Dachówka cementowa jest dachówka pokrycia na podstawie kolorowych cementów . Płytki cementowe nie wymagają wypalania, ale produkowane są za pomocą prasy hydraulicznej. Technika ta pojawiła się we Francji i Belgii w 1850 roku i rozwinęła się w Europie pod koniec XX th wieku. Dachówka cementowa narodziła się we Francji około 1850 roku w Ardèche, terytorium, na którym fabryka cementu była wówczas bardzo obecna. Wykonawca robót publicznych, Étienne Larmande, jest wynalazcą płytki cementowej i jej specjalnego procesu produkcyjnego.
Dom Lachave, założony w Viviers w Ardèche w 1860 roku, był głównym producentem i dystrybutorem wszystkich niezbędnych urządzeń produkcyjnych (form, pras itp.) dla lokalnych producentów do produkcji tych polichromowanych płytek. Przez ponad sto lat, zarówno robotniczym kręgom na wsi, jak i lepiej sytuowanym w mieście, będzie mógł mieć w domu udekorowane i kolorowe podłogi. Zobaczymy więc rozkwit pokaźnych katalogów płytek z wieloma możliwościami wzorów, kolorów, formatów... Pierwsze wzmianki o płytkach cementowych pochodzą z 1857 roku . Zostały zaprezentowane na Wystawie Światowej 1867 w Paryżu przez barcelońską firmę Garret, Rivet et Cie jako płytka odporna i niewymagająca wypalania. Opisywano je jako alternatywę dla kamienia i marmuru.
Złożoność ich realizacji i ograniczenie wzorów zarezerwowały ich zastosowanie dla wykładzin podłogowych. W Belgii produkowano je głównie w regionie Florennes i Hainaut.
Zwykłe wymiary płytek to 20×20 cm . Były też 10×10, 15×15, 25×25, a nawet 40×40 cm .
Projekty miały kształty geometryczne lub roślinne, często inspirowane średniowieczem, ponieważ modny był wówczas styl neogotycki .
Ogólnie rzecz biorąc, chodniki te symulowały dywan pokrywający całe pomieszczenie. Wymagali kafelków i fryzów dopasowanych do wymiarów pomieszczeń. Przyjęło się, że cały wzór składał się z dwóch, czterech, a nawet dziewięciu płytek, co znacznie komplikowało produkcję i montaż.
W Hiszpanii płytki te nazywane są „mozaikami hydraulicznymi” ( mosaico hidráulico ). Kilku producentów rozwinęło się w regionie Barcelony , w szczególności MC Butsems , Orsola, Solà i Cia. , Munner i Boada , La Catalana , Mosaics Martí (wciąż aktywny) i Teòtim Fortuny . Najważniejszym i najbardziej znanym był Escofet, Fortuny i Cia. S. en C , założony w 1886 roku, który wykonał podłogi modernistycznych budynków w Barcelonie, zanim rozprzestrzenił się na całą Hiszpanię i obie Ameryki. Rozwój tej techniki w czasach ruchu modernistycznego doprowadził do pojawienia się chodników o wzorach secesyjnych. Producenci polegali na modnych projektantach i architektach, takich jak Alexandre de Riquer , Domènech i Montaner , Josep Puig i Cadafalch , Josep Pascó , Antoni Saurí i Sirés oraz Enric Sagnier .
Kafle hydrauliczne produkowane są pojedynczo techniką cloisonne . Rzemieślnik przygotowuje kolorowe pasty, mieszając biały cement, proszek białego marmuru, piasek i pigmenty z wodą.
Te mieszaniny wlewa się do komór formy. Ta forma z brązu lub mosiądzu tworzy przegrody zamocowane w ramie. Każda komora jest wypełniona innym kolorem, aby uformować projekt. Zajmuje to więcej czasu niż kolorów, co zwiększa koszt produkcji. Ta kolorowa warstwa jest tą, która będzie widoczna po ułożeniu płytki. Jego grubość wynosi na ogół od 2 do 5 mm .
Po wypełnieniu formy cloisonne różnymi kolorami, dodawana jest druga warstwa o porównywalnej grubości , zwana mieszaniem , utworzona z mieszanki szarego cementu i piasku. Jego funkcją jest pochłanianie nadmiaru wody z pierwszej warstwy. Na koniec wypełniamy formę od 20 do 25 mm zwykłej szarej zaprawy o porowatej fakturze, która służy jako podpora dla całości.
Tak wypełniona forma jest następnie umieszczana w prasie hydraulicznej, która mocno ściska całość. Płytka cementowa jest następnie wyjmowana z formy, suszona, a następnie zanurzana na 24 godziny. Po całkowitym stwardnieniu cementu płyty spryskuje się wodą i przechowuje w wilgotnej komorze przez 28 dni, w tym czasie cement stwardnieje po procesie chemicznym rozpoczętym z wodą. To właśnie tam te płytki mają swoją nazwę „hydrauliczne”, a nie od tłoczenia za pomocą pras hydraulicznych; ta faza była pierwotnie ręczna.