Termin układanie płytek pierwotnie oznacza czynność układania płytek, a następnie, metonimią , rezultat tej czynności. Odnosi się on do podłogi lub ściany z płyt z ceramiczną - terakoty , płytek ceramicznych, płytek piaskowca (często nazywane kamionki) - lub płytek z marmuru lub cementu lub winylowych płytek. Te różne rodzaje płytek są zestawiane ze sobą, a następnie klejone lub uszczelniane. Płytki są powszechnie stosowane do wykańczania i dekorowania podłóg i ścian w domach i innych pomieszczeniach, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz.
W budownictwie układanie płytek wykonuje glazurnik .
Pierwsze dowody wykorzystania oszklonych cegła dekoracja jest nadrukowany XIII -go wieku pne. AD w świątyni w starożytnym mieście Chogha Zanbil , elamickim kompleksie w prowincji Chuzestan w Iranie .
Wśród najbardziej znanych płytek możemy wymienić Azulejos , niebieskie kafelki z Hiszpanii, Portugalii, Meksyku.
Płytki były szeroko stosowane od początku w cywilizacji muzułmańskiej, w szczególności w miejscach kultu, głównie przy użyciu geometrycznych kształtów i efektów, a przedstawianie ludzi lub zwierząt jest zabronione przez religię.
Pierwsze płytki pojawiają się we Francji w budynkach sakralnych w VIII th wieku i rozwija się w znanych domów w XVIII th century, aplikacja ceramiczne malowane na płytkach z okresu od XVI th century, a ich stosowanie jest demokratyzacji od XIX th wieku. W konkurencji z drewnianymi podłogami przeznaczony był wówczas na mniej szlachetne miejsca (pasaże, pomieszczenia gospodarcze) budynków.
Mimo że glina jest, bez wyjątku, gleba domów wiejskich, kurczy podłogi w miastach europejskich w XVI th wieku, ale zwykle właściciele nadal zaśmiecanie grunt ze swoich pokoi słomy w zimie i pokrojone świeże zioła w lecie. Prokurator sprawia nieśmiałe wygląd w domach bogatszych i rozprzestrzeni się na XVIII -tego wieku.
W Szwajcarii płytki ścienne nazywane są catelles (por. Robert); słowo planele jest również używane w odniesieniu do płytek przeznaczonych na podłogę.
Glina lub ziemia, kwarc , skalenie zeszklone pod wpływem ciepła, kaolin będący adiuwantem i emalie .
ProdukcjaSurowce są mieszane i ziemia tworzą grzywny i jednorodna pasta nazywa się poślizg . Ta masa jest następnie suszona za pomocą atomizera, który umożliwia wydobycie z niej wody w celu zatrzymania tylko proszku. Proszek ten jest następnie wtryskiwany do formy o pożądanym rozmiarze i kształcie płytki, a na koniec jest prasowany. Po dociśnięciu płytka jest czyszczona, a następnie poddawana kilku etapom suszenia w celu obniżenia jej wilgotności z 5-6% do około 0,5%.
Płytka zostanie następnie oszklona. Aby nadać mu pożądany wygląd, istnieją trzy rodzaje emalii: emaliowanie na sucho, emaliowanie na mokro oraz sitodruk . Cyrkonu (krzemian cyrkonowy lub ZrSiO 4) służy do zmętnienia emalii. To zastosowanie stanowi 53% światowego zużycia cyrkonu .
Płytka przechodzi ostatni etap wypieku przed zapakowaniem do sprzedaży.
Płytka zawsze ma wypukły kształt geometryczny, zwykle kwadraty lub czasami prostokąty , ale sześciokąty są również historycznie dość powszechne. Płytki są cienkie, o grubości około centymetra. Im większe płytki, tym bardziej krucha jest ich powierzchnia.
Na poziomie przemysłowym stosuje się kilka procesów dekoracyjnych. Pierwsza metoda polega na zastosowaniu migrujących soli na powierzchni biszkoptu przed pieczeniem. Ma to wpływ na losowe rozmieszczenie kolorów i efektów na kafelkach. Drugi proces wykorzystuje „ozdobny wałek”: rodzaj cylindra nakłada wzór na powierzchnię biszkoptu. Cylindryczny kształt tej prasy produkcyjnej zapewnia, że wzór nie powtarza się identycznie na płytkach. Inne procesy wykorzystują aplikację emalii przez natrysk (pistolet aplikacyjny) lub w postaci jednolitej warstwy (emaliowanie dzwonowe). Niektóre z tych procesów można łączyć, co pozwala na tworzenie wielu zakresów kolorów i efektów na płytkach.
Nowoczesne procesy zdobienia płytek wykorzystują przemysłowe elektroniczne wtryskarki atramentu. Sterowane komputerowo pozwalają na uzyskanie wydruków o bardzo wysokiej rozdzielczości i prędkościach druku przekraczających 40 ml / min, a także zmiana wzorów i kolorów jest natychmiastowa i odbywa się z poziomu programu sterującego bez ingerencji w maszynę.
Uważamy, że klasyki są zjednoczone, marmurkowe i mętne. Od 2003 roku zauważamy pojawienie się bardzo wiernych reprodukcji surowców ze szczególnym uwzględnieniem imitacji parkietu, betonu, zardzewiałych blach, skóry ... Od około 2006 roku czasami widzimy udział materiału w płytkach z nowym systemem wstawiania metalu kulki wewnątrz produktu, co po fabrycznym wypolerowaniu daje bardzo wierną imitację stali nierdzewnej, stali lub aluminium.
Istnieje kilka rodzajów gotowania, rozróżnia się gotowanie pojedyncze i podwójne. Samo wypalanie było stosowane głównie do płytek podłogowych, obecnie jest tak samo do płytek podłogowych, jak do płytek ściennych, operacja ta polega na gotowaniu zdobionego biszkoptu w jednym etapie w temperaturze około 1100 stopni. To gotowanie w wysokiej temperaturze umożliwia uzyskanie bardziej odpornego ciastka.
Wypalanie dwukrotne jest procesem stosowanym do wypalania wyrobów ceramicznych i jak sama nazwa wskazuje, odbywa się w dwóch wypaleniach po 1000 stopni każde, co daje mniej odporne produkty, ale znacznie zmniejsza koszty produkcji i zużycie gazu poniżej 1000 stopni niż 1100. Niektóre płytki zdobione określonymi wzorami (wzory metaliczne, dodatki szklane itp.) mogą być poddane trzeciemu lub nawet czwartemu wypaleniu.
Płytki mogą być gresem szkliwionym, gresem surowym, gresem porcelanowym, gresem porcelanowym całego ciała, gresem rektyfikowanym, gresem polerowanym (lalmatto), emalią, stopionym szkłem, cementem a nawet terakotą.
Płytki można stosować zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz, ale prawdą jest, że poza układaniem płytek napotyka się wiele ograniczeń (zła pogoda, mróz, amplituda termiczna). Teoretycznie niezamarzająca kamionka porcelanowa jest bardziej odpowiednia do zastosowań zewnętrznych niż tradycyjna kamionka. Istnieją specjalne zaprawy i rozwiązania odwadniające do zastosowań zewnętrznych.
Istnieje kilka rodzajów układania, z których najważniejsze to:
Istnieje kilka technik układania:
dawny. : Jastrych tradycyjny, jastrych anhydrytowy, stare płytki, podłoga drewniana (z matą lub panelem oddzielającym), ogrzewanie podłogowe itp. Jest tyle klejów, ile jest rodzajów podpór. Ponadto zastosowania różnią się w zależności od rodzaju kleju, dlatego dobrze jest odróżnić kleje „normalne” od klejów „płynnych” i klejów „pastowych”.
Przygotowanie podłoży: w większości przypadków układanie płytek wymaga przygotowania podłoża w celu polepszenia przyczepności kleju lub polepszenia poziomu podłoża, w tym celu stosujemy podkłady adhezyjne i masy szpachlowe .
Utworzony w 1942 roku, Krajowy Związek Wykonawców Płytek jest organizacją zrzeszoną w Francuskiej Federacji Budownictwa. Posiada ponad 2700 wykonawców i rzemieślników specjalizujących się w wykonywaniu pokryć podłogowych i ściennych. Jego główne misje to: