| Diecezja Isernia-Venafro Diœcesis Aeserniensis-Venafrensis | |
| Ogólne informacje | |
|---|---|
| Kraj | Włochy |
| Powierzchnia | 740 km 2 |
| Utworzenie diecezji | 30 września 1986 (unia) |
| Szef | Nicandre, Marcien i Darie (it) |
| Archidiecezja Metropolitalna | Archidiecezja Campobasso-Boiano |
| Adres | Piazza Andrea d'Isernia 2, 86170 Isernia |
| Oficjalna strona | oficjalna strona |
| Statystyka | |
| Populacja | 64.312 mieszk . |
| Populacja katolicka | 63 000 mieszk. |
| Odsetek katolików | 98 % |
| Liczba parafii | 48 |
| Liczba księży | 45 |
| Liczba zakonników | 25 |
| Liczba zakonnic | 35 |
| (en) Uwaga na www.catholic-hierarchy.org | |
Diecezji Isernia-Venafro ( łacińskiej : Diœcesis Aeserniensis-Venafrensis ; włoski : Diocesi di Isernia-Venafro ) jest diecezja w Kościele katolickim w Włoszech , sufragan z archidiecezji Campobasso-Boiano i należący do kościelne regionu Abruzji-Molise .
Diecezja znajduje się na części prowincji Isernia , pozostała część tej prowincji jest podzielona między diecezję Trivento i archidiecezję Campobasso-Boiano ; diecezja jest również właścicielem niewielkiej części prowincji Caserta , pozostała część znajduje się w diecezjach Teano-Calvi , Alife-Caiazzo i Caserta . Ma powierzchnię 740 km 2 i obejmuje 48 parafii z 6 archidiakonami . Siedziba biskupa znajduje się w mieście Isernia, gdzie znajduje się katedra św. Piotra Apostoła . Katedra Venafro zachowuje pamięć o dawnej diecezji Venafro.
W dniu 30 września 1986 roku , przez votis Instantibus dekretu z Kongregacji Biskupów , diecezje Isernie i Venafro byli zjednoczeni i diecezja wziął swoją obecną nazwę.
Pochodzenie diecezji Isernia jest niepewne. Dane architektoniczne, takie jak pozostałości wczesnochrześcijańskiej bazyliki i inskrypcja grobowa, świadczą o obecności na Isernii bogatej i zorganizowanej wspólnoty chrześcijańskiej od starożytności, ale seria biskupów Isernii opisana przez Ferdinando Ughelli w jego Italia Sacra, która faktycznie należy do innych diecezji. , jest problematyczne.
Dokumenty dotyczące diecezji Isernia daty z XI -tego wieku . W 1032 r. Biskup Capua Atenolfo II wyświęcił Gerarda na biskupa Isernii, stolicę biskupią od dawna pozbawioną pastora, o czym świadczy przywilej nadany przez metropolitę biskupowi Isernino; ten sam dokument wyznacza diecezję na trzech terytoriach: Isernia , Venafro i Bojano i poświadcza, że diecezja Isernia należy do kościelnej prowincji Capua.
Według Kronika Casinense , podczas swego pontyfikatu, papież Mikołaj II ( 1059 - 1061 ) poświęcił mnich Piotr z Rawenny, biskup Isernie i Venafro. Obie diecezje wciąż wydają się być zjednoczeni w byka udzielonej przez papieża Aleksandra III do M gr Rajnaldo w 1172 r . Nawet Zjednoczonych, dwie diecezje każda zachowuje swoje własne i własnej katedry rozdział kanonów , często w XII th wieku , twarzą do mianowania biskupów. Aby zakończyć spory, w 1207 r. Papież Innocenty III oddzielił obie diecezje, co zostało potwierdzone przez kolejnych papieży Honoriusza III ( 1224 ) i Grzegorza IX ( 1230 ). W okresach Lombard i Norman, klasztory benedyktyńskie rozwijać w diecezji, wśród nich, opactwo Saint Vincent Volturno założone w VIII th wieku .
Trzykrotnie, w 847 , 1349 i 1456 , miasto Isernia, jego katedra i inne budynki sakralne zostały zrównane z ziemią przez trzęsienia ziemi ; z okazji trzęsienia ziemi w 1456 r. trzy dni później z ruin katedry wydobyto żywcem biskupa Giacomo z Monte Aquila.
Wśród słynnych biskupów Isernii możemy wymienić: Cristoforo Maroni (1387-1389), który został kardynałem z tytułem San Ciriaco alle Terme; Massimo Bruni Corvino ( 1510 - +1.522 ), apostolski legata w Republice Weneckiej i Królestwa Neapolu ; Paolo della Corte ( 1600 - 1606 ), który po opuszczeniu diecezji został namiestnikiem Benevento , Spoleto i wreszcie wikariuszem papieża w Rzymie; Giovanni Saverio De Leoni, który w 1728 roku utworzył seminarium diecezjalne . W 1805 r. Kolejne gwałtowne trzęsienie ziemi zniszczyło katedrę, którą w 1852 r . Odrestaurował i konsekrował biskup Gennaro Saladino .
Pierwsze dokumenty diecezji Venafro plecami do końca V -tego wieku, w których pojawia się biskup Costanzo (lub Constantine) obecne w radzie posiadanych przez papieża Symmachusa w 499 ; ten sam biskup otrzymuje niedatowany list od papieża Gelazjusza I ( 492 - 496 ). W synodzie zwołanym przez Gelazjusza w 495 r. Konstancja i Konstantyn wzięli udział bez wskazania odpowiednich miejsc członkowskich, jeden z nich mógł być biskupem Venafro. Z listów Grzegorza I (około 591 - 595 ), wiemy, że pod koniec VI th wieku , diecezja Venafro pozostaje nieobsadzone, krótko po tym, diecezja zniknie z powodu Longobardów.
Nie ma więcej informacji na temat diecezji Venafro do XI -tego wieku . W 1032 r. Biskup Capua Atenolfo II poświęcił Gerarda dla zjednoczonych okręgów Venafro, Isernia i Bovino; od tego momentu Venafro jest sufraganką archidiecezji Kapui , pozostaje zjednoczonym aeque principiter aż do 1207 roku , kiedy papież Innocenty III , aby położyć kres nieporozumieniom między rozdziałami kanonów obu katedr, ustanawia rozdział dwóch diecezji, decyzja potwierdzona przez kolejnych papieży Honoriusza III ( 1224 ) i Grzegorza IX ( 1230 ).
Imię pierwszego biskupa Venafro nie jest dokładnie znane po oddzieleniu stolicy. Norbert Kamp (it) dokumentuje istnienie niektórych anonimowych biskupów Venafro w 1215 , 1218 i 1223 , 1224 . Imię biskupa Venafrano brzmi Riccardo, udokumentowane od 1228 do 1239 , a następnie Rinaldo, wybrany w lutym 1252 i nadal sprawujący urząd w czerwcu 1286 . W okresie normańskim w diecezji rozwinęły się klasztory benedyktyńskie.
Wśród biskupów Venafro możemy wymienić: kardynałów Girolamo Grimaldi ( 1528 - 1536 ) i Ladislao d'Aquino ( 1581 - 1621 ); Andrea Matteo Acquaviva d'Aragona (it) otwiera pierwsze seminarium diecezjalne w 1568 roku ; Vincenzo Martinelli ( 1632 - 1635 ), który założył pierwszy synod diecezjalny ( 1634 ); Ludovico Ciogni ( 1670 - 1690 ) ekspert w dziedzinie prawa, który był gubernatorem kilku miast państwa papieskiego; Mattia Joccia, który w 1728 roku zbudował i zainaugurował nowe seminarium .
Przez De utiliori byka z 27 czerwca 1818 roku papież Pius VII zniósł diecezję i zintegrowane swoje terytorium na które diecezji Isernie.
18 czerwca 1852 r. Na mocy bulli Sollecitudinem animarum papież Pius IX ponownie ustanowił diecezję Venafro z tym samym terytorium, co w 1818 r. , Łącząc ją z diecezją Isernia. Oba miasta zachowują swoje katedry z odpowiednimi biskupstwami i seminariami, biskup również rezydował w obu miastach. Następnie siedziba biskupa zostaje umieszczona w Isernii, podczas gdy seminarium pozostaje w Venafro.
W dniu 21 sierpnia 1976 roku , przez byka Sacerdotalis apicem Ad papieża Pawła VI , diecezje Isernie i Venafro zostały wycofane z metropolitalnej archidiecezji Capua i stał się częścią nowej prowincji kościelnej w archidiecezji Campobasso-Boiano . Dnia 21 marca 1977 r. Diecezje Isernia i Venafro uzyskały okręg opactwa terytorialnego Monte Cassino i kilka parafii gmin Acquaviva d'Isernia , Castel San Vincenzo , Cerro al Volturno , Colli a Volturno , de Fornelli , Pizzone , Rocchetta a Volturno i Scapoli oraz gminy Pozzilli i Filignano ; jednocześnie parafie gmin Acquafondata i Viticuso, które wcześniej należały do diecezji Venafro, zostały scedowane na Montecassino.
W dniu 30 września 1986 roku , z Instantibus votis dekretu z Kongregacji Biskupów , Isernia i Venafro zostały w pełni zjednoczeni i diecezja wziął swoją obecną nazwę.