| Ojczyźnie | Francja |
|---|---|
| Gatunek muzyczny | Niezależny rock , pop |
| aktywne lata | 1993 - 1998 |
| Etykiety | Lit |
| Byli członkowie |
Michel Cloup Arnaud Michniak Denis Degioanni Mademoiselle Ange Richard Roman Pierre Capot |
|---|
Diabologum to grupa z rockowym francuskim , rodem z Tuluzy , w Haute-Garonne , aktywny między 1993 a 1998 r .
Grupa, podpisana z wytwórnią Lithium , ma w sumie trzy albumy studyjne: To było podobne do pozostałych poniedziałkowe popołudnie (1993), Le Goût du jour (1994) i #3 (1996).
Pochodząca z Tuluzy grupa powstała w 1993 roku wokół Michela Cloupa , Arnauda Michniaka, Pierre'a Capota i Anne Tournerie, alias „Mademoiselle Ange”. Michel Cloup właśnie opuścił Lucie Vacarme, a shoegaze grupę podpisaną z Lithium , w którym trzyma gitarę i które otworzyły dla Sonic Youth w Marsylii . Czterech studentów prowadzi w Tuluzie program o nazwie Infra on Radio FMR , podczas którego eksperymentują z pierwszymi edycjami dźwięku i tekstu. W wolnym czasie członkowie Diabologum nagrywają na czterościeżkowym magnetofonie swoje pomysły, kolaże i piosenki, które posłużą jako materiał na pierwszą płytę grupy.
To było poniedziałkowe popołudnie podobne do innych wydanych w 1993 roku przez Lithium , zawiera cover Dominique A , Le Courage des oiseaux . Ten ostatni uczestniczy również w tytule Dyskurs o metodzie . W tym pierwszym nagraniu styl zespołu składa się z piosenek z dźwiękami lo-fi i eksperymentalnych „artystycznych” kolaży . Z licznych próbek oraz Sticky Hair-pin torze , który wyznacza fragment Sailora i Lulę przez Davida Lyncha muzyki , wpływ kinematograficzne jest już silna parametr muzyki Diabologum użytkownika.
Denis Degioanni (perkusista) dołączył do grupy, podczas nagrywania drugiego albumu Le Taste du Jour, który ukazał się w 1994 roku . Ta płyta jest muzycznie bardziej popowa niż poprzednia. Podczas trasy, która powstała w wyniku tego drugiego albumu, Diabologum jest przede wszystkim pierwszą częścią Franka Blacka na kilku koncertach. Na scenie grupa rozpoczyna muzyczną ewolucję, wykonując swój repertuar w bardziej rockowym brzmieniu, a także utwór La Maman et la Whore z nadchodzącego albumu.
Po wydaniu drugiego albumu Pierre Capot i Anne Tournerie opuścili grupę, aby wykonywać swój zawód jako nauczyciele. Nowy basista, Richard Roman, został zwerbowany w 1995 roku przez małą reklamę , która pomogła wprowadzić nowe brzmienie do Diabologum. W tym czasie członkowie grupy żywią się nowymi wpływami, słuchają słowa mówionego , Gil Scott-Heron czy Brigitte Fontaine . A także francuski rap , Wu-Tang Clan i Beastie Boys . Połowie 1990 został również naznaczony dynamizmie hałasu sceny we Francji z grupami takimi jak prohibicji , drań lub Sloy . Grupa stworzy wtedy swój własny styl, zastępując wokale tekstami mówionymi po francusku, umieszczonymi na „hałaśliwych” gitarach , ale mimo to melodyjnymi, a wszystko to przy akompaniamencie sampli , Arnaud Michniak i Michel Cloup naprzemiennie piszą teksty i śpiewają.
W październiku 1996 roku , Diabologum jeszcze wydany album nr 3 na litu , nagrany w Studio Black Box koło Angers . Ta płyta sprawi, datę i inspirować wiele powołań we francuskim skale, zawiera tytuł La maman et la putain , który jest ustawienie muzyki w monologu przez aktorkę Françoise Lebrun z filmu przez Jean Eustache . Reakcja albumu jest w prasie mocno skontrastowana: Les Inrockuptibles chwalą sobie, robią okładkę z grupą z Tuluzy, kwalifikując ich jako „bombę ogniową we francuskim rocku” . Ze swojej strony Rock n 'Folk pod piórem Alexisa Berniera masakruje album: „ten smutny przedmiot nie zasługuje nawet na to, by go naginać. Powiedzmy szybko, że Diabologowie nie umieją grać […] ani komponować […], ani śpiewać […], ani nawet mówić. […] Tekst za tekstem wprawia w zakłopotanie pretensjonalna głupota literatury Diabologum. […] Kiedy ci ludzie zrozumieją, że oni również ponoszą odpowiedzialność za samobójstwo Jeana Eustache'a i Guya Deborda, którymi się chełpią? Ludzka głupota skończyła się na ich skórze, ich śmierć nic nie pomogła. Przynajmniej zostaw ich w spokoju. Diabologowie są niczym, a ich fanatycy mniej niż niczym. "
Płyta, kiedy została wydana, sprzedała się w ponad 20 000 egzemplarzy, w 1997 roku Diabologum dała liczne koncerty we Francji i za granicą, grupa została zaproszona do grania na żywo podczas pokazu, który Nulle udostępnia w innym miejscu w Canal + i występuje przed 30 000 osób na otwarcie Noir Désir podczas festiwalu Un jour à Bordeaux organizowanego przez kwartet Bordeaux. Nadal nagrywają też dziesięć utworów (które zostaną zebrane na reedycji #3 w 2015 roku).
Po dwóch latach obfitujących w nagabywanie, w grupie pojawiają się napięcia co do kierunku kariery, Arnaud Michniak opowiada się za bardziej radykalnym podejściem i chce przerwać koncerty i wywiady, podczas gdy reszta grupy nie nie chcą rezygnować z przekazów medialnych o swojej muzyce. Diabologum dał swój ostatni koncert w Knitting Factory w Nowym Jorku w kwietniu 1998 roku, a następnie rozstał się w tym samym roku po odejściu Arnauda Michniaka.
Po rozstaniu się z Diabologum w 1998 roku Michel Cloup założył grupę Experience , podczas gdy Arnaud Michniak kontynuował karierę solo z Programem .
w październik 2011, po 13 latach nieobecności, Diabologum reformuje się na wyjątkową randkę w Rockomotives de Vendôme w "odrodzeniowej" atmosferze. Jako gość-niespodzianka, Françoise Lebrun osobiście towarzyszy grupie w tytule La Maman et la Putain .
w styczeń 2015, album #3 zostaje wznowiony przez wytwórnię Ici d'Ailleurs, z bonusowym dyskiem z jedenastoma rzadkimi i niewydanymi utworami.
w czerwiec 2020pierwsze dwa albumy grupy zostały wznowione z okazji Dnia Niepokoju .
1993 : To było poniedziałkowe popołudnie podobne do innych ( lit )
|
1994 : Smak dnia (lit)
|
1996 : ♯3 (lit)
|
1994 : Chłopcy mają zawsze rację (lit)
|
1994 : Sztuka jest na ulicy (lit)
|
1996 : Trzeba zobaczyć (lit)
|
1997 : 365 dni roboczych (lit)
|
1997 : La Ultima historia de seduccion (Split EP z Manta Ray) (Ovni records / Astro Discos)
|