cieśnina Torresa
| cieśnina Torresa | |||
 Mapa cieśniny Torresa. | |||
| Ludzka Geografia | |||
|---|---|---|---|
| Kraje przybrzeżne |
Australia Papua Nowa Gwinea |
||
| Geografia fizyczna | |||
| Rodzaj | Detroit | ||
| Lokalizacja | Morze Arafura ( Ocean Indyjski ) - Morze Koralowe ( Ocean Spokojny ) | ||
| Informacje kontaktowe | 10 ° 00 południe, 142 ° 30 ′ wschód | ||
Geolokalizacja na mapie: Papua Nowa Gwinea
| |||
Torres Strait to akwen między Australii i Nowej Gwinei . Jego szerokość w najwęższym miejscu wynosi około 150 km. Na południu jest Cape York Peninsula , punkt Continental stan północ od Australii „s Queensland , na północy, w prowincji Zachodniej z Papui-Nowej Gwinei , od zachodu z Morzem Arafura i na wschodzie Morza Koralowego .
Geografia
Do cieśniny łączy Morze Koralowe na wschodzie i Morza Arafura na Zachód. Ważne przejście międzynarodowe, cieśnina jest płytka, a ilość raf i wysp sprawia, że żegluga jest niebezpieczna.
W cieśninie znajduje się kilka serii wysp, których zbiorcza nazwa to „ Wyspy na cieśninie Torresa ”. Jest ich 274, z czego 17 jest obecnie zamieszkałych na stałe.
Znajdujemy na tych wyspach ogromną różnorodność topografii , ekosystemów, a ich ukształtowanie jest bardzo zróżnicowane. Wiele z tych położonych najbliżej Nowej Gwinei jest niskich, zbudowanych z aluwialnych osadów osadowych z rzek przybrzeżnych. Większość zachodnich wysp jest nierównych i stromych, zbudowanych głównie z granitu i są szczytami najbardziej wysuniętego na północ przedłużenia australijskiej Kordyliery . Góry te stały się wyspami, gdy poziom mórz podniósł się po ostatniej epoce lodowcowej . Centralne wyspy to cay, a wschodnie są pochodzenia wulkanicznego.
Wszystkie wyspy są administrowane przez Australię z Thursday Island (Waiben).
Rdzenni mieszkańcy to rdzenni mieszkańcy Cieśniny Torresa , ludy Melanezyjskie związane z Papuasami Nowej Gwinei. Różne społeczności wysp mają różne kultury i długą historię z wyspami i regionami przybrzeżnymi. Ich handel morski i interakcje z Papuasami na północy i Aborygenami na południu utrzymywały stałą dyfuzję kulturową między trzema społecznościami, sięgającą co najmniej kilku tysięcy lat.
W Cieśninie Torresa mówi się dwoma rdzennymi językami: Lagau Ya i Meriam Mìr, a także Brokan, inaczej zwanym kreolskim w Cieśninie Torresa. W 2001 roku , według australijskiego spisu ludności, populacja wysp wynosiła 8089, chociaż znacznie więcej mieszka w Australii poza Cieśniną Torresa.
Historia
Rdzenne populacje Cieśniny Torresa są obecne od co najmniej 2500 lat.
Pierwszym znanym nawigatorem europejskim, który przekroczył tę cieśninę, był Luis Váez de Torres , hiszpański żeglarz, który był drugim w wyprawie Pedro Fernandes de Queirós, która wyruszyła z Callao w Peru do Vanuatu i na wyspę Espiritu Santo w 1605 roku. łódź wróciła z Queirós do Meksyku , Torres odszedł do Manili przez Moluki . Popłynął wzdłuż południowego wybrzeża Nowej Gwinei i na pewno widział północny kraniec Australii, chociaż żaden raport na to nie wskazuje.
W 1769 roku szkocki geograf Alexander Dalrymple znalazł raport z podróży Torresa do Manili i nadał cieśninie nazwę Torres.
W 1770 roku James Cook przyłączył całą wschodnią Australię do Korony Brytyjskiej. Przeszedł przez cieśninę po żegludze wzdłuż wybrzeża Australii. London Missionary Society przybył na Erub (Darnley Island) w 1871. Wyspy w Cieśninie Torresa załączone zostały w 1879 roku przez Queensland. Więc później stały się częścią brytyjskiej kolonii Queensland, nawet jeśli niektóre z nich znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie Nowej Gwinei, to zostały włączone do nowej Federacji Australijskiej w 1901 roku.
Ważny przemysł perłowy rozwijał się od lat 60. XIX wieku do około 1970 roku, kiedy upadł w obliczu konkurencji ze strony przemysłu tworzyw sztucznych. Kolekcja pereł była początkiem przybycia doświadczonych nurków z różnych krajów, w tym z Japonii .
Torres Strait jest wymieniona w Vingt Mille Lieues sous les merów , powieści Juliusza Verne'a , jak niebezpieczna cieśnina gdzie łódź podwodna Nautilus biegnie aground w jednym punkcie: Część inspirowane przez upływ Bad Kanału przez Jules Dumont d'Urville . Jest również opisany jako bardzo niebezpieczny w innej pracy Julesa Verne'a: Mistress Branican (opublikowanej w 1891), z interesującymi szczegółami na temat rdzennej ludności, która nadal była kanibalami.
Bibliografia
- (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego " Cieśnina Torresa " ( zobacz listę autorów ) .
- Historia Cieśniny Torresa do 1879 r. – widok regionalny
- Regina Ganter, The Pearl-Shellers of Torres Strait: Wykorzystanie zasobów, rozwój i upadek, lata 1860-1960 , Melbourne University Press, 1994. ( ISBN 0-522-84547-9 )
Zobacz również
Bibliografia
- (en) John Singe, Mój dom na wyspie: Wspomnienie z Cieśniny Torresa , University of Queensland Press, 2003. ( ISBN 0-7022-3305-6 )