Obsługujący powietrza (CVA) jest historycznie państwowych certyfikat pielęgniarka specjalizująca się w repatriacji i ewakuacji medycznej przez powietrze pod rangi oficer Air Force jako członek załogi. W 2007 roku dla podoficerów wojskowej służby zdrowia został utworzony status pielęgniarki eskorty lotniczej (ICvAA) i wznowiony jako spadkobiercy tradycji zawodu kuriera lotniczego .
Elementy wojskowej załogi lotniczej w eskadrach transportowych lotniczej brygady wsparcia - rzut lotnictwa francuskiego , transportery lotnicze i transportery medyczne lotnictwa zgrupowane są w 06.560 eskadra lotnicza "Étampes" stacjonująca przy 107 Villacoublay Baza lotnicza w Vélizy-Villacoublay.
Marie Marvingt , pionier lotnictwa i doświadczona pielęgniarka, była przekonana od pierwszej wojny światowej o dominującej roli, jaką lotnictwo medyczne może odegrać w skróceniu czasu leczenia osób ciężko rannych. Po nieudanej próbie zbudowania samolotu medycznego naturalnym było, że w latach 30. zainaugurowała działalność ratowników powietrznych i została pierwszą kobietą-pilota ratownikiem lotniczym (IPSA). Dyplom odebrała z rąk Yolande de Noailles, a chrztem pierwszego awansu przewodniczył marszałek Franchet d'Esperey . Lekarz ogólny Cadiot, dyrektor paryskiej służby zdrowia, zleca mu również ustanowienie pierwszego programu kursów lotniczych i medycznych dla pilotów i pielęgniarek ratowników lotniczych. Sztab ten składa się z sekcji lotniczej Francuskiego Czerwonego Krzyża .
Pod koniec II wojny światowej Ministerstwo Więźniów i Deportowanych wezwało te wyspecjalizowane pielęgniarki do repatriacji więźniów i deportowanych z całej Europy. Zespół wolontariuszy został szybko utworzony przez Aliette Bréguet w asyście Guite de Guyancourt i Simone Danloux. Wtedy to Ministerstwo Kolonii korzysta z ich umiejętności.
Na początku 1946 r. Marie-Thérèse Palu (znana jako Marithé) zastąpiła Aliette Bréguet na czele służby transportowej i uzyskała przyłączenie tej służby do GMMTA, co pozwoliło uczynić ten nowy zawód osobnym zawodem dobrze. Pierwsze zawody odbyły się w czerwcu 1946 r. W czasie swojego pobytu w GMMTA zostali „Asystentami lotniczymi” na pokładach wojskowych Dakot i Junkersów.
Oficjalny tytuł eskorty lotniczej został ustanowiony w kwietniu 1947 roku i został przyznany łącznie 107 młodym kobietom po zakończeniu zawodów, co wymagało trzymiesięcznego okresu próbnego i 300 godzin lotu. Liczbę przenośników ustala się wtedy na 35. Pierwsza promocja ma tylko 20 rekrutów.
Przepisy wymagają od nich noszenia munduru mało dostosowanego do ich pracy: kapelusza z szerokim rondem, pończoch i białych rękawiczek. Przenośniki lotnicze są wojskowe i są częścią załogi lotniczej. Są one pod rozkazami głównego przenośnika, który jest pod rozkazami generała dowodzącego Grupą Wojskowych Środków Transportu Lotniczego (GMMTA). Przenośniki powietrzne są posiadaczami patentu na przenośnik powietrzny, patentu Air Force.
We wrześniu 2004 roku Przenośniki Powietrzne zostały połączone w nową jednostkę Sił Powietrznych, eskadrę lotniczą EAS 6.560 Étampes. Mają nowy status, kładąc kres podziałowi przenośników powietrznych w ramach CFAP. Ta eskadra od tego czasu jest pod dowództwem Brygady Wsparcia Powietrznego i Projekcyjnego (BAAP) w ramach Dowództwa Sił Powietrznych (CFA) francuskich sił powietrznych.
Konkurs umożliwiający dostęp do tego statusu został zawieszony w 2005 r. .
Od 2007 roku opatentowane przenośniki pielęgniarskie MITHA Sił Powietrznych zastąpiły przenośniki powietrzne. Ci podoficerowie, podlegający statusowi MITHA , nie korzystają ze statusu personelu lotniczego, ale z zasymilowanego statusu lotu.
Nowy status pielęgniarki lotu (ICvAA) zostaje zwerbowany przez poszukiwania od 2007 roku wśród korpusu podoficerów Mitha służby zdrowia wojskowy . Pielęgniarki lotnicze są wybierane po minimum trzech latach doświadczenia w praktyce pielęgniarskiej i konserwacji w jednostce przed złożeniem wniosku do centralnego kierownictwa Wojskowej Służby Zdrowia ( DCSSA ). Przechodzą szkolenia trwające niespełna rok, wymagające zdobycia różnych kwalifikacji. Ich patent jest corocznie poddawany ponownej ocenie w celu utrzymania poziomu eksploatacyjnego przenośników.
Warunkiem uzyskania statusu instruktora w trakcie kariery w jednostce jest znajomość języka angielskiego.
Ważne misje Medevac w Siłach Powietrznych są uzbrojone w jeden lub więcej CVA lub ICvAA w zależności od poziomu wsparcia, jakie ma być zapewnione załogom i ewakuowanym pacjentom.
Są to misje eskadry lotniczo-sanitarnej 6/560, jednostki, do której wszyscy są przydzieleni. Członkowie załóg Sił Powietrznych , korzystający z samolotów lub śmigłowców, odpowiadają za obsługę środków medycznych zmedykalizowanych statków powietrznych podczas powierzonych im misji.
Misje te obejmują w szczególności:
ICVAA i Air Conveyors wykonują swoje funkcje na pokładzie samolotów Sił Powietrznych:
Wykonują również swoje obowiązki na samolotach EATC.
W przyszłości :
Była to Marie-Thérèse Palu, która została powołana w 1946 r. , aby podjąć służbę eskorty: posiadała zdolności przywódcze i wrodzone poczucie organizacji. Pierwsza szefowa przenośników, zorganizowała pierwszą rekrutację i opowiedziała swoją historię w książce Convoyeuses de l'air wydanej w 1957 roku przez Éditions du Siamois.
Valérie de la Renaudie, autorka książki Sur les route du ciel , Nouvelles Éditions latines ( ISBN 2-7233-0524-4 ) . Ostoja organizacji, posiada Legię Honorową , Krzyż Wojenny TOE z płetwami, Krzyż Walecznych z gwiazdą, medal Aeronautyka, medal Służby Wojskowej Zdrowie.
Geneviève de Galard , zaangażowana w Indochinach , była (oficjalnie) jedyną kobietą obecną w bitwie pod Điện Biên Phủ , autorką książki Une Femme à Dien Bien Phu , Éditions du Rocher ( ISBN 2912485541 ) . O jego zaangażowaniu wspomina także doktor Paul-Henri Grauwin , autor książek Byłem lekarzem w Dien Bien Phu i Tylko Doktor , a także poprzez książkę Merci, Toubib autorstwa chirurgów Thurièsa, Hantza i Aulonga. Po powrocie do Paryża otrzymała list podpisany przez 6 oficerów spadochronowych 11 e Choc. Napisali do niego: Odłóż na bok wszelką propagandę i reklamę. Nasi towarzysze nie potrzebują artykułów ani filmów. Historia ich osądzi. Ty byłeś z nimi wystarczy ... . W przedmowie do swojej książki Geneviève de Haulmes wyjaśnia, w jaki sposób ta rezerwa stanowiła jej regułę życia.
Paule Bernard (z domu Dupont, 1920 + 1974), były bojownik ruchu oporu , został zwerbowany w 1949 przez Francuski Czerwony Krzyż jako IPSA do 1955; 130 misji wojennych, w tym udział w ewakuacji Diên Biên Phû. Następnie zwróciła się do dziennikarstwa i opublikowała swoją autobiografię w 1959 roku.