podpisania, a on odpowiadał Ahidjo: „Weź swoje obowiązki; ja biorę swoje w obliczu Historii” . Ahidjo był naprawdę zakłopotany i straszny rok 1970 minął. Na początku roku Ahidjo miał teraz nadzieję, że sprawa ugrzęźnie i że nie będzie już o niej mówiono, aby przeżyli. Wiele osób zostaje skazanych i nigdy nie zostaje straconych.
Nagle pojawił się Foccart i wszystko przyspieszył.Foccart przyleciał samolotem pewnego ranka około 11 lub 12 stycznia, nie pamiętam dokładnie; najpierw udał się do ambasady francuskiej; potem o 11 rano prezydent Ahidjo przyjął go w Pałacu. Kiedy Foccart wyszedł, znalazłem Ahidjo na lunch. Foccart powiedział Ahidjo, że sprawa Ouandié jest przedmiotem jego podróży w obie strony: „Prezydent Pompidou wkrótce rozpocznie swoją pierwszą podróż do Afryki, a Kamerun jest jednym z etapów. Ta sprawa musi zostać załatwiona przed przybyciem prezydenta Pompidou, co jest nieuchronne , wyjeżdżam do Libreville na czekanie.
[Wątpliwe informacje] " "
![]() | |
---|---|
![]() |
https://www.youtube.com/watch?v=3DwoYqSqehY
Ernest Ouandié i Marthe o zabójstwie Félixa Moumié 1960 |
ten 15 stycznia 1971, jego wyrok odbywa się na placu publicznym w Bafoussam. Na oczach zgromadzonego tłumu zostaje stracony w towarzystwie Raphaela Fotsinga i Gabriela Tabeu .
ten 27 czerwca 1991został uznany za bohatera narodowego przez Zgromadzenie Narodowe Kamerunu.
Prawo n O 91/022 z dnia16 grudnia 1991zrehabilituje go, ten, który „pracował na narodziny poczucia narodowego, niepodległość lub budowę kraju, wpływ jego historii lub kultury. „Zgodnie z art. 2 ww. ustawy” rehabilitacja (...) ma na celu rozwianie wszelkich negatywnych uprzedzeń związanych z jakimkolwiek odniesieniem się do tych osób, w szczególności w odniesieniu do ich imion, biografii, wizerunków, portretów, nazwiska ulice, pomniki czy budynki użyteczności publicznej”. Jednak do dziś nie ma pomnika chwały kameruńskich nacjonalistów .