Caroline Branchu
Caroline Branchu
Caroline Branchu w roli Julii w La Vestale de Spontini w 1807 roku.
| Narodziny |
2 listopada 1780 Cap-Haitien |
|---|---|
| Śmierć |
14 października 1850(w wieku 69 lat) Passy |
| Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Paryskie Narodowe Konserwatorium Muzyki i Tańca |
| Zajęcia | Piosenkarka , artystka liryczna , aktorka |
| Zasięg | Sopran |
|---|
Grób Mme Branchu w Père-Lachaise .
Rose Timoléone Caroline Branchu , urodzona jako Caroline Chevalier de Lavit w Cap-Français dnia2 listopada 1780i zmarł w Passy on14 października 1850, jest francuskim sopranem .
Trening
Jej niezwykłe muzyczne usposobienie zapewniło jej ochronę Kawalera de Saint-George , słynnego skrzypka, który wprowadził ją do Konserwatorium Paryskiego na11 lipca 1797. Wychodzi z pierwszą nagrodą za śpiew1798 i lirycznej deklamacji w 1799. Jest to szczególnie dla profesorów Dugazon i Garat . Ten ostatni, który darzy ją wielkim szacunkiem, pisze1797 : „To dziecko ma niesamowity instynkt sceniczny. Wyprzedzi Madame de Saint-Huberty . Jest duszą ognia, mając do usług głos, którego barwa obudzi Glucka . "
Debiut w Operze
Zaangażowana w Operę , potem Teatr Republiki i Sztuki, rozpoczęła działalność26 grudnia1798w Edypie w Colone u Sacchiniego , a następnie w Iphigénie en Aulide u Glucka . Bardzo szybko staje się ulubieńcem publiczności, budząc niepokój rywali. Tak więc M me Maillard, pierwszy śpiewak opery: „Tutaj oni grają przedmioty ze swoich szkół, a my tam zostajemy. Rzeczywiście, ósmego musi być jeden, nazwany Kawalerem, mulat, który śpiewa całkiem nieźle, jak powiedziano. " Niedługo potem przyszła księżna Abrantes pisze: " Orkiestra rozpoczęła swój harmonijny szabas, podając kamertony Laforest i Laîné, krzycząc obu, by prześcignąć, podczas gdy głowa M me Maillarda trzymała ich płuca godne starożytnych czasów rzymskich, co sprawiło, że żałujemy, że M lle Chevalier zajmują dużo miejsca na scenie. "
W 1800, wyszła za mąż za tancerza Izaaka Branchu. W1801Jest to 5 th miejsce po M moim Maillarda, Latour, Henry i Armand w kolejności dziobania śpiewaków.
Mistrzyni Napoleona?
Byłby w roli Iphigénie, the 5 kwietnia 1802, zaraz po pokoju w Amiens , że Caroline zwróciłaby na siebie uwagę Napoleona i została jego kochanką. W każdym razie, jego kariera przechodziła gwałtownie: to idzie od 5 th do 2 th miejsce wśród śpiewaków Opery, za M me Maillard.
Plik 24 września 1803, oficjalnie zostaje śpiewaczką szczególnej muzyki Napoleona, następnie pierwszą śpiewaczką Imperial Chamber, za 3000 franków pensji, i 2000 dla swojego męża, tancerza zintegrowanego z corps de ballet. O przejściu na emeryturę M me Maillarda1813Caroline w końcu przechodzi do pierwszej rangi śpiewaczek operowych.
Diva przed godziną
W swojej karierze zagrała aż 91 ról i wyróżniła się w interpretacjach Glucka, Piccinniego , Paisiello , Cherubiniego , Spontiniego . Wśród jej najpiękniejszych kreacji jest La Vestale , dla której zagrała Julię podczas premiery w1807, Fernand Cortez, Les Bayadères, Les Abencérages, Jerusalem Delivered, Olympia .
Przejście na emeryturę
Caroline przechodzi na emeryturę 27 lutego 1826z reprezentacją Olympii (przepis: ok. 12 300 franków). Następnie zaczyna szukać przygód bez grosza, dziesięć lat młodszego, Claude-Charles Pierquin de Gembloux . Rozwijający się i niefortunny koniec romansu znamy z biletów wymienianych przez kochanków, którzy oboje szczycili się poezją, oraz z korespondencji Caroline i jej przyjaciółki Marceline Desbordes-Valmore , kiedy jej towarzyszka ją opuściła. W rzeczywistości obie kobiety były bardzo blisko, a nawet mieszkały razem przy 20 rue Coquenard po 1834 roku.
Została pochowana w 23 rd podziału na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Jego popiersie znajduje się w Operze, gdzie od 1859 roku do pożaru w 1873 roku znajdował się również portret namalowany przez Isidore Péan du Pavillon, ucznia Dawida .
Wyroki
- Berlioz, widząc w niej „liryczną tragedię wcieloną”, wychwalał „typ tych głosów sopranowych, pełnych i dźwięcznych, miękkich i mocnych, zdolnych do dominacji chórów i orkiestry i gaszenia aż do największego szmeru. od nieśmiałej pasji, strachu i zadumy. "
- Krytyk muzyczny François-Joseph Fétis napisał w 1860 roku: „Wszystkie cechy zostały w niej zjednoczone… siła, rozległość głosu, duży i piękny mechanizm śpiewu, wyraziste i dramatyczne uczucie, wreszcie gra inteligentnej i namiętnej fizjonomii , takie były zalety, dzięki którym po raz pierwszy zdobyła przychylność publiczności. Wrażenie, jakie wywołała, było nieodparte w jej debiutanckiej roli (Dido), w rolach Alceste, Vestal, Ipermestre w Danaïdes. Niezależnie od swoich sukcesów, traktowała je tylko jako zobowiązania wobec opinii publicznej. Jej studia nie zwolniły i do końca kariery otrzymywała rady od Garata, który przekazał jej jej piękne tradycje. "
Źródła
- Francis Ambrière , Le Siècle des Valmore , Seuil, Paryż, 1987.
- Francis Ambrière, Marceline Desbordes-Valmore i jego rodzina , Seuil, Paryż, 1987.
- Patrick Barbier, Życie codzienne w operze w czasach Rossiniego i Balzaca , Hachette, Paryż, 1987.
- André Rouanet de Vigne-Lavit, Caroline Branchu de Lavit, diva of the Opera i przyjaciółka Napoleona , Center for genealogy and history of the Isles of America, Cahier n o 40,Czerwiec 1992.
Uwagi i odniesienia
- Piotr Kamiński , Tysiąc i jedna oper , Paryż, Fayard , wyd. „Niezbędne elementy muzyki”,2003, 1819 s. ( ISBN 978-2-213-60017-8 ) , str. 1443
- Paul Bauer , Dwa wieki historii w Père Lachaise , Paryż, Mémoire et Documents, Wersal,2006, 870 pkt. , 25 cm ( ISBN 978-2-91461-148-0 , OCLC 470550471 ) , s. 146