Rabat gotówkowy | |
kreacja | 1767 i 1776 |
---|---|
Zanik | 1793 |
Caisse d'Escompte jest francuska organizacja finansowa , która pojawiła się po raz pierwszy w 1767 roku pod Ludwika XV , rozpuszcza dwa lata później, przywrócone przez Ludwika XVI w 1776 roku , aby zostać ostatecznie rozwiązana24 sierpnia 1793zarządzeniem Krajowej Konwencji . Uważany jest za przodka Banque de France . Nigdy nie miała uprawnień do wydawania papierowych pieniędzy .
Caisse d'Escompte to odrodzenie pierwszego statku Caisse, który został wystrzelony w Kwiecień 1767i umieszczony pod kierownictwem Jean-Josepha de Laborde , ówczesnego bankiera króla, i który został zlikwidowany w 1769 roku. Fundacja tego funduszu wynika głównie z przepływów pieniężnych i trudności kapitału obrotowego spółek indyjskich, francuskich i angielskich, przed i po klęsce głodu w Bengalu w 1770 r. , która wywołała poważny kryzys finansowy i doprowadziła do serii bankructw w Europie.
Utworzone na podstawie decyzji Rady w sprawie 24 marca i 22 września 1776Przy wsparciu finansowym administratora Turgot przez brytyjskiego bankiera Izaaka Panchaud , amortyzacja teoretyk i wielbicielem brytyjskiej rewolucji finansowej , poradził przez przedsiębiorcę Thomas Sutton de Clonard nowa Caisse d'Escompte miał misję ' dyskontującego te weksle oraz inne negocjowalne instrumenty obniżające oprocentowanie kredytu komercyjnego i ułatwiające wymianę. Sukces ten realizuje również obniżając oprocentowanie (do 4%) kredytów publicznych, które stopniowo zaczął odkupywać na rynku kosztem znacznego zadłużenia.
Zapowiedziany kapitał początkowy to 15 mln funtów, podzielony na 5 000 udziałów po 3 000 funtów, co stawia kwotę zapisu na stosunkowo wysokim progu. Spłata rozłożona jest na 15 lat. Panchaud kierował zarządzaniem w pierwszych latach i napotkał poważne trudności w pozyskaniu kapitału, który został obniżony do 12 mln wMarzec 1779. Wypłacona dywidenda wynosi 1%, co rynek uznaje za niewystarczające. Wszystkie banki w Paryżu pomogą Caisse, subskrybując saldo niespłaconego kapitału. Wzrost zysków odnotowano do 1782 r., Chociaż statut Caisse w żaden sposób nie przewidywał znacznej rezerwy metalu: w przypadku pośpiechu na ladach ryzyko bankructwa było więc realne, co prawie wydarzyło się w pierwszym kwartale z 1783 r., kiedy realizacja zysków doprowadziła do dramatycznego spadku poziomu gotówki, mianowicie 138 000 funtów za ponad 42 miliony papierów wartościowych w obiegu. Największym dłużnikiem był Skarb Państwa, który był winien 6 mln.
Od 1781 do 1783 iw 1791 roku głównym administratorem był bankier Étienne Delessert . Jednym z wielkich promotorów roli Caisse na szczeblu krajowym był Jacques Necker , który od 1783 r. Próbował przekonać Ludwika XVI do przekształcenia jego statutu na wzór Banku Anglii .
Akcje Caisse d'écompte, notowane na giełdzie, spadły Listopad 1783od 5000 do 3000 funtów , co sugeruje, że bankructwo było nieuchronne. Problem polegał jedynie na braku gotówki („numéraire”), który uniemożliwiał bankowi wymianę własnych instrumentów zbywalnych na gotówkę w drodze dyskonta . Władze finansowe, na czele z Ministerstwem Skarbu, rozwiązały kryzys, wycofując z obiegu liczne banknoty i uzyskały od rządu zezwolenie na dokapitalizowanie Caisse w drodze pożyczki loteryjnej, która okazała się wielkim sukcesem i umożliwiła podniesienie kapitału do 15 mln. , powodując odbicie w akcji. Po tym kryzysie Panchaud i młody Talleyrand zaproponowali akcjonariuszom nowy plan finansowania i cena wzrosła.
Kiedy w 1787 r. Calonne został Generalnym Urzędnikiem ds. Finansów, chciał rozszerzyć kapitał Funduszu na większą liczbę subskrybentów, aby zapewnić większą płynność dla Skarbu Państwa. Było to 100 milionów ogłoszonych w następujący sposób: 30% w kasie Funduszu i 70% w Skarb Państwa. W czerwcu cena akcji wynosiła 12440 funtów, czyli ponad czterokrotnie par. Latem w stronę liczników panował pośpiech, jeden wymieniony na 33 miliony tytułów: zapowiadane złe zbiory, różne plotki wokół Calonne sprawiły, że kasy Caisse opróżniono.
Od miesiącaKwiecień 1788- w rzeczywistości od 1785 roku, w czasie reformy monetarnej Calonne, a zwłaszcza pod piórem Mirabeau, zaciekłego przeciwnika Cezara - idea przekształcenia skutków Cezara w papier, skutecznie zyskała na sile pieniądza ziemi, podczas gdy król i jego rada przewidzieli w czerwcu, a następnie formalnie8 sierpniazwołanie Stanów Generalnych na następny rok (5 maja 1789). Wybuchł nowy kryzys, tym razem latem: podpisano wyrok Rady Królewskiej17 sierpniadeklarowanie wymuszonej ceny efektów pieniężnych. Konsekwencje będą katastrofalne: po pierwsze, ponieważ dzięki tej arbitralnej decyzji państwo przyznaje, że nie ma wystarczającej ilości gotówki na pokrycie skutków (mówiliśmy wtedy o potrzebnych 70 milionach), zawieszając ich płatność na miejscu; następnie, że ten przystanek, po którym następują dwa inne, tylko wzmacnia nieufność kupców, rzemieślników i innych pośredników, podsycając wynikające z tego ruchy paniki; nikt nie jest więc gotowy zaakceptować tych skutków jako metody rozliczeń między jednostkami. Potem grozi upadłość Skarbu Państwa. Plik25 sierpnia, Generalny Kontroler Finansów Loménie de Brienne rezygnuje ze stanowiska.
Główny administrator Funduszu, Lavoisier, zwrócił się następnie do zgromadzenia narodowego utworzonego w dniu17 czerwca 1789pozytywny raport finansowy - co do którego są jednak wątpliwości - jednocześnie błagając o przekształcenie go w instytucję krajową, projekt wkrótce wspierany przez Mirabeau, który w ten sposób stara się iść w kierunku Jacquesa Neckera, nowego Kontrolera Generalnego finansów .
Z Wrzesień 1788Necker, który zawiesił emisję bonów skarbowych, żąda od Caisse coraz większych zaliczek: staje się więc de facto bankiem królewskim, administratorzy nie ośmielają się odmawiać żądaniom finansów, które wkrótce przekroczyły 30 mln. Jednak o godz1 st styczeń 1789Jeśli bilans funduszu wykazuje środki pieniężne wycenione na 32 miliony, co jest wartością dodatnią, istnieje również debet w wysokości 24 milionów w banku Saint-Charles de Madrid, który jest osłabiony. Kiedy Necker został wezwany wLipiec 1789mógł jeszcze liczyć na dotacje z Funduszu, co robił do listopada, kiedy wpadł na pomysł jego nacjonalizacji.
W czasie, gdy pojawiła się idea nacjonalizacji dóbr duchownych i stworzenia cesjonariusza , Lavoisier wypowiedział się także o roli, jaką Caisse d'écompte należy powierzyć w kwestiach emisji pieniądza i wyborze między pieniądzem papierowym. „Papier reprezentatywny dla gatunku”. Komisja Finansów, reprezentowana przez Pierre'a Samuela Duponta de Nemoursa , bada rachunki Skarbu Państwa i Caisse oraz udziela dotacjiStyczeń 1790zwrot udzielonej przez państwo pożyczki. W roku 1790 Skarb Państwa znacznie zmniejszył pole manewru Caisse, zmniejszając efekty dyskontowe, tworząc nowy początek paniki wśród kupców, a następnie efekty te zostały potwierdzone wzmianką „Obietnica„ przypisania ”, aby każdy posiadacz mógł wymienić ich bony gotówkowe, kiedy system cesji zostanie ostatecznie przegłosowany przez Zgromadzenie Ustawodawcze: papier za papier. Ze względu na niedobór metali szlachetnych przez gromadzenie , wynik rewolucyjnego kontekstu, a następnie wojska, ten głęboki kryzys finansowy trwałby ponad siedem lat i pogrążył Francję w sytuacji głodu monetarnego, wyścigu kredytowego i presji inflacyjnej .
Anulowanie wyłączeńSierpień 1788, prawo 15 marca 1791 nakazuje wymianę weksli Caisse d'écompte na cesjonariuszy, którzy w ten sposób stają się jedynymi papierami monetarnymi.
Fundusz zostaje zlikwidowany dekretem z dnia 24 sierpnia 1793po serii procesów zastępcy Cambon i Delaunay d'Angers zostali wyznaczeni na audytorów zaksięgowanych sprawozdań.
Ta likwidacja została ogłoszona 24 sierpniatowarzyszy temu Kompania Wschodnioindyjska (która zakończy się w 1795 r.) i rozwiązanie wszystkich spółek akcyjnych. Tego samego dnia Cambon założył Wielką Księgę Długu Publicznego z myślą o zebraniu rentierów na rzecz rewolucji.
W Listopad 1793Delaunay popada w szereg błędów i kompromisów, zarówno po stronie akcjonariuszy różnych likwidowanych spółek, jak i innych zastępców. Został aresztowany za korupcję i zgilotynowany5 kwietnia 1794.
Głównym likwidatorem Funduszu był wówczas André-Daniel Laffon de Ladebat, który po powrocie z wygnania mógł zakończyć swoją misję dopiero pod Cesarstwem .
Caisse d'Escompte był punktem wyjścia do głównych spekulacji na giełdzie za Ludwika XVI .
Jednak Caisse d'écompte umożliwiło pośrednio uruchomienie polityki pożyczek publicznych w okresie modernizacji armii i przemysłu. Jacques Necker wyznaczył tam głównych francuskich bankierów (w tym właściciela Jean-Baptiste Magon de La Balue ) i wykorzystał swoją sieć kontaktów europejskich, a także sieć kontaktów Izaaka Panchauda , do udzielania pożyczek w całej Europie i obniżania ich oprocentowania. Podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych Caisse zaczął negocjować instrumenty publiczne, zwłaszcza na rynku międzynarodowym.
Świadczył rzeczywiste usługi dla handlu, a także umożliwiał zaciąganie pożyczek od generalnego kontrolera finansów Ludwika XVI , Charlesa Alexandre de Calonne . Jego niejednoznaczny statut prywatnej przedsiębiorczości, obciążony dobrem publicznym, ale niezależny, był jednak krytykowany w czasie rewolucji. Został on zlikwidowany przez Konwencję w 1793 roku, dokładnie sto lat po utworzeniu Banku Anglii .
W latach osiemdziesiątych XVIII wieku było pewne zamieszanie co do statusu udziałów Nouvelle Compagnie des Indes , Compagnie des Eaux de Paris , Banque de Saint-Charles de Madrid i Caisse d'Escompte. Żadnego z tych organów nie można ostatecznie uznać za prywatne przedsiębiorstwa: ich istnienie zależało w pewnym stopniu od państwa. W ten sposób Compagnie des Indes cieszyła się monopolem na import zagranicznych tkanin, podczas gdy 90% udziałów Compagnie des Eaux znajdowało się w rękach rządu.
Caisse d'écompte nie należy mylić z Caisse d'écompte du commerce , który powstał w 1797 roku . Caisse odrodziło się ostatecznie z popiołów pod nazwą Caisse des Comptes Current w 1796 r., W czasie wprowadzanej przez Zarząd fali reorganizacji i liberalizacji bankowości . Ze względu na swoją historię można go uznać za przodka Banque de France , Departamentu Skarbu i Caisse des Dépôts et Consignations . Jednak nigdy nie miał uprawnień do emisji pieniędzy.