Jebel Saghro

Jebel Saghro lub adrar Saghro (w Berber : ⴰⴷⵔⴰⵔ ⵏ ⵙⴰⵖⵔⵓ Adrar Saghru ) jest góra na południu Maroka , która wznosi się na 2712 m npm. Znajduje się na wschód od Warzazatu , 70 km na południe od centralnego Atlasu Wysokiego , dominując nad dolinami Drâa na zachodzie i południu oraz Dades na północy. Stanowi wschodnią część Antyatlasu .

Toponimia

W Tamazight saghro oznacza „suszę”.

Geografia

Topografia

Jebel Saghro jest zorientowane wzdłuż osi południowo-zachodniej / północno-wschodniej i rozciąga się w kierunku Jebel Ougnat na wschód od Wadi Alnif i przełęczy Tizi n'Boujou. Graniczy z doliną Dades i Atlasem Wysokim na północy i łączy dolinę Drâa na południu. Księżycowy krajobraz z płaskowyżami, szczytami, kanionami poprzecinanymi wadiami , lasami, wszystko zdominowane przez bazaltowe szczyty ( szyje ). Oleandry, jałowce, kwiaty górskie... Zamieszkują dna dolin. Po stronie dzikiej przyrody zauważamy orły przednie i skorpiony (żółte i czarne) . Przejazdy północ-południe tworzą trzy przełęcze, przez które przecinają się trudne i bardzo widowiskowe szlaki: przełęcz Tazazert (2283 m ), przełęcz Kouaouch (2592 m ) i przełęcz Tagmout (1919 m ). Najwyższym punktem góry jest Amalou n Mansour (2712 m ), który znajduje się na południowy wschód od wioski Iknioun.

Zawód człowieka

Wioski, nieliczne, są zredukowane do kilku małych domów otoczonych bukietem palm lub migdałowców. Koczownicy z plemienia Ait Atta pasą tam swoje stada kóz i owiec, czekając na transhumancję do Atlasu Wysokiego.

Geologia

Jego historia geologiczna jest bardzo stara, naprzemiennie występują fazy wulkaniczne , sedymentacja, a następnie erozja . Pierwsze płaskorzeźby wulkaniczne składają się z trachitów i ryolitów . Ich erozja utworzyła zlepieńce i piaskowce . Były wówczas okresy sedymentacji kontynentalnej, potem morskiej (złoża trylobitów ). Powstanie okresu hercyńskiego nadaje ogólny kształt masywowi. Do krawędzi czwartorzędu dochodzi kilka epizodów tektonicznych z erą skał magmowych ( dolerytów ), a następnie wulkanicznych w trzeciorzędzie z uwolnieniem fonolitów . Erozja dopełnia dotychczasową morfologię masywu.

Kopalnie eksploatowane są na północnym zboczu w Tiouit (złoto, srebro) i Imiter (srebro).

Pogoda

Jebel Saghro to najbardziej suchy obszar gamy Anty-Atlas. W przeciwieństwie do obszarów położonych dalej na zachód, nie korzysta z wystarczająco wysokiej wilgotności powietrza ze względu na oddalenie Oceanu Atlantyckiego . Roczne opady nie przekraczają 100 mm na południu i 300 mm na szczytach.

Populacja

Trudno dostępny i wiejski region par excellence, z populacją około 68 000 mieszkańców, z tylko dwoma dużymi miastami położonymi przy jedynej głównej drodze i utwardzonymi: Nkob i Tazzarine , wioskami z kamieni i cegieł, gdzie pomysłowe systemy nawadniania pozwalają na uprawę pszenicy, jęczmień, warzywa i drzewa owocowe (migdał, orzech i niektóre brzoskwinie).

Kraj Aït Atta (lub Hatta), hodowcy owiec i kóz, którzy raz lub dwa razy w miesiącu zmieniają pastwiska, aby praktykować transhumancję, zwłaszcza latem, kiedy opuszczają te mineralne ziemie zamienione w płonącą pustynię, aby udać się na północ i pozostać w chamie , tradycyjny namiot nomadów, wykonany z cienkich pasm koziego włosia.

Historia

Charles de Foucauld , wciąż poszukujący przygód, jest jednym z pierwszych zachodnich podróżników, który opisał swoją przeprawę przez Jebel Saghro ( Reconnaissance au Maroc, opublikowane w 1888 roku w Paryżu). Uzupełnia swój opis o pomiary topograficzne

Jebel Saghro było również później miejscem zaciekłych walk związanych z posuwaniem się armii francuskiej w ramach protektoratu , bitwy pod Bougafer ( luty-Marzec 1933), w której wojska francuskie sprzymierzone z wojskami sułtana Maroka napotkały imponujący i heroiczny opór plemion Aït Atta dowodzonych przez szejka Assou Oubasslama . To właśnie w tym masywie zginął w walce z Berberami podczas szturmu na skalistą kopułę słynny kapitan Henry de Bournazel , jeden z bohaterów tej wojny .

Turystyka

Masyw jest uprzywilejowanym miejscem do uprawiania turystyki pieszej, z wieloma wędrówkami, gdzie muły są załadowane bagażem, z przystankami w domkach lub na biwakach. Wędrówki 4 × 4 są ograniczone do kilku tras, ale umożliwiają szybsze zwiedzanie z mniejszym zmęczeniem.

Uwagi i referencje

Hervé Galley, Góry Maroka: trekking i narciarstwo , Éditions Olizane, 2004 ( ISBN 2880863023 )
Długa pisownia Sargho , błędna metateza R grasseyé (Tamazight ⵗ, arabski and) i R walcowane (Tamazight ⵔ, arabski ر)
M. Ait Hamza, H. Popp, wycieczka kulturalna w Djebel Saghro , Bayreuth, Rabat, 2004 ( ISBN 3-9809181-3-0 )
Sonia Aubel i in., Natura wędrówki w Jebel Saghro, na ścieżkach pasterzy transhumant Tarbes, skarży 4 wydaniachlistopad 2010, 125 pkt. ( ISBN 978-2-915069-24-2 )
Charles de Foucauld (Vicomte), Uznanie w Maroku 1883 - 1884 , Paryż, Challamel,1988( przeczytaj online ) , s. 211-215
Charles de Foucauld, Reconnaissance au Maroc 1883 - 1884. Atlas , Paryż, Challamel,1888, 21 talerzy s. ( czytaj online ) , l.mn XV

Bibliografia

Pierre Montagnon , Armia Afryki: od 1830 do niepodległości Algierii , Paryż, Flammarion, coll. „Pigmalion”,2012, 466 s. ( ISBN 978-2-7564-0574-2 ) , s. 261-277, ok. XX („Twardy marokański baroud”)

Strony od 273 do 277 opisują sprawę Jebel Saghro, gdzie w bitwie poległ kapitan Henri de Bournazel.