Fundacja | 1833 |
---|
Rodzaj | Zakon religijny |
---|---|
Siedzenie | Wat Bowonniwet |
Założyciel | Rama IV |
---|
Dhammayuttika Nikaya lub Thammayut Nikaya ( Thai : ธรรม ยุติ ก นิกาย, ธรรมยุต; Khmer : ធម្មយុត្តិ ក និកាយ) jest klasztorny porządek z buddyzmu Theravada znaleźć w Tajlandii , Kambodży i Laosie .
Pod względem liczby wyznawców jest drugim rzędem w Tajlandii i Kambodży, po Maha Nikaya lub Mahanikay.
Zakon został założony w 1833 roku przez księcia Mongkuta. Ten ostatni, który został królem pod imieniem Rama IV , był pierwszym bhikkhu przez 27 lat (od 1824 do 1851). Został także pierwszym przełożonym Wat Bowonniwet Vihara w 1836 roku. W tych latach chciał zreformować zasady dyscypliny monastycznej i zbliżyć je do reguł kanoników Pālis nauczanych w pagodach . Chciał także stłumić różne zabobonne praktyki, które z czasem stały się integralną częścią buddyzmu syjamskiego.
Chciał także pogodzić buddyzm z najnowszymi odkryciami naukowymi, w szczególności walczyć z pewnymi naukami misyjnymi, które sugerowały, że nawrócenie na chrześcijaństwo jest niezbędnym krokiem do osiągnięcia postępu. Zakon chce być modernistyczny, wbrew w tej kwestii istniejącemu duchowieństwu, raczej tradycjonalistyczny, rekrutował swoich wyznawców głównie wśród elit miejskich i wysokich dygnitarzy. Rama IV, wówczas nasz następca Chulalongkorn, zadba jednak o to, aby nie zerwać całkowicie z zakonem Maha Nikaya, który do dziś pozostaje większością w kraju. Relacje te zostaną ostatecznie uregulowane w ustawie Sangha Act z 1902 r., Która uznała Dhammayuttika za jedną z dwóch form tajskiego buddyzmu Theravāda.
W 1855 roku król Norodom zaprosił khmerskiego mnicha Dhammajuttyka wyszkolonego w Bangkoku, aby przyjechał i stworzył oddział zakonu w Kambodży. Maha Pan, bo tak brzmiało jego imię, został pierwszym czcigodnym zakonu i zamieszkał w Wat Botum , nowej pagodzie wzniesionej przez władcę Khmerów dla mnichów Dhammayuttika. Zakon cieszył się wówczas poparciem królewskim, ale także budził obawy ze względu na jego domniemane powiązania z monarchią syjamską. Pierwotnie ograniczone do kilku członków rodziny królewskiej, kolejność będzie wiedział, na początku XX th wieku , boom w klasach rządzących.
W latach 70. zakon był szczególnym celem reżimu Czerwonych Khmerów , ponieważ oprócz woli przywódców Demokratycznej Kampuczi, by zamknąć pagody, był również krytykowany za bliskie powiązania ze starymi elitami.
Jesienią Demokratycznej Kampuczy , kiedy ponownie otwarto pagody, nieliczni pozostali przy życiu Dhammayuttika, blisko rodziny królewskiej, byli w większości uchodźcami za granicą, a ich wygnanie miało potrwać kolejną dekadę. Odrodzenie Sanghi (wspólnot buddyjskich) miało zatem być niemal wyłącznym dziełem dostojników Maha Nikaya, których kongregacja zawsze stanowiła większość i którzy zamierzali nawet zainwestować w pagody dawniej posiadane przez mnichów Dhammayuttika. Ponadto we wrześniu 1981 r. Oficjalny Maha Nikaya blisko rządu, Czcigodny Tep Vong (in) , został wybrany na szefa wspólnoty „zjednoczonej”, gdzie podział między dwoma zakonami został oficjalnie zniesiony. Sytuacja pozostanie zamrożona do powrotu Norodom Sihanouk do Kambodży w 1991 roku. Niedługo wcześniej monarcha chciał reanimować kongregację Dhammayuttika i oficjalnie wyznaczył na jej szefa czcigodnego Bour Kry, który towarzyszył mu po przybyciu do Phnom Penh i który podczas swojego wygnania rozwinął wspólnoty buddyjskie w diasporze kambodżańskiej we Francji . Sangharajah Bour Kry poprosił o odzyskanie pagody Wat Botum, która była okupowana od 1979 roku przez hierarchię Maha Nikaya. Rozpoczęły się gorzkie negocjacje, które zakończyły się kompromisem: część ziemi pagody została przekazana Wielkiemu Patriarsze, aby mógł zbudować budynek obok istniejącego, który Tep Vong zachował dla przyjemności.