Engelmar Unzeitig

Engelmar Unzeitig
Przykładowa ilustracja artykułu Engelmar Unzeitig
Kapłan , męczennik , błogosławiony
Narodziny 1 st marzec 1.911 , Greifendorf , Republika Czeska
Śmierć 2 marca 1945 r. , Obóz koncentracyjny w Dachau , Niemcy 
Narodowość Niemiecki
Zakon religijny Misjonarze z Mariannhill
Czczony w Kaplica Najświętszego Serca Misjonarzy z Mariannhill w Würzburgu
Beatyfikacja ustalone 24 września 2016 r. przez papieża Franciszka
Przyjęcie 2 marca

Engelmar Unzeitig , urodzony Hubert Unzeitig na1 st marzec +1.911w Greifendorf koło Zwittau , obecnie w Czechach , i zmarł dnia2 marca 1945 rw obozie koncentracyjnym w Dachau jest niemieckim księdzem , męczennikiem i spowiednikiem wiary w czasach III Rzeszy . 22 stycznia 2016 roku papież Franciszek ogłosił go męczennikiem; został beatyfikowany w dniu 24 września 2016. Jego święto obchodzone jest na 2 marca .

Biografia

W wieku 17 lat Unzeitig wstąpił do misjonarzy Mariannhill do ich domu w Reimlingen i przyjął zakonne imię Engelmar. Po studiach teologii i filozofii w Würzburgu , został wyświęcony na kapłana w 1939 roku odprawił swoją pierwszą Mszę w Greifendorf w dniu 15 sierpnia 1939 roku, a następnie został powołany do parafii z Glöckelberg , niedaleko Krummau w Szumawa .

Protestował przeciwko prześladowaniom Żydów i był zmartwiony od 1941 roku. Ostatecznie został aresztowany przez gestapo 21 kwietnia 1941 roku. Po sześciu tygodniach więzienia w Linzu został bez procesu deportowany do Dachau, 8 czerwca 1941 roku. Stara się utwierdzać swoich braci w wierze. Kiedy w 1944 roku w baraku wybuchła epidemia tyfusu , zajmował się chorymi. Pociesza i udziela ekstremalnego namaszczenia setkom umierających, a nawet wyznaje niekatolickich Rosjan , których najliczniej umiera. Dzieli się również swoimi skromnymi racjami żywnościowymi. Ostatecznie sam zmarł na tyfus.

Cześć

Ci, którzy przeżyli, szybko nazwali go „Aniołem Dachau”. Jego prochy mogły zostać potajemnie wyniesione z obozu i pochowane na cmentarzu w Würzburgu. Zostały one przekazane Kaplicy Najświętszego Serca Misjonarzy z Mariannhill w Würzburgu w 1968 roku, dzięki czemu stała się miejscem pamięci o. Unzeitiga. Jego rodzinna wieś, położona w Sudetach , nie znajduje się więc już w Niemczech, a jej ludność została zastąpiona przez Czechów, ale ci ostatni po upadku komunizmu w latach 1989-1990 odnowili wiejski kościół, przemianowany na Hradec nad Svitavou, a oprócz zwykłych nabożeństw, przyjdźcie modlić się z Niemcami ku pamięci o. Unzeitiga.

Engelmar Unzeitig za przyczyną beatyfikacyjny został otwarty w roku 1991. W 2000 roku został oficjalnie uznany za męczennika Wiary przez Kościół katolicki . Bohaterskie cnoty o. Unzeitig zostały ogłoszone w 2009 roku przez papieża Benedykta XVI . 22 stycznia 2016 r. Papież Franciszek upoważnia Kongregację do Spraw Kanonizacyjnych do wydania dekretu uznającego jego męczeństwo, umożliwiając w ten sposób jego beatyfikację.

On jest upamiętnione na 2 marca według Martyrologium Rzymskiego .

Beatyfikacja

O. Engelmar Unzeitig jest beatyfikowany na24 września 2016 r.

Papież Franciszek złożył mu hołd następnego dnia, 25 września, oświadczając: „Zabity nienawiścią do wiary w obozie zagłady w Dachau [on] sprzeciwiał się miłości do nienawiści, odpowiedział łagodnie na zaciekłość. Niech jego przykład [...] pomoże być świadkami miłości, nawet w tych czasach ucisku ” .

Uwagi i odniesienia

(de) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku niemieckim zatytułowanego „  Engelmar Unzeitig  ” ( zobacz listę autorów ) .
  1. Dzisiaj Zvonková
  2. La Croix, „  Episcopal College od 16 do 22 stycznia  ”, La Croix ,22 stycznia 2016 r( czytaj online , przeglądano 29 września 2020 r. ).
  3. „  Blessed Engelmar Unzeitig  ” , na nominis.cef.fr (dostęp 2 marca 2021 )
  4. (RV), „  Beatyfikacja księdza Engelmara Unzeitiga, męczennika z Dachau  ” , w radioovaticana.va , Radio Watykańskie ,22 września 2016 r(dostęp 26 września 2016 ) .
  5. Cl.H., z AFP, Radiem Watykańskim i Apic, „  The" angel of Dachau "beatified in Germany  " , na la-croix.com , La Croix ,26 września 2016 r(dostęp 26 września 2016 ) .

Załączniki

Bibliografia