Królować | Grzyby |
---|---|
Gałąź | Ascomycota |
Klasa | Eurotiomycetes |
Podklasa | Eurotiomycetidae |
Zamówienie | Eurotiales |
Rodzina | Elaphomycetaceae |
Gatunki niższej rangi
Elaphomyces JeSt rodzaju z grzybów z Elaphomycetaceae rodziny, przypominający trufle ( tuber ). W elaphomyces nazywane są często fałszywe trufle , trufle sarny lub jelenie trufle (w tym anglojęzycznych, którzy mówią o Harta Trufla lub Fałsz Truffle ). Łacińska nazwa tego rodzaju przypomina słowo Elaphe (imię jelenia). Ten rodzaj nie jest dobrze znany opinii publicznej, ponieważ wszystkie gatunki Elaphomyces rozwijają się pod ziemią przez cały swój cykl życiowy , w tym w celu owocowania. Jeśli Elaphomyces są zawsze bardzo niepozorne, czasami są stosunkowo powszechne, a nawet bardzo powszechne w starych lasach.
Pomimo swoich miejscowych nazw , nie jest to „prawdziwa” trufla w mikologicznym, a przede wszystkim kulinarnym sensie tego terminu; grzyb ten jest mało spożywany i mało poszukiwany przez ludzi, ponieważ nie jest zbyt smaczny i ma czasami nieprzyjemną konsystencję (sproszkowana, żywiczna, lepka lub lepka materia w zależności od stanu dojrzałości). Z drugiej strony jest bardzo popularny wśród różnych zwierząt leśnych, w tym dzików i kilku gatunków wiewiórek z półkuli północnej (w tym wiewiórki rudej ), które aktywnie poszukują swoich owocników, aby się nimi żerować. Zwierzęta te odgrywają ważną rolę dla gatunku, ponieważ rozprzestrzeniają jego zarodniki , co pozwala na rozmnażanie się grzyba (co również wymaga utrzymania minimalnej ilości martwego drewna w lasach).
Rodzaj ten obejmuje około 67 gatunków zamieszkujących głównie lasy strefy umiarkowanej półkuli północnej .
Wydaje się, że ten rodzaj grzyba, aby dobrze się rozwijać, wymaga gleb humusowych ze starych lasów, bogatych w martwe drewno i materię organiczną . Z tego powodu, elaphomyces może być bioindykatory z lasu naturalności , jednakże nie jest to gwarancja braku zanieczyszczenia gleby; w istocie, podobnie jak wiele grzybów, gatunek ten może bioakumulować metale ciężkie lub toksyczne, w tym radioaktywny cez z opadu w Czarnobylu lub prób jądrowych .
To było połowie 1990 wyraźnie wykazały, że w Ameryce Północnej owocniki z granulatus elaphomyces są znacznie bardziej liczne w starożytnych lasach północno bogatych w starych drzew i martwego drewna. Stąd biomasa hipogenezy owocników wyniosła 0,78 kg / ha w młodych drzewostanach wytworzonych przez gospodarkę leśną , czyli znacznie mniej niż 4,02 do 4,51 kg / ha występujących w starodrzewach ze starymi i dojrzałymi drzewostanami naturalnymi. obfitość latem i minimalna biomasa zimą.
W Europie tego samego E. granulatus poszukiwano w lesie Palatynatu (Niemcy). Występował tam średnio w ilości jednej trufli na 20 mkw., W tym przypadku głównie na terenach iglastych, ale niekiedy występuje również w lesie mieszanym.
W momencie owocowania Elaphomyces i wkrótce potem, gdy trufle są obfite, a zwłaszcza jeśli inne pokarmy są mało dostępne, do 80% odchodów niektórych ssaków wszystkożernych (i mykofagów ) składa się z zarodników tego grzyba, który pozuje problem ze względu na skłonność tego grzyba do bioakumulacji radionuklidów (na przykład z opadu po katastrofie w Czarnobylu ).
Gospodarki leśnej intensywne zmniejsza liczbę gatunków i dostępności tych grzybów mogą osłabić niektóre populacje wiewiórki przez pozbawienie ich bardzo ważnym źródłem pożywienia dla nich (zwłaszcza w lecie przed żołędzie i orzechy są starsze, a zimą latach złe gruczoły).
Te trwałe interakcje między gatunkami w tym rodzaju i drzew, gleby bakterii lub innych gatunków grzybów są wciąż słabo poznane. Zamiast pasożyty (co my uważamy, że były w XIX th wieku ), wydają się być raczej symbionty i odgrywają ważną rolę w glebie i karmienia niektórych zwierząt (w tym ssaków leśnych).
W elaphomyces same mogą być mycoparasites według ( Cordyceps które Tolypocladium capitatum i Cordyceps język węża ( ophioglossoides Tolypocladium ) (nie mylić z Geoglossum nigritum ) charakterystycznej formy, które mogą sygnalizować obecność gospodarza (lub innych gatunków blisko spokrewnionych jak trufla z jelenia otoczonego murem ( Elaphomyces variegatus ) ) .Być może ta interakcja pozwala fałszywym truflom na sygnalizowanie siebie dzikom lub wiewiórkom, które mogłyby je łatwiej wykryć, lub innym zwierzętom o mniej wrażliwym zapachu?
Spośród radioaktywnych dzików i jeleni zakażonych truflami stwierdzono wspólnie, na przykład, w Szwajcarii Federalny Instytut Badań nad Lasem, Śniegiem i Krajobrazem (WSL) (z „do pięciokrotnego limitu 1250 bekereli cezu na kilogram” ), ale tam wydaje się, że w Europie nie prowadzi się monitoringu mikrosaków w ramach bezpieczeństwa radiologicznego .
W lasach Palatynatu grzyb ten zawierał alarmujący średni poziom radioaktywnego cezu (6030 Bq / kg) po przejściu chmury w Czarnobylu.
Po katastrofie w Czarnobylu na większości obszarów dotkniętych chmurą odnotowano radioaktywne dziki.
Według IRSN w 1986 roku we Francji radioaktywność grzybów (potrawy szczególnie poszukiwanej przez dziki) była 5 do 10 razy wyższa niż mleka lub zbóż (273 do 1165 Bq / kg w przypadku grzybów analizowanych w Mercantour Park Narodowy). Co poważniejsze, u grzybów zmniejszała się znacznie wolniej, podobnie jak radioaktywność zwierzyny łownej w latach 1986–2003 (czasami przekraczając limit rynkowy), co wskazuje na biokoncentrację i trwałe zanieczyszczenie łańcucha pokarmowego .
Dzik spożywający grzyby w miejscu skażenia w Mercantour, według IRSN, został następnie wystawiony na bardzo wysoką „skuteczną dawkę” (od 10 do 100 µSv ) radioaktywności, ale podziemne grzyby owocujące nie zostały wzięte pod uwagę przez w tym badaniu, chociaż wiemy, że prawdopodobnie jeszcze lepiej koncentrują radioaktywność, jednak z opóźnieniem związanym z czasem przesiąkania cezu w glebie ( średnio 1 cm rocznie). Ponieważ cez potrzebuje średnio 20 lat, aby dotrzeć do głównego obszaru poszukiwań, możemy pomyśleć, że około 2006 roku grzyby te powinny zacząć być bardzo radioaktywne, aw konsekwencji dziki, wiewiórki, niektóre mikro-ssaki i zwierzęta, które je zjadają. albo jedz ich zwłoki , albo te, które pożrą padlinożerców . Niedawne badania pokazują, że zjawisko to pogarsza się w przypadku dzików. Skoncentrowano się na skażeniu dzików przez radiocesium w Czarnobylu w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat (Niemcy), analizując próbki 2433 dzików pobrane na obszarze 45.400 ha lasów na zachodzie tego regionu. Styczeń 2001 w Luty 2003. Ostatnie dwa lata badania (Maj 2002 w Luty 2003), naukowcy zbadali również zawartość i radioaktywność żołądków 689 zabitych dzików. Wyniki pokazują, że mięso dzików podlega sezonowej krzywej zanieczyszczenia, przekraczając dopuszczalne wskaźniki latem dla 21 do 26% dzików, z silnym spadkiem zimą (1 - 9,3%), co wskazuje na większe spożycie skażonej żywności w okresie wzrostu. pora roku. Zmniejszenie zanieczyszczeń obserwowanego jesienią wydaje się związana z konsumentem żołędzie i orzeszki bukowe z bukowego niewiele lub zanieczyszczony.
Latem 2002 roku przeprowadzono dokładną analizę zawartości pokarmu w 18 najbardziej radioaktywnych żołądkach (od 345 do 1749 Bq / kg świeżej masy), a także w 18 żołądkach o najniższym poziomie radioaktywnego cezu (mniej od 20 do 199 Bq / kg). Szczątki trufli jelenia ( Granulatus elaphomyces ) stwierdzono w znacznie większych proporcjach w żołądkach silnie zanieczyszczonych niż w żołądkach słabo zanieczyszczonych.
Te radionuklidy (np cezu Czarnobyl lub przed fallout od prób jądrowych powietrza w drugiej połowie XX th wieku) powoli przenikać do gleby aby dotrzeć do obszaru poszukiwawczego tych grzybów po około dwadzieścia lat. Możemy więc obawiać się, że od 2005 roku w tych grzybach zacznie gromadzić się cez w Czarnobylu, ponieważ już one zanieczyszczają łańcuch pokarmowy , w tym gatunki łowne (udowodnione w niektórych przypadkach zanieczyszczenie dzikami). Rosnąca koncentracja mogłaby wówczas trwać latami, a nawet dziesięcioleciami, z możliwym skażeniem drzew żyjących w symbiozie z grzybami (do zweryfikowania).
Uwaga: może to sugerować możliwość, że prawdziwe trufle o dość podobnym obszarze poszukiwań i cyklu życia mogą również bioakumulować radionuklidy.