Kompleks przeciw okrętom Metel

Metel & Rastrub
(NATO: SS-N-14 „Flint” )
Przykładowy obraz artykułu Kompleks przeciw okrętom Metel
Dwie poczwórne wyrzutnie SS-N-14 jeden niszczyciel klasy Udaloy (DDG-659)
Prezentacja
Typ pocisku Krótko mówiąc - zakres zwalczania okrętów podwodnych i anty-okręt
rakietowy
Budowniczy NPO Mashinostroyeniye ( Vladimir Tchelomeï )
Rozlokowanie 1969 -obecnie
Charakterystyka
Silniki silnik rakietowy na paliwo stałe
Msza przy starcie 3930  kg
Długość 7,20  m
Prędkość 0,95 Macha
Zakres przeciw okrętom: od 10 do 50  km
ASM: od 5 do 50  km (sterowane helikopterem)
Wysokość przelotowa głębokość od 20 do 500  m
Ładowność torpedę lub
konwencjonalny ładunek głębinowy 185  kg lub głowicę jądrową 5  kT
Poradnictwo pocisk: zdalne sterowanie
(lot przelotowy)
torpeda: sonar
(podwodny)
Detonacja wpływ
Uruchom platformę Krążowniki klasy Kresta II i Kara , fregaty typu Burevestnik , pierwsza seria niszczycieli klasy Udaloy , krążownik Admirał Uszakow

Kompleks przeciw okrętom Metel ( rosyjski  : "противолодочный комплекс Метель  " , "Метель" oznacza "śnieżyca" ), oznaczony przez NATO SS-N-14 "Flint" , to rodzina pocisków i ładunków wojskowych radzieckiego użytku przeciw okrętom podwodnym. Istnieją różne jego wersje, Metel dla krążowników i fregat oraz nowsza wersja z ładunkiem kształtowym , Rastrub , która może być używana przeciwko statkom i okrętom podwodnym .

Rozwój

Na początku lat sześćdziesiątych Związek Radziecki wykorzystywał wyrzutnie rakiet przeciw okrętom podwodnym RBU-6000 i RBU-1000 , które działały na podobnej zasadzie co jeże , których Royal Navy używała ze swoich statków podczas II wojny światowej , zrzucając małe ładunki w dół. na odległość 5800  m . Jednak systemy te nieuchronnie sugerowały, że atakujący statek zawsze pozostawał w zasięgu torped lub pocisków okrętu podwodnego celu, a ładunki okrętów podwodnych były znacznie mniej celne niż torpeda wyposażona w system naprowadzania.

W 1963 roku Stany Zjednoczone zaczęły używać ASROC , pocisku, który przeleciał na szacowaną pozycję swojego zanurzonego celu, a następnie zrzucił torpedę do wody, aby go zniszczyć. System Metel był sowiecką odpowiedzią na ten program. W 1993 roku na eksport zaoferowano ulepszoną wersję, oznaczoną jako YP-85 i o zasięgu 250  km .

Pocisk jest w służbie operacyjnej od 1968 roku, ale nie jest już produkowany. Od tego czasu został zastąpiony przez RPK-2 Viyuga (NATO: SS-N-15 „Rozgwiazda” ).

Charakterystyka

Pocisk bazuje na samolocie P-120 Malakhit (NATO: SS-N-9 „Siren” ). Sam pocisk jest bezzałogowy i napędzany jest silnikiem rakietowym z opałem . Niesie torpedę lub ładunek głębinowy . Ostatnie wersje Rastrub były bardziej „uniwersalne” i zawierały mniejszą torpedę, ale z ładunkiem kształtowym 185  kg , aby móc niszczyć statki. Były używane równolegle z wersjami pocisku przeciw okrętom podwodnym.

Zestaw składa się z nośnika, w tym przypadku pocisku, oraz jego ładunku użytecznego, którym jest torpeda lub ładunek głębinowy, który ma być wniesiony na miejsce walki. Pocisk, oznaczony jako 85RU, ma średnicę 85  cm i jest napędzany rakietą na paliwo stałe 85-RSD . Jego kadłub w stali jest cylindryczny, z końcówką, która kończy się z głowicami i delta skrzydła w połowie wysokości w położeniu tylnym, na który nałożona jest pionowe żebro. Aby być wystarczająco kompaktowym do przewożenia w kontenerach okrętowych, skrzydła i miecz są składane. Kontenery te, oznaczone jako CT-106, są pogrupowane w cztery i ułożone poziomo, co ogranicza manewry, jakie należy wykonać w celu wystrzelenia rakiet.

Pocisk jest naprowadzany zdalnie i leci w kierunku przybliżonego obszaru docelowego na wysokości 400  m , podążając za wskazaniami autopilota i sygnałami radiowymi emitowanymi przez statek startowy. Tam, w promieniu mniejszym niż 1500  m wokół celu, otrzymuje polecenie wypuszczenia torpedy, która następnie przystąpi do poszukiwania i zaatakowania docelowego okrętu podwodnego do głębokości 500  m . W trybie przeciwokrętowym pocisk leci bardzo nisko, na wysokości zaledwie 15  m .

Kariera operacyjna

Wersja URPK-3 weszła do służby w 1969 roku na krążownikach Kresta II i Kara . URPK-4 pojawił się w 1973 roku i wersji anty-Ship URPK-5 Rastrub w 1976 roku , po decyzji podjętej w sprawie4 maja. URPK-4 został wykorzystany na klasy fregat Burevestnik a pierwsza seria klasie niszczyciele Udaloy . Seria Udaloy II zawiera rozgwiazdę . System został również zainstalowany na krążowniku Admiral Ushakov (ex- Kirov ), ale nie na jego siostrzanych statkach .

Od tego czasu okręty Kresta II zostały wycofane ze służby, a pozostały tylko dwie Kara . Większość Burevestników i połowa Udaloyów również przeszła na emeryturę. Wydaje się, że tylko Kirow został zmodernizowany za pomocą rakiet RPK-6 Vodopad / RPK-7 Veter (NATO: SS-N-16 „Stallion” ). W 2006 roku , szacunkowo 100 pociski były nadal w służbie z rosyjskiej marynarki wojennej .

Wersje

Użytkownicy

Były

obecny

Galeria zdjęć

Uwagi i odniesienia

  1. (ru) "  Универсальный ракетный комплекс УРК-5" Раструб-Б "  " , new-factoria.ru (dostęp 4 lutego 2014 r. )

Powiązane artykuły