Pojemność angloise lub „English way” to muzyczny trend polifoniczny średniowieczny opracowany w Anglii w początkach XV -go wieku , wykorzystując harmonie oparte trzecich i szóstych. Ten nurt miał duży wpływ na muzykę graną na dworze w Burgundii Philippe le Bon i na całą ówczesną muzykę europejską. Liderem tego strumienia był John Dunstable , a następnie Leonel Power , Walter Frye i John Hothby .
Wyrażenie „angielskie oblicze” zostało ukute przez Martina Le Franc w poemacie poświęconym księciu Burgundii Philippe le Bon w 1441 lub 1442 roku, aby opisać charakterystyczny styl muzyczny tamtych czasów. Wymienia angielskiego kompozytora Johna Dunstable'a jako kluczową postać i mającego duży wpływ na burgundzkich kompozytorów Guillaume Dufay i Gilles Binchois .
Nie jest jasne, w jaki sposób Martin Le Franc rozróżnił elementy angielskiego oblicza. Contenance dziedziczy po gatunku muzycznym charakterystycznym dla czasów średniowiecza, jakim jest gymel , odpowiednik równoległego organum , ale wykorzystujący interwały tercji lub sekst, uważane tutaj za współbrzmienia.
Chociaż prawie cała ręcznie pisana muzyka Johna Dunstable'a zaginęła w Anglii podczas kasaty klasztorów , niektóre z jego dzieł zostały zrekonstruowane z kopii znalezionych w kontynentalnej Europie, zwłaszcza we Włoszech . Istnienie tych kopii świadczy o jego wielkiej sławie w Europie. Był chyba pierwszym kompozytorem, który tworzył muzykę liturgiczną z towarzyszeniem instrumentalnym.
Tradycję tę kontynuuje Walter Frye , którego zachowane masy wywarły wielki wpływ na Francję i Holandię. Podobnie John Hothby , angielski mnich, po wielu podróżach, który pozostawiając niewiele skomponowanej muzyki, napisał kilka traktatów teoretycznych, w tym przypisywaną mu La Calliopea legalale , która wprowadziła innowacje w średniowiecznym systemie notacji.
Wpływ angielskich kompozytorów na kontynencie wydaje się zmniejszyły się do końca XV -go wieku . Po utracie najważniejszych posiadłości we Francji i przystąpieniu do wojny róż , Anglicy prawdopodobnie bardziej przejmowali się sprawami wewnętrznymi, podczas gdy szkoła francusko-flamandzka stała się głównym nurtem muzyki europejskiej. Oryginalność angielskiego stylu stopniowo zanikała.