Czapka 110

Cap 110 jest pomnik poświęcony niewoli wzniesiony w Anse Caffard (gdzie przebywał kolonistów John Caffard) z inicjatywy gminy Diamant ( Martynika ) podczas 150 th  rocznica zniesienia niewolnictwa w 1998 roku.

Jej projektant Laurent Valère to urodzony w 1959 roku Martynikanin. Artysta samouk, ewoluuje w malarstwie i rzeźbie monumentalnej. Jest także autorem imponującej podwodnej rzeźby Manmandlo w zatoce Saint-Pierre .

Pochodzenie dzieła

W nocy z 8 do 9 kwietnia 1830 r, tajna łódź handlowa przewożąca nieznaną liczbę afrykańskich jeńców osiadła na mieliźnie na skałach Anse Caffard, na północ od miasta Diamant , zanim została całkowicie zniszczona. Pan Dizac, kierownik Habitation La Tournelle, który otrzymał wiadomość około godziny 23, udaje się uratować osiemdziesięciu sześciu jeńców (w tym dwudziestu sześciu mężczyzn i sześćdziesiąt kobiet), dzięki pracy niewolników w swoim warsztacie. Dzień po zatonięciu, oprócz wielu szczątków, na wybrzeżu znaleziono czterdzieści sześć ciał, czterdzieści dwa czarne i cztery białe. Ponieważ nie ocalał żaden biały mężczyzna z załogi i nie znaleziono na nich dokumentu określającego nazwę łodzi, tożsamość statku pozostaje do dziś nieznana. Sprawozdanie dyrektora MSW16 kwietnia 1830 r wskazuje, że na cmentarzu pochowano ciała marynarzy-niewolników, jeńców łodzi „w pewnej odległości od brzegu”.

Ta tragiczna wiadomość nabrała ważnego wymiaru historycznego i symbolicznego dla miasta Diamentów. To ostatni w historii Martyniki wrak statku niewolniczego . To jest powód, dla którego społeczność ta w 1998 roku powierzyła Laurentowi Valère budowę pomnika na domniemanym miejscu zatonięcia statku, czyli w Anse Caffard, u podnóża Morne Larcher, naprzeciwko Morza Karaibskiego .

Opis

Pomnik o nazwie Cap 110 Mémoire et Fraternité to instalacja rzeźbiarska zwrócona w stronę morza i pasatów. Znajduje się w dzielnicy Anse Caffard, na klifie z widokiem na Rocher du Diamant, 3  km na północ od Ville du Diamant , na południu Martyniki . Miejsce jest dostępne z Fort-de-France drogą RN 5, a następnie drogą des Anses . W Le Diamant pomnik znajduje się przy wyjściu z miasta, zwrócony w stronę morza.

Całość ma trójkątny kształt 15 popiersi. Wysoki na 2,50  m , szeroki na 1,50  m , głęboki na 0,60  m i ważący 4,5 tony, każdy posąg przedstawia popiersie lekko zgiętego mężczyzny. Posągi są w białym żelbecie z piaskiem i beżowym żwirem z Trynidadu i Tobago . Są one indywidualnie uszczelniane na cokole żelbetowym ze specjalnym fundamentem. Całkowita waga instalacji to 67,5 tony.

Kompaktowy zestaw posągów przypomina o znaczeniu liczby ofiar handlu czarnymi . Złożenie ze sobą popiersi wyznacza ideę wspólnego przeznaczenia. Każde pochylone popiersie przypomina wagę tych tragicznych wydarzeń dla tych, którzy bezpośrednio lub pośrednio je ponieśli.

Położenie nad morzem przypomina pochodzenie ofiar handlu ludźmi.

Symboliczny

• Znaczna wysokość, 2,6  m od podstawy każdego biustu, przyczynia się do powagi całej pracy.
• Trójkątny kształt nawiązuje do handlu o tej samej nazwie .
• Namiar na pozycję 110 odpowiada kursowi Zatoki Gwinejskiej, z której statek prawdopodobnie pochodził. Ta orientacja, pod kątem 110 °, dała również swoją nazwę pomnikowi.
• Biały kolor wyznacza żałobny i grobowy wymiar pomnika. W Indiach Zachodnich i Afryce Zachodniej biel jest kolorem konstrukcji żałobnych i pogrzebowych.
• Brak łańcuchów tłumaczy się tym, że jeńcy afrykańscy, którzy zginęli na miejscu, nigdy nie byli niewolnikami na ziemi martynikańskiej, a ci, którzy przeżyli, zostali przeniesieni, ponieważ stanowili problem prawny po zniesieniu handlu niewolnikami.

Dzisiaj

Anse Caffard Memorial to bardzo popularne miejsce do odwiedzania i dzielenia się kulturą i historią.

Wszystko 22 maja(święto zniesienia niewolnictwa na Martynice) odbywają się tam demonstracje ludowe. W Dzień Wszystkich Świętych Martynikanie oświetlają pomnik ku czci zmarłego.

CAP 110 Mémoire et Fraternité zainstalowano na terenie obiektu w dniu 12 marca 1998 i zainaugurowany dnia 22 maja 1998 r..

Zobacz również

Powiązane artykuły

• Numer 110

Linki zewnętrzne

• Wirtualna wycieczka 360 ° po Memorial Cap 110 110
• Widok z lotu ptaka na GoogleMap
• mathnique.com (gdzie wyjaśniono, co stało się z ocalałymi, których nie można było uznać za niewolników na Martynice)

Uwagi i referencje

Uwagi

1. Mężczyźni w niewoli byli najczęściej przykuwani parami po kostkach, podczas gdy kobiety nie były często przykuwane łańcuchami na łodzi, co wyjaśnia tę różnicę w liczbie.

Bibliografia

1. Françoise Thésée, Les Ibos de l'Amélie: Przeznaczenie ładunku nielegalnego handlu na Martynice (1822-1838) , Paryż, Éditions Caribéennes,1986, 134  s. ( ISBN  978-2-903033-86-6 , czytaj online )
2. na mathnique.com