| Senator rzymski | |
|---|---|
| Konsul | |
| 242 pne J.-C. |
| Narodziny |
W kierunku 291 pne J.-C. Starożytny Rzym |
|---|---|
| Śmierć | Nieznana lokalizacja |
| Czas | Republika Środkoworzymska ( d ) |
| Zajęcia | Polityk starożytnego Rzymu , wojskowy |
| Rodzina | Lutatii Catuli ( d ) |
| Tata | Nieznany |
| Matka | Nieznany |
| Rodzeństwo | Quintus Lutatius Catulus Cerco |
| Dziecko | Gaius Lutatius Catulus ( d ) |
| Ludzie | Lutatii ( w ) |
| Uzbrojony | Marynarka rzymska |
|---|---|
| Konflikt | Pierwsza wojna punicka |
Caius Lutatius Catulus był politykiem i generałem Republiki Rzymskiej podczas pierwszej wojny punickiej . Jego rodzina jest plebejuszem i jako pierwszy z tej rodziny otrzymał konsulat . Jest ojcem Caiusa Lutatiusa Catulusa ( konsula w 220 rpne ) i bratem Quintusa Lutatiusa Catulusa Cerco ( konsula w 241 rpne ).
W 242 pne. AD , jest konsulem w Aulus Postumius Albinus . Ten ostatni, który był flaminem Marsa, został zakazany przez pontifex maximus do opuszczenia miasta Rzymu z powodu jego obowiązków religijnych. Lutatius odbiera więc dowództwo wojny w Sycylii i jest wspierana przez pretora Quintus Valerius Falto . Dzięki nowo zbudowanej flocie inwestują drogą morską i lądową w Drépane , jedną z ostatnich twierdz Kartaginy, która stawia opór od prawie dziesięciu lat. Lutatius został poważnie ranny podczas oblężenia.
W marcu 241 pne. AD , pokonuje flotę zaopatrzeniową i wzmacniającą Wysp Egatyńskich Kartagińczyków, która była pod dowództwem Hanno. Po tym zwycięstwie rozpoczął rozmowy z dowódcą kartagińskim Hamilcarem Barcą , które zakończyły pierwszą wojnę punicką. Zapewnia mu pokój, pod warunkiem, że Kartagińczycy ewakuują Sycylię i inne wyspy położone między Włochami a Sycylią, zwracają rzymskich jeńców bez okupu i płacą odszkodowanie wojenne przez 20 lat. Te warunki zaakceptowane przez Hamilcara są następnie zaostrzane przez naród rzymski.
W październiku 241 pne. J. - C. w Rzymie, Lutatius Catulus widać kwestionując prawo do otrzymania honory o triumfie przez pretora Quintus Valerius. Valerius twierdził, że triumf poprowadził bitwę, podczas gdy Katulus, ranny, leżał przykuty do łóżka. Wybrany na arbitra były konsul Aulus Atilius Calatinus przyznaje triumf Lutatiusowi Catulusowi, o ile konsul ma nadrzędną odpowiedzialność za dowództwo i wróżby nad pretorem.
Lutatius świętuje swój triumf 4 października 241 r., A następnie Valérius świętuje swoje dwa dni później.