Dun to toponim lub element toponimu powszechnego na obszarach osadnictwa lub dawnej osady celtyckiej . Pierwotnie oznacza cytadelę, fortecę, ufortyfikowane ogrodzenie, a następnie wzgórze, wzgórze. Występuje on w galusowego w postaci dunon lub raczej dūnon (o długim U) w mianowniku, z rodników dūno- lub latinized w Dunum , Dun i dun w Gaelic i DIN w Welsh i Breton (w Dinan ). Znajduje się również w tekstach odnoszących się do mitologii celtyckiej , w szczególności w celu określenia rezydencji bogów lub bohaterów.
Jest to jedno z najczęściej występujących terminów w europejskiej toponimii.
Występuje np. W Irlandii ( Dun Aengus ), Belgradzie ( Singidunum ), Legnicy (Lugidunum), ale także w starożytnej Galii, w nazwach wielu miast: Autun , Audun-le-Roman , Châteaudun , Don (Północ) , Dun-les-Places , Dun-le-Palestel , Issoudun , Liverdun , Loudun , Verdun , Meudon itp. W starożytnej Galii jest najczęściej redukowana do prostego przyrostka przez ewolucję fonetyczną -on , -un , -in lub -an : Lyon < Lugdunum ), Nyon < Noviodunum ), Nouan-le-Fuzelier <Noviodunum, Champéon , Chambezon < Cambodunum , Suin <Sedunum, Rodez < Segodunum itp. aw dialekcie słów niektórych regionów: dun, dunet .
Obecnie należy do słownictwa archeologicznego jako ogólne określenie małych bastionów, enklaw lub kamiennych rotund w Szkocji , jako podgrupy oppidums . W niektórych miejscach wydają się być zbudowane na odpowiednich skałach lub kopcach, zwłaszcza na południe od Firth of Clyde i Firth of Forth . W szkockiej toponimii: Dùn Èideann ( Edynburg ), Dumbarton , Dunkeld , Dundee , Dunblane , Dunbar , Dunoon , Dunfermline , Duns .