Karaibów kuchni łączy tradycje kulinarne wszystkich ludzi, którzy zatrzymali się w tym regionie. Od pikantnych grillów karaibskich Indian poprzez afrykańskie calalou , brandade z francuskiego dorsza czy indyjskie colombo , to szeroka paleta gastronomiczna, która komponuje tę kuchnię, której sztuka kulinarna odzwierciedla sposób bycia i życia w narodzie, ale także jego historia.
Oparte głównie na owocach morza, dania zachodnioindyjskie często wykorzystują macerowane mięso i ryby w przyprawach (często opartych na zachodnioindyjskiej papryce ), aby poprawić smak. Można również zauważyć obfite wykorzystanie mąki z manioku.
Na Gwadelupie kuchnia kreolska obchodzona jest co roku, w sierpniu, podczas wielkiego święta kucharzy.
Kiełbasa kreolska.
Placki z zielonego pieprzu, krewetki i samosy warzywne).
Nadziewane Krabem.
Chiquetille z dorsza.
Accras, zwany także „marynatami” w Indiach Zachodnich, nazwa ta obecnie mało używana, aby uniknąć pomyłki z marynatą kuchni francuskiej, ma pochodzenie afrykańskie. W języku Ewe , używanym w Dahomeju , słowo to oznacza "placki warzywne". Początkowo i aż do 1960 roku , dorsz accras były dalej Lozi , co oznaczało „oko Kajman” In Ewe.
Akra i sos chili.
Przerost dorsza.
Te akry występują w postaci małych pączków. Są one na ogół podawane jako na przystawkę , podczas aperitif lub jako starter. Cenione są za lekkość, miękkość i chrupkość. Jako takie, dorsz akry są częścią kuchni zachodnioindyjskiej. Danie można przygotować z innymi rybami lub krewetkami, a także z warzywami.
Obecnie akry są zróżnicowane, ponieważ wytwarza się je z homarów , jeżowców , krewetek , tuńczyków , chaubettes (skorupiaków), titiri . W praktykujących rodzinach katolickich, w Wielki Piątek, dzień postu, spożywa się akry z warzywami, giraumon (rodzaj dyni), marchewką , malangą , zwaną też kapustą karaibską .
Talerz marki kreolskiej.
Kreolski bulion rybny.
Fricassee z muszli .
Kurczak z mlekiem kokosowym.
Kurczak z ryżu kreolskiego.
Maniok oparty maniok mąki , to uzyskuje się siatka lub „wycinania” ( grajé w Creole ) z korzeni manioku. Jego miąższ jest rozcieńczany w mieszaninie wody i wapna, przesiewany, następnie umieszczany albo w długiej plecionkowej osłonce zwanej wężem, a czasem rozciągnięty, co umożliwia wyciśnięcie soku, który jest trucizną, lub rozgnieciony na kamieniu szlifierskim nazywa Metate , aż do tzw masa pasta powstaje . Ta pasta jest następnie umieszczana w podgrzewanym drewnem płycie dociskowej. Ta technika pozwala na suszenie produktu bez gotowania. Ta praca wymaga dużo uwagi, trzeba ciągle mieszać mąkę drewnianą paletą, aby nie przywierała do dna talerza i nie zabarwiła się, aby zawsze pozostała biała. Podczas ostatniej fazy gotowania kasza manna łączy się w duży naleśnik. Po wyschnięciu to ciasto jest ugniatane, a następnie spłaszczane i rozprowadzane na talerzu zwanym comal , i umieszczane na ogniu, aby je ugotować. Maniok jest gotowany z obu stron, gotowanie jest szybkie i niezbyt mocne, aby naleśniki pozostały miękkie. Ich wysoka zawartość skrobi sprawia, że w ciągu kilku minut stają się stałe.
Ten naleśnik służy jako „jadalny talerz”. Maniok je się jak chleb do smarowania lub wycierania sosu lub zupy. W Indiach Zachodnich cassaves są spożywane albo nadziewane dorszem chiquetaille lub dzikim awokado , albo słodzone dżemem kokosowym, tartym kokosem, pastą z guawy lub innym owocem. Spożywana bez dodatków jest „oryginalną maniok”. W języku Kali'na maniok nazywa się alepa . Spożywanie solonego manioku było szeroko praktykowane w tan lontan („przed”).
Na południe od Basse-Terre , w Capesterre-Belle-Eau , działa kassaverie, która produkuje maniok i wszystkie produkty pochodne manioku. Pracuje nad dwoma maniokami, które są przerabiane na mąkę i mus (skrobia z manioku). Słodki maniok nie wymaga żadnych zabiegów profilaktycznych, jest spożywany jako warzywo. Gorzki maniok zawiera trującą manihotoksynę, która jest łatwo usuwana przez ciepło. Mussache to produkt dekantacji wyciśniętego soku z manioku. Ciasta robione są z wąsów, są bardzo popularne na Gwadelupie.