| Narodziny |
22 lipca 1853 Chateau-Thierry |
|---|---|
| Śmierć |
14 czerwca 1921(67 lat) Saint-Mandé |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Wojskowy |
| Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
|---|
Charles Gustave Nicolas Lebrun-Renault , urodzony w Château-Thierry le22 lipca 1853i zmarł w Saint-Mandé dnia14 czerwca 1921, był oficerem francuskiej żandarmerii zaangażowanym w sprawę Dreyfusa .
Jego nazwisko zostało zapisane jako Lebrun-Renault przez Josepha Reinacha , a następnie przez większość historyków sprawy Dreyfusa, i właśnie w tej formie jest najbardziej znany. Ponadto on sam podpisał swoje prace Le Brun-Renaud, tak aby rejestr rozkazów Gwardii Republikańskiej był datowany4 stycznia 1895nosi imię Le Brun-Renaud jako dowódca oddziału. Niemniej jednak pismo Lebrun Renaud, które jest poświadczone jego aktem urodzenia, musi zostać zachowane jako jedyne dokładne w odniesieniu do stanu cywilnego.
Lebrun-Renault urodził się w Château-Thierry 22 lipca 1853 r. Jest synem miejskiego sędziego śledczego . W wieku 20 lat wstąpił do kawalerii jako ochotnik. W 1875 roku awansował na gospodynię , a rok później był głównym gospodynią. Otrzymany w szkole pokazowej w Saumur w 1878 roku został mianowany podporucznikiem . Decydując się na żandarmerię w 1881 roku, wstąpił do kawalerii Gwardii Republikańskiej , gdzie spędził większość swojej kariery. Niemniej jednak służył na Tahiti w latach 1885-1888, gdzie stracił żonę i prawdopodobnie został alkoholikiem.
Wrócił do Francji jako kapitan dowodzący dystryktem Melun , po raz pierwszy zaproponowano mu misję w Gwatemali . Po jej opuszczeniu powrócił do kawalerii Gwardii Republikańskiej w 1892 r., A następnie ożenił się ponownie z bogatą angielską wdową w 1898 r. Awansowany dowódca eskadry w 1900 r., Dowodził kompanią Haute-Loire , a następnie osiągnął granicę wieku swojej rangi w 1904 r. , przeszedł na emeryturę do Saint-Mandé . Ostatecznie zdjęty z kadru w 1909 roku, nie został odwołany podczas I wojny światowej i zmarł dalej14 czerwca 1921.
Odpowiedzialny wraz ze swoim plutonem kawalerii za przewiezienie Alfreda Dreyfusa z więzienia badawczo- midi do Szkoły Wojskowej 5 stycznia 1895 r., Spędził kilka chwil sam na sam z oskarżonymi i twierdził, że następnie uzyskał zeznanie. To objawienie, spisane w 1897 r., Zostało uznane za fałszywe przez sąd kasacyjny w wyroku z 3 czerwca 1899 r. Nie został wezwany do stawienia się na procesie Zoli w 1898 r. I został zdyskredytowany podczas rewizji Dreyfusa w Rennes w 1899 r. W 1907 r. Wygłosił wykłady potwierdzające jego przekonanie o winie Dreyfusa, który właśnie został zrehabilitowany, a następnie w 1908 r. Stanął obok podpułkownika Armanda du Paty de Clam w obronie dziennikarza Grégoriego, który próbował zabić Dreyfusa.
Zaangażowany w sprawę Dreyfusa za to, że twierdził, iż otrzymał od skazanego na kilka minut przed degradacją, przyznanie się do winy, Lebrun-Renault został objęty ustawą o amnestii z czerwca 1900 r. Jego akta zostały zatem całkowicie usunięte z oceny. Oraz jego ewentualnych sankcji do 1900 r. Jego jedyne zachowane oceny pochodzą zatem z 1901 r., kiedy dowodził żandarmerią Haute-Loire : „brakuje mu osądu, za dużo mówi i za dużo paraduje o sytuacji Madame Lebrun-Renault” w pierwszej połowie , jest „żywiołowy, pozbawiony taktu, skorzystałby na mniejszym mówieniu i większym myśleniu” w drugiej.
Jego były przyjaciel Pierre-Victor Stock, twórca wydawnictwa noszącego jego imię, pozostawił w swoich wspomnieniach jadowity jego portret:
„Lebrun-Renault był człowiekiem słabym i niezdecydowanym, silnym, barwnym facetem, alkoholikiem bez woli, bez najmniejszej obywatelskiej odwagi, a jego przełożeni, wielcy przywódcy, gdy tego potrzebowali, zmusili go do napisania tego, co chcieli: to co więcej, dopiero około 20 października 1897 r. zmusili go do odnotowania w raporcie zeznań, które otrzymałby od Dreyfusa 5 stycznia 1895 r., to znaczy dwa lata i dziesięć miesięcy przed sporządzeniem protokołu. Widziałem tę latarnię bonhomme bez żadnej reakcji na Forzinettiego . Na rozprawie Zoli, w pokoju dla świadków, przyszedł uścisnąć nam dłonie i Forzinettiego, złapał go za guzik jego tuniki i spojrzał mu prosto w oczy, aby powiedzieć:
- Jeśli twierdzisz, moja droga, w swoim zeznaniu, że Dreyfus ci się przyznał, będziesz krwawym kłamcą i powiem ci to na całym sądzie.
Ta sama scena została powtórzona z tymi samymi gestami i prawie tymi samymi słowami podczas procesu w Rennes na szkolnym boisku; Byłem obecny, a także inni świadkowie, w tym Bernard Lazare . W obu przypadkach Lebrun-Renault nie zareagował, zmieszany i zawstydzony, wyjąkał kilka niezrozumiałych słów.
Na procesie Zoli argumentował o tajemnicy zawodowej, aby nie składać zeznań, więc Prezydent Delegorgue, który tylko o to poprosił, nie nalegając, musiał zrezygnować z przesłuchania świadków powołanych na ten temat. W Rennes, jak zeznał Lebrun-Renault, wyrecytował lekcję, której go nauczono w 1897 roku, i był żałosny. Przejdźmy do stenografii procesu w Rennes dla tego zeznania, a także dla tego zeznania Forzinettiego.
Rola Lebrun-Renault w tej sprawie, która ujawniła sprawę, spowodowała, że poślubił bogatą Angielkę. Natychmiast przeszedł na emeryturę jako dowódca Gwardii Republikańskiej, a rodzina przeniosła się do 27, Avenue Daumesnil, w Saint-Mandé. Bez wątpienia bezczynny, nigdy nie przestawał często mnie odwiedzać aż do swojej śmierci. Od 1898 roku nie ukrywałem się przed nim, moja opinia na temat jego postawy i afery Dreyfusa została wyraźnie rozstrzygnięta między nami, nigdy więcej o tym nie rozmawialiśmy. Udawał, że interesuje się socjologią, a jego wywiady ze mną skupiały się wyłącznie na teoriach Karola Marksa , Stirnera , Bakunina , Kropotkine'a , Élisée Reclus , Jean Grave itd. Był męczący, bez zainteresowania i musiałem go nakłonić, żeby umiejscowił swoje wizyty. Po jego śmierci wdowa po nim przyszło żyć w dzielnicy Batignolles , rue Lemercier ; Jako szczęśliwa wdowa, bywała na salach tanecznych, we wrześniu 1924 roku wprowadziła do swojego domu jednego ze swoich tancerzy, który ukradł jej wisiorek z brylantami. "