| Początki kulturowe | Stany Zjednoczone , koniec lat 80. |
|---|
Lo-fi (skrót od low-fidelity , „low fidelity”) to wyrażenie, które pojawiło się pod koniec lat 80. w Stanach Zjednoczonych na określenie pewnych podziemnych zespołów lub muzyków stosujących prymitywne metody nagrywania w celu uzyskania dźwięku „brudnego” , celowo przeciwnego dźwięki uważane za sterylne niektórych muzyki popularnej. Wyrażenie to jest antonimem hi-fi (skrót od high-fidelity , „high fidelity”).
Termin lo-fi rozpowszechnił się pod koniec lat 80. na określenie prymitywnych, niedrogich metod nagrywania, czasami określanych jako „brudne” . Daniel Johnston jest uważany za jednego z ojców założycieli dźwięku lo-fi .
Dźwięk lo-fi ma swoje korzenie w garażu skale , niektóre grupy psychodeliczne z 1960 roku ( nasiona , 13th Floor Elevators ) i różne prądy punk i post-punk w latach 1970 i 1980 ( Lou Barlow , telewizyjne , Mike Rep a Quotas, Patti Smith , Sex Pistols , Sonic Youth , Boredoms , Neil Young ) i rock uniwersytecki ( REM , Camper Van Beethoven , Beat Happening ). Grupy podające się za lo-fi szybko stały się inicjatorami jednego z głównych ruchów ówczesnej amerykańskiej sceny niezależnej. Na czele tej części Pavement , Dinosaur Jr , Sebadoh i Guided by Voices rozwijają gatunek muzyczny charakteryzujący się melodyjnymi kompozycjami, choć mocno przesiąkniętymi często dysonansowymi i kakofonicznymi dźwiękami eksperymentalnymi lub po prostu wywołanymi słabą jakością nagrań, d” gdzie użycie terminu lo-fi . To w pewnym sensie grunge ujawnia estetykę lo-fi, a następnie wzbudza sporą rzeszę zwolenników .
W obronie wartości, które charakteryzowały punkowych i hardcorowych fale z 1980 roku , czyli niezależność od wielkich firm fonograficznych (The majors ) i autopromocji sceny lokalnej i narodowej według alternatywnych środków, lo-fi wyróżnia się z tłumu . Postawa, która znalazła odzwierciedlenie w amatorskim lub garażowym charakterze tworzenia albumów lo-fi : idea, że wątpliwa jakość nagrania przyczyniła się do artystycznego oddziaływania dzieła, stała się wówczas regułą wśród tego typu grup. . Kilka lat później, lo-fi pojawiło się w tradycyjnych sieciach produkcyjnych i dystrybucyjnych z czołowymi artystami, takimi jak Beck ( Mellow Gold ) i Liz Phair ( Exile in Guyville ), pomagając popularyzować wykorzystanie urządzeń. tworzenie albumów. Większość artystów indie rocka zawdzięcza duży wpływ różnym grupom lo-fi z lat 90. i można to usłyszeć w kilku grupach bardzo niedawnej garage wave, new wave i punk, w tym Strokes , White Stripes , The Kills , i Jednorożce .
Grupy black metalowe są również nagrywane w lo-fi , pierwszy w 1980 roku był tym, który wymyślił gatunek: Venom . Pomysł Venoma na nagrywanie albumów w lo-fi został podjęty w latach 90. przez zdecydowaną większość black metalowych grup pokroju Mayhem . Poszukują „brudu”, który musi zapisywać znaczenie ich muzyki.
Dziś termin ten nabrał zupełnie innego znaczenia, dzięki jego popularyzacji za pośrednictwem serwisu YouTube . Filmy wykorzystujące nazwę lo-fi , rozpoznawalną po estetyce zapożyczonej z japońskiego anime , na przykład Lofi Girl , czy z amerykańskiego serialu animowanego w wersji „smutnej” , grupują w całość powolne i harmonijne rytmy, przeznaczone do nauki, relaksu lub aby wytworzyć prosty dźwięk w tle.