Fundacja | 5 lipca 1966 |
---|
Rodzaj | Ośrodek badawczy , własna jednostka badawcza |
---|---|
Pole aktywności | Chemia i biologia |
Siedzenie | 601 rue de la chimie, 38610 Gières |
Kraj | Francja |
Informacje kontaktowe | 45 ° 11 ′ 41 ″ N, 5 ° 46 ′ 31 ″ E |
Organizacje macierzyste |
Narodowy Instytut Chemii Grenoble-Alpes University |
---|---|
Przynależność | Narodowe Centrum Badań Naukowych |
Stronie internetowej | www.cermav.cnrs.fr |
Centrum Badań Roślin makrocząsteczek ( Cermav ) jest jego własna jednostka badawcza (UPR 5301) z Narodowego Centrum Badań Naukowych (CNRS), dołączony do Narodowego Instytutu Chemii CNRS . Cermav został założony w 1966 roku i znajduje się na terenie uniwersytetu Grenoble ( Isère ).
Oryginalność i siła Cermav opiera się na podejściu łączącym badania podstawowe i stosowane . Wielodyscyplinarne podejście Cermava obejmuje specjalizacje z zakresu chemii , fizykochemii i biologii , co pozwala mu dziś zajmować ważne miejsce na poziomie międzynarodowym we flagowej dziedzinie glikonauk, począwszy od kompleksów węglowodanów (cukry, oligo- i polisacharydy , glikopolimery). i glikomateriały) zaangażowane w procesy biologiczne i zdrowie, aż po materiały pochodzenia biologicznego.
We współpracy z Uniwersytetem Grenoble-Alpes Cermav zapewnia szkolenia dla doktorantów i studentów w każdej ze swoich specjalności. Co roku Cermav przyjmuje również kilku młodych naukowców na staże podoktoranckie .
W 1957 roku profesor Marcel Chêne, kierownik studiów we Francuskiej Szkole Papierniczej (EFP), zaproponował utworzenie w Grenoble Instytutu Celulozy i Ligniny , podejmując ideę zapoczątkowaną w 1922 roku przez dyrektora Instytutu Elektrotechniki i VET. Profesor Louis Barbillon , aby stworzyć instytut celulozy, który miałby uzupełniać działalność szkoły papierniczej, rozpocząć badania stosowane we współpracy z zawodami papierniczymi.
W Czerwiec 1960do profesora Georgesa Champetiera (dyrektora szkoły fizyki przemysłowej i chemii miasta Paryża, członka Instytutu ) skierowany jest raport, w którym mowa o nabyciu na przyszłym kampusie Grenoble terenu przeznaczonego na utworzenie instytutu , oraz Dyrektor generalny CNRS ), który był wówczas jednym z nielicznych francuskich naukowców, którzy prowadzili prace nad celulozą .
Budowę początkowego budynku o powierzchni 2200 m 2 zakończono w 1966 r. W tym samym roku CNRS zmieniło nazwę instytutu na Centrum Badań Makrocząsteczek Roślin , którego praca miała koncentrować się na „badaniach celulozy, ligniny i inne składniki roślin ”i nadaje jej akronim Cermav .
To laboratorium publiczne było pionierem we wdrażaniu podejścia jakościowego. Od 2002 roku laboratorium postanowiło sformalizować i zapamiętać praktyki laboratoryjne, a repozytorium stało się normą ISO 9001 dotyczącą zarządzania jakością , ogólną, elastyczną i uznaną na arenie międzynarodowej. Podejście jakościowe zostało wdrożone w 2003 r. Dla wszystkich działań, a idea polegała na pracy nad organizacyjnymi aspektami badań w celu lepszej organizacji działań badawczych. Oryginalność podejścia zastosowanego w Cermav polegała na połączeniu przebudowy intranetu i podejścia do jakości w swego rodzaju portalu internetowym , zapewniającym dostęp do wewnętrznej dokumentacji laboratorium i zasobów aplikacji.
Pojawienie się samoorganizujących się układów molekularnych odpowiada szybkiemu połączeniu chemii ( molekularnej , makrocząsteczkowej i supramolekularnej), fizyki materii skondensowanej i biologii molekularnej. Celem jest kontrolowanie molekularnej i makrocząsteczkowej architektury systemów opartych na oligo- i polisacharydach oraz konstruowanie lub naśladowanie w skali nano-mezoskopowej budynków (gliko-nanoobiektów) poprzez nadanie im określonych funkcji lub właściwości aż do poziom makroskopowy (nanocząstki, nanokryształy, błony i powierzchnie).
Zastosowania są liczne: od kontrolowanego uwalniania leków, od nanometrycznych wzmocnień po ultracienkie powierzchnie służące jako wsparcie opakowania, bariery, membrany i czujniki, a nawet orientacja, organizacja i przechowywanie informacji.
Cermav jest zainteresowany projektowaniem nowych materiałów z odnawialnych zasobów naturalnych pochodzących z biomasy . Materiały te mają zastąpić toksyczne lub nieulegające biodegradacji produkty pochodzące z zasobów kopalnych, oferując jednocześnie równoważne właściwości (mechaniczne, termiczne, optyczne itp.). Dlatego biopolimery, a zwłaszcza polisacharydy , stały się bardzo atrakcyjnymi naturalnymi składnikami tych materiałów przyszłości. Te polisacharydy są obfite, odnawialne, lekkie, niedrogie i biodegradowalny. Ilości produkowane każdego roku przez różnorodne rośliny, zwierzęta i mikroorganizmy, ale także ultrastrukturalna różnorodność tych makrocząsteczek sprawiają, że są one atrakcyjne jako substraty wyjściowe do modyfikacji chemicznych w określonych zastosowaniach. Na przykład celuloza , polimer występujący naturalnie w dużej ilości na ziemi, jest niewyczerpanym źródłem surowca. Jego pochodne znajdują zastosowanie w wielu branżach: spożywczej, kosmetycznej, tekstylnej czy opakowaniowej.
Podejście laboratoryjne odbywa się na różnych poziomach, od podstawowego do zastosowanego, od makrocząsteczki po materiał. Konieczne jest zrozumienie organizacji i interakcji składników biomasy , aby zainspirować się tymi naturalnymi architekturami kompozytowymi i opracować innowacyjne materiały nanostrukturalne.
Ściany roślin pełnią ważne funkcje biologiczne decydujące o wyjątkowości roślin; są źródłem wielu zastosowań jako zasób rolno-spożywczy, źródło biomateriałów lub biomasy, którą można odzyskać w celach energetycznych. Są to niezwykle złożone nanokompozyty celulozy , hemiceluloz i lignin; organizacja tych polimerów nadaje ścianom roślin ich unikalne właściwości, takie jak wytrzymałość mechaniczna, zdolność do rozciągania się i odporność na ciśnienie turgoru.
Jednym z tematów jest badanie biosyntezy polisacharydów ścian w celu zrozumienia zależności między tymi zdarzeniami biosyntetycznymi a rozwojem roślin, a także wkładu różnych polimerów w różne właściwości ścian roślin. Inny temat koncentruje się na strukturze, organizacji i biosyntezie biopolimerów w ścianach roślin, w celu ujawnienia sposobów łączenia łańcuchów celulozy we włóknach natywnych oraz zbadania, w jaki sposób włókna te łączą się z hemicelulozami.
Te węglowodany w postaci oligosacharydów i glikokoniugatów biorą udział w wielu funkcjach biologicznych i procesów chorobowych. Produkcja oligosacharydów oferuje perspektywy w przygotowywaniu szczepionek , cząsteczek terapeutycznych (leki, wektory składników aktywnych itp.) Oraz narzędzi diagnostycznych (cząsteczki do obrazowania i oznaczania określonych aktywności, mikroczipy, cukier ...).
Rozpoznanie oligosacharydy poprzez specyficzne receptory, lektyny , jest kluczowym etapem bakteryjnych i wirusowych zakażeń i rozprzestrzenianie się przerzutów . Glikozylotransferazy i hydrolazy glikozydowe, enzymy biorące udział w biosyntezie i degradacji oligosacharydów, są zarówno narzędziami syntezy oligosacharydów, jak i celem opracowania inhibitorów o potencjale terapeutycznym.
Publikacje i bazy danych Cermav są dostępne na stronie internetowej Cermav
Niektóre publikacje są ogólnodostępne w serwisie HAL w ramach otwartej nauki .
Nagrody naukowe, wyróżnienia i medale przyznane członkom Cermav można obejrzeć na stronie internetowej Cermav
Artykuły prasowe, w których cytowany jest Cermav, można obejrzeć na stronie internetowej Cermav