Jeśli chodzi o gry , żywotność wyraża czas, jaki zajmie, aby gra przestała być interesująca dla graczy, a zatem przestała być odtwarzana (z wyjątkiem fanatyków) i sprzedawana.
Koncepcja ta jest najczęściej używana przez branżowe gry wideo, ale nie brakuje jej w innych typach gier, takich jak odgrywanie ról , kolekcjonerska gra karciana czy gra planszowa .
Długość życia jest bardzo subiektywna. Popularne gry, takie jak belote czy Monopoly , od dziesięcioleci satysfakcjonują swoich praktykujących i każdy może się nimi cieszyć; ale kiedy gra jest skierowana do osób regularnie ćwiczących, nisza zostaje zredukowana, a autor gry musi wziąć pod uwagę zmienną naturę tej publiczności.
Nieudana gra może nie mieć odbiorców: jej żywotność skróci się wtedy do pierwszych zakupów, ale wtedy nikt się nią nie zainteresuje.
Często zdarza się, że gra zapomniana i porzucona przez wydawcę jest grana - a nawet dystrybuowana - przez zagorzałych praktyków. To właśnie dało początek emulatorom odtwarzającym stare media z gier wideo.
Zasadniczo żywotność zależy od liczby części, które możesz grać. Gra wideo, która oferuje tylko jedną przygodę, grę fabularną, która łączy się z kampanią , będzie miała bardzo ograniczoną żywotność: po osiągnięciu zwycięstwa gracze nie będą widzieć sensu rozpoczynania tej samej historii od nowa. Gra, która wiąże się z większą szansą, taka jak gra karciana, będzie trwała dłużej, ale w końcu się skończy.
W przypadku gier wideo żywotność może zostać skrócona przez pojawienie się nowych systemów operacyjnych lub urządzeń peryferyjnych , z którymi nie są już kompatybilne pomimo ciągłego zainteresowania graczy.
Żywotność gry można wydłużyć w następujący sposób: