Gorąca woda (Pyrénées-Atlantiques)
| Gorąca woda | |||
 Zakład termalny, L'Illustration nr 646, lipiec 1855. | |||
| Prezentacja | |||
|---|---|---|---|
| kreacja | 24 marca 1820 | ||
| Liczba zakładów | 178 (2013) | ||
| Liczba curystów | 100 000 (2008) | ||
| Rodzaje wody | Wodorowęglany | ||
| Leczenie uzdrowiskowe | Reumatologia | ||
| Stronie internetowej | www.eauxchaudes.fr | ||
| Geografia | |||
| Kraj | Francja | ||
| Region francuski | Nowa Akwitania | ||
| Departament | Pyrenees-Atlantiques | ||
| Gmina | Laruns | ||
| Informacje kontaktowe | 42 ° 57 ′ 14 ″ północ, 0 ° 26 ′ 21 ″ zachód | ||
Geolokalizacja na mapie: Pyrénées-Atlantiques
| |||
Eaux-Chaudes to wioska i uzdrowisko w Pyrénées-Atlantiques , części gminy Laruns w dolinie Ossau ( Pyrénées-Atlantiques ).
Geografia
Wysokość: średnio 675 metrów.
Wioska położona jest na skraju Gave d'Ossau , w górę rzeki od Laruns , przy wejściu do wąwozu Hourat.
Eaux-Chaudes jest oddzielone od uzdrowiska Eaux-Bonnes masywem Gourzy.
We wsi mieścił się francuski posterunek celny do czasu otwarcia granicy z Hiszpanią.
Liczy około dwudziestu mieszkańców rocznie, a liczba ta różni się w zależności od sezonu turystycznego.
Jej wody (siedem źródeł) wykorzystywane są w leczeniu dolegliwości reumatycznych.
Historia
Gorące Wody były już znane dworowi Nawarry, o czym świadczy przypisywana im wówczas nazwa Albret Waters. W 1540 r. Jacques de Foix, biskup Lescar, zbudował tam kamienny dom. Jeanne d'Albret bywała tam kilkakrotnie iw 1566 roku narzuciła obecność czterech protestanckich pastorów odpowiedzialnych za głoszenie kąpiącym się religii reformowanej, misję tę wypełniała co najmniej do 1620 roku.
W 1576 r. Zarządzenie Henri d'Albret , generała porucznika króla w Navarre i Béarn, określa minimalny komfort, jaki należy zapewnić w 19 „kabinach” i 2 domach znajdujących się na miejscu oraz reguluje dostawy powierzone gmina Laruns .
Aż do końca XVI E wieku , witryna pozostaje sławny, Henri IV , podobnie jak Katarzyna z Nawarry odwiedzić go kilka razy.
Ale z XVII -tego wieku obecności wody gorącej spada i warunkach gospodarzem je szybko w dół. W 1739 r. Stany Béarn wyznaczyły dwóch komisarzy, lekarzy Bordeu i Bergerona, odpowiedzialnych za rozważenie ulepszeń niezbędnych do zapewnienia trwałości tego miejsca. Jednak nic się nie dzieje, chociaż Théophile de Bordeu, generalny nadzorca wód Akwitanii, ostrzegał przed stanem zniszczenia, w którym nadal występują Gorące Wody w 1746 roku.
Rozporządzenie regulujące warunki przyjmowania kąpiących się zostało uchwalone dopiero w 1771 r. I dopiero w 1779 r., Podczas prac Marynarki Wojennej przy eksploatacji masztów w Gabas, tak, aby droga dojazdowa (lewy brzeg du Gave) nie uległa poprawie. .
Sytuacja pozostaje jednak nadal niepokojąca, Minvielle, inspektor Eaux-Chaudes i Eaux-Bonnes, nadal sporządza w 1772 r. Katastrofalny obraz sytuacji, pomimo silnego napływu turystów. W 1783 r. Wreszcie trwają prace rekonstrukcyjne, za które odpowiada Laruns, który finansuje je pożyczką dzięki poręczeniu najbogatszych właścicieli doliny. Częste odwiedzanie Hot Waters pozwala na ich zwrot, ale dekret z XIII roku nakazuje sprzedaż budynków, aw lipcu dochody z łaźni termalnych przeznaczane są na Hospices Thermaux des Pyrénées, to śmiertelna strata dla Larunsa i jego poręczenia.
Miasto odzyskało budynki i dochody z łaźni termalnych w 1823 r. Następnie podjęto poważne prace w celu modernizacji łaźni termalnych i poprawy dostępu do tego miejsca, nowa droga na prawym brzegu Gave d'Ossau została ukończona w 1849 r. .
Latem lat czterdziestych XIX wieku Eugène Devéria często odwiedzał Eaux-Chaudes.
Bibliografia
ML Soulice, „Notatka historyczna o gorącej wodzie i dobrej wodzie ”, Biuletyn Towarzystwa Nauk, Listy i Sztuki w Pau , t. 6,1877, s. 231-256 ( czytaj online )
Uwagi i odniesienia
- Hélène Saule-Sorbé, „ Eugène Devéria ” , na http://houbigant-journal-voyage.pireneas.fr (dostęp 27 kwietnia 2020 )