Niedobór (botanika)
W botanice The niedobór (od łacińskiego Carere , aby przegapić), zwany również niedobory żywieniowe , wskazuje w fizjologii braku lub niewystarczającej wkład jednego lub większej liczby substancji niezbędnych do wzrostu i wagi wystąpienia zwierzęcego organizmu lub warzyw .
Rodzaje braków
- Niedobór pierwotny: tłumaczy się to niedoborem jednego lub więcej składników odżywczych w glebie.
- Niedobór indukowany: dany składnik pokarmowy jest obecny w glebie , ale jego przyswajanie przez roślinę jest utrudnione, albo najczęściej przez blokadę spowodowaną niekorzystnym pH , albo rzadziej w wyniku zachwiania równowagi między pierwiastkami mineralnymi.
- Organiczny. Na przykład, zbyt duże nawożenie fosforanem może spowodować blokadę cynku .
Niedobór może również wynikać z nadmiaru nawozu , co może prowadzić do zakłócenia fizjologicznych mechanizmów rośliny.
Objawy choroby niedoboru
- Nieprawidłowości w zabarwieniu liści .
- Martwicy niektórych tkankach, liście, pąki , pędy , kora itp
- Spowolnienie wzrostu.
- Spadek plonów (gatunki uprawne).
Zabiegi
- Niedobory głównych pierwiastków ( azotu , fosforu , potasu , magnezu ) nie są zbyt częste w strefach umiarkowanych. Są to zaburzenia odżywiania minerałów, które można zaobserwować w okresie silnego wzrostu wiosną („głód azotowy” zbóż charakteryzujących się charakterystycznym żółknięciem). Odpowiednie nawożenie może temu zaradzić. Z drugiej strony gleby tropikalne, często ubogie, często wywołują wyraźne niedobory głównych pierwiastków (z wyjątkiem młodych gleb pochodzenia wulkanicznego lub torfowych ).
- Niedobory (pierwotne lub indukowane) pierwiastków śladowych są częstsze. Można temu zaradzić w szczególności przez dodanie do gleby lub oprysk dolistny po zidentyfikowaniu odpowiedzialnego elementu. W większości przypadków przyczyną nie jest brak jednego elementu. Bezpośrednia obserwacja w terenie daje co najmniej tyle samo odpowiedzi (i pytań), ile analiz.
- W gruncie rzeczy leczenie wywołanych niedoborów czasami wymaga modyfikacji pH poprzez wapnowanie (typowy przypadek niedoboru molibdenu ). Można również leczyć wkładem pierwiastków śladowych w postaci organicznej (naturalnej lub syntetycznej ), mniej podatnej niż sole mineralne równoważne zatorom przez grunt. W tym celu często stosuje się czynniki „chelatujące”, które reagują (w fabryce) z pierwiastkami śladowymi, tworząc chelaty ( żelaza , miedzi , boru , cynku itp.). Te chelaty są dość stabilne na ziemi, a ich ewolucja w kierunku postaci nierozpuszczalnej (a zatem niemożliwej do przyswojenia przez korzenie) jest mniej lub bardziej powolna, w zależności od wyjściowego czynnika chelatującego, pH gleby, światła itp.
Ta technika ma swoje ograniczenia i na przykład w przypadku manganu nie ma obecnie stabilnego „ chelatu ” w glebach alkalicznych (wapiennych). Dlatego może być konieczne wprowadzenie poprawek poprzez aplikację dolistną.
- Przy aplikacji dolistnej można dokonać korekty poprzez opryskanie roztworem rozpuszczalnych soli ( chlorków , siarczanów , azotanów ) lub chelatów ( DTPA , HEDTA , EDTA itp.) Niezbędnych pierwiastków. Zastosowane ilości będą mniejsze niż w przypadku gleby i w większości przypadków konieczne jest kilka zabiegów. Zabiegi należy wykonywać, gdy liście pozostają wilgotne wystarczająco długo, aby poprawić penetrację. Poprawki interweniujące na początku przejawów niedoborów są skuteczniejsze, ponieważ są lepiej przyswajane, a najczęściej pozwalają na doprowadzenie zbiorów do ich dojrzałości.
W niektórych przypadkach, takich jak chloroza żelaza spowodowana blokadą żelaza w glebach wapiennych, najlepszym obecnie środkiem zaradczym (środkiem ostrożności) jest wybranie odpornych podkładek . Wyboru tego należy dokonać po kilku analizach na poletku, który ma być sadzony, dobrze rozprowadzonym, dobrze zebranym i dokładnie zinterpretowanym.
Zobacz też