Consuetudines Cartusiæ (po francusku: Coutumes de Chartreuse ) to dokument napisany między 1121 i 1128 przez Guigues le Chartreux , piąty przed z Grande Chartreuse . Nie mając formy „ reguły ” czy „konstytucji” jest jednak podstawowym tekstem legislacyjnym zakonu kartuzów .
Jeśli jest oczywiste, że św. Brunon jest inspiratorem kartuzowskiego ideału życia, nie wydaje się, aby kiedykolwiek zamierzał założyć zakon. On sam jest za zaledwie dwa klasztory, Grande Chartreuse i pustelni la Torre w Kalabrii, stał się XVI th century klasztor Calabria , gdzie po świadczonych usług do papieża Urbana II , że nazwał jako doradca w Rzymie (1091-1092), przeszedł na emeryturę i spędził ostatnie lata. To pod rządami Guigues le Chartreux , piątego przed Wielką Chartreuse , zakon wystartował i kilka społeczności lub grup pustelników poprosiło o możliwość przestrzegania zwyczajów społeczności Chartreuse.
Na prośbę przeorów i mnichów z tych nowych domów ( Portes , Saint-Sulpice en Bugey , Meyriat ), którzy poprosili o pomoc i radę, Guigues spisał to, co stanowiło codzienną i zwyczajową codzienność pierwszego klasztoru zakonu, Grande Chartreuse: Consuetudines Cartusiæ .
Ten zwyczaj nadawał porządkowi kartuzów spójność i fizjonomię; pozostał stałym odniesieniem duchowym, nawet jeśli tekst obyczajów został usunięty z prawa kartuzów na rzecz tekstów aktualizowanych przez kapituły generalne. Od Soboru Watykańskiego II odnowione statuty kartuzów zwróciły uwagę na zwyczaje Guigues w postaci ważnych cytatów.
Consuetudines Cartusiæ składa się z osiemdziesięciu rozdziałów różnej długości:
Od 1128 r. Różne domy przyjęły oficjalnie zwyczaj przygotowany przez Guiguesa. Pierwsza kapituła generalna Kartuzów w 1140 r. Zatwierdza te Consuetudines Cartusiæ i nadaje im w ten sposób oficjalny status w zakonie. Zwyczaje zawsze pozostaną pierwszym odniesieniem do ustawodawstwa kartuzów, nawet jeśli sam ich tekst został wyłączony z prawodawstwa aktualizowanego przez rozdziały.
W 1510 r. Po raz pierwszy wydrukowano całkowicie poprawione wydanie wszystkich statutów zakonu.
Statuty zostały całkowicie zmienione w świetle Soboru Watykańskiego II i nowego kodeksu prawa kanonicznego z 1983 r. W 1987 r. Kapituła generalna zakonu zatwierdziła nowy tekst, nadając mu tytuł Statutów Zakonu Kartuzów .