Ambasador Francji w Czechosłowacji | |
---|---|
1975-1979 | |
André Mattei ( d ) Pol Le Gourrierec | |
Ambasador Francji w Irlandii ( d ) | |
1969-1973 | |
Roger du Gardier ( d ) Kamień mentonowy |
Narodziny |
19 listopada 1914 Thaumiers |
---|---|
Śmierć |
30 lipca 1985(w wieku 70 lat) Gonfreville-l'Orcher |
Pseudonim | Amédée d'Ollonde |
Narodowość | Francuski |
Trening |
École des Roches Bezpłatna Szkoła Nauk Politycznych |
Zajęcia | Dyplomata , oficer , bojownik ruchu oporu |
Rodzina | Harcourt House |
Konflikt | Druga wojna światowa |
---|---|
Nagrody |
Emmanuel d'Harcourt , urodzony dnia19 listopada 1914w Thaumiers in the Cher , zmarł dnia30 lipca 1985w Gonfreville-l'Orcher w Seine-Maritime jest francuskim oficerem, bojownikiem ruchu oporu i dyplomatą .
W czasie II wojny światowej wyróżnił się w ruchu oporu pod pseudonimem Amédée d'Ollonde i stał się jednym z pierwszych towarzyszy Wyzwolenia . Był wówczas dyplomatą, ambasadorem Francji w Irlandii, a następnie w Czechosłowacji.
Emmanuel Marie Amédée Maurice d'Harcourt jest jednym z synów hrabiego Jean d'Harcourt, generała korpusu lotniczego , generalnego inspektora lotnictwa myśliwskiego i Geneviève des Réaulx.
Najpierw studiował w École des Roches w Verneuil-sur-Avre . Następnie studiował prawo , uzyskał licencję , a następnie wstąpił do Sciences Po, Wolnej Szkoły Nauk Politycznych i ukończył studia.
Emmanuel d'Harcourt odbył służbę wojskową w 1936 roku w kawalerii jako oficer rezerwy podchorążego . Następnie przygotowuje się do wielkiego konkursu zagranicznego .
Na początku II wojny światowej , został zredagowany w 18 -go Pułku Dragonów . Podporuczniku , dowodzi plutonem biegaczy na orientację DCA . W marcu 1940 r. Został porucznikiem . 23 maja został poważnie ranny podczas bombardowania w Neuville-Saint-Vaast . Po amputacji nogi i tak wyruszył do Anglii, gdzie był hospitalizowany.
Po rekonwalescencji, Emmanuel d'Harcourt wstąpił do Wolnych Sił Francuskich (FFL) 4 grudnia 1940 roku pod pseudonimem Amédée d'Ollonde. Został zastępcą szefa departamentu stosunków zagranicznych i kolonialnych FFL . 29 stycznia 1941 r. Był jednym z pierwszych pięciu towarzyszy Wyzwolenia i został członkiem rady zakonu .
W marcu 1942 r. Wstąpił do Ministerstwa Spraw Zagranicznych jako szef biura komitetu. Następnie został wysłany z misją do Francji przez tajne służby BCRA . Wylądował w pobliżu Narbonne w sierpniu 1942 roku i nawiązał kontakt z kilkoma osobistościami, w tym Paulem Claudelem i Pierrem Dunoyer de Segonzac . Po spełnieniu swojej misji przekroczył Pireneje w lutym 1943 r. Dwukrotnie aresztowany i uwięziony przez władze hiszpańskie, został zwolniony w czerwcu 1943 r., A następnie trafił do Anglii.
Emmanuel d'Harcourt był wówczas kierownikiem wydziału w Sekretariacie Generalnym Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego , od sierpnia 1943 do czerwca 1944.
Do Ministerstwa Spraw Zagranicznych został włączony w kwietniu 1944 r. Powołany do ambasady francuskiej w Kanadzie w 1944 r., Do 1947 r. Był pierwszym attaché ambasady, a następnie drugim sekretarzem. Od 1948 do 1950 r. Jest sekretarzem Stałej Komisji ds. Traktat Brukselski w Londynie.
Był wówczas drugim radcą w Kopenhadze , od 1952 do 1952, następnie w Pradze od 1952 do 1954. Naczelnik wydziału w ministerstwie, był pierwszym radcą w Warszawie w latach 1958 - 1963. Rangę ministra pełnomocnego pełnił od 1963 r. był radcą-minister w ambasadzie francuskiej we Włoszech w latach 1963-1969.
Emmanuel d'Harcourt został mianowany ambasadorem Francji w Irlandii w 1969 roku . Powitał tam generała de Gaulle w tym samym roku. Ten ostatni zwierzył mu się z kilku raczej rozczarowanych zwierzeń. D'Harcourt wydał przyjęcie na jego cześć w ambasadzie 18 czerwca. Następnie przywołuje wezwanie, jakim jest rocznica. De Gaulle odpowiedział: „Dobrze, że dziś o tym wspominasz”. Jesteś zaszczycony w tym dniu, ponieważ jesteś z Harcourt i zwracasz się do de Gaulle'a. Jestem zaszczycony, ponieważ jestem de Gaulle, a ty jesteś z Harcourt. Dziękuję za wszystkie uwagi (…) ” .
Ambasadę w Irlandii pełnił do 1973 r. Następnie był ambasadorem Francji w Czechosłowacji w latach 1975–1979.