Bitwa pod Wakefield

Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej

Sandal Castle , w pobliżu którego miejsce bitwy. Ogólne informacje

Przestarzały	30 grudnia 1460
Lokalizacja	Wakefield ( Yorkshire , Anglia )
Wynik	Decydujące zwycięstwo House of Lancaster

Wojujący

York House

Lancastrian House

Dowódcy

Richard Plantagenêt † Richard Neville Edmond Plantagenêt † Thomas Neville †

Henri Beaufort Henry Percy John Clifford John Neville Andrew Trollope

Zaangażowane siły

9000 mężczyzn

18 000 ludzi

Straty

700 - 2500 zabitych

200 zabitych

Wojna róż

Bitwy

Wojna róż

Współrzędne 53 ° 40 ′ 49 ″ północ, 1 ° 29 ′ 32 ″ zachód Geolokalizacja na mapie: Anglia

Battle of Wakefield jest walka z War of the Roses . To miasto w Yorkshire było świadkiem starcia wojsk Ryszarda , księcia Yorku i królowej Małgorzaty Anjou 30 grudnia 1460 roku . Książę Yorku zginął tam wraz ze swoim drugim synem, Edmondem Plantagenetem , hrabią Rutland .

Sytuacja

W bitwie pod Northampton , gdzie armia Lancastrian zostaje pokonana, Henryk VI zostaje schwytany. Został zabrany do Londynu i przebywa w areszcie domowym w pałacu biskupa Londynu Thomasa Kempe (we) . Richard of York przybywa do Walii i wjeżdża do Londynu z wielką pompą. W parlamencie domaga się natychmiastowego roszczenia do tronu, ale jego prośba spotyka się z oszołomioną ciszą, ponieważ nawet jego najbliżsi sojusznicy nie byli przygotowani do poparcia tak drastycznego środka. Tak więc, 25 października 1460 roku Izba Lordów przekazuje wraz z Ryszardem Akt Zgody, na mocy którego Henryk VI pozostaje królem, a Ryszard rządzi krajem jako Lord Protector. Syn Henryka zostaje wydziedziczony, a Richard lub jego spadkobierca zostaje wyznaczony na następcę króla po jego śmierci. Henryk VI jest zmuszony wyrazić zgodę pod przymusem.

W tym samym czasie królowa Małgorzata i jej siedmioletni syn Edward uciekli przez cały kraj, zanim dotarli do zamku Harlech w północnej Walii, gdzie dołączyło do nich kilku pozostałych szlachciców. Wierni (zwłaszcza Jasper Tudor i Henri Holland ) i którzy rekrutowali żołnierzy . Następnie Marguerite udała się do Szkocji, gdzie uzyskała pomoc królowej Marii d'Egmont w zamian za cesję miasta i zamku Berwick-upon-Tweed . Ponadto do północy Anglii dołączyli inni Lancastryjczycy, tacy jak hrabia Northumberland i książę Somerset . Siły Lancastrian, liczące około 15 000 osób, zebrały się w pobliżu Kingston-upon-Hull i zaczęły grabić pobliskie ziemie należące do Richarda Yorku i hrabiego Salisbury .

Stojąc przed wyzwaniem rzuconym jego autorytetowi, Richard wysyła swojego najstarszego syna Edwarda do Walii, aby powstrzymał tam Lankastrian i pozostawiając hrabiego Warwick odpowiedzialnego za Londyn, 9 grudnia osobiście wyrusza na północ w towarzystwie Edmonda , jego najmłodszego syna. i hrabia Salisbury . Ale jego siły są mniejsze niż 9000 iz pewnością nie docenił liczebności armii Lancastryjskiej. 16 grudnia, w pobliżu Worksop , w Nottinghamshire , jorkowska awangarda napotkała kontyngent Lancastryjczyków, którzy przybyli do głównej armii i została pobita .

Walka

21 grudnia Richard of York dotarł do swojej fortecy w Sandal Castle , niedaleko Wakefield . Przeprowadził kilka ataków, aby zbadać siły wroga, które znajdowały się 14 kilometrów na wschód, ale zostały one odparte. Następnie prosi swojego syna Edwarda o pomoc, ale zanim jakiekolwiek posiłki jeszcze nadeszły, decyduje się wyjść 30 grudnia.

Nie wiadomo na pewno, dlaczego Richard to zrobił. Zostało to opisane w The Chronicles of Edward Hall , napisanym dziesiątki lat później, ale polegającym, przynajmniej częściowo, na bezpośrednich źródłach, że w sztuczce opracowanej przez doświadczonego kapitana Andrew Trollope'a połowa armii Lancastrian maszerowała na Sandal Castle , posuwając się naprzód. rozległy otwarty teren między zamkiem a rzeką Calder , podczas gdy reszta armii ukrywała się w okolicznych lasach. Richardowi z Yorku prawdopodobnie brakowało zapasów i widząc, że przeciwnik najwyraźniej nie był liczniejszy od jego własnej armii, skorzystał z okazji, by walczyć z nim na otwartym terenie, zamiast poddać się oblężeniu w oczekiwaniu na posiłki.

Inne źródła sugerują, że York został oszukany przez siły przeciwnika przedstawiające fałszywe kolory, wierząc, że przybyły posiłki, lub że on i jego przeciwnicy zgodzili się na dzień bitwy po rozejmie bożonarodzeniowym i że `` został zdradziecko zaatakowany przed końcem tego rozejmu , zaskakując go, ponieważ wielu jego żołnierzy opuściło żer. Możliwe też, że po prostu działał lekkomyślnie.

Mimo to Yorkists opuszczają Sandal Castle prosto w kierunku armii Lancastrian, która znajduje się na północ od zamku. Powszechnie uważa się, że po starciu Ryszarda z Yorku z armią przeciwnika został zaatakowany od tyłu i z boków, z odciętym odwrotem. Armia Yorków zostaje otoczona i zniszczona. Straty, które ponieśli, różnią się w zależności od źródeł, ale niewątpliwie były one minimalne dla Lankastryjczyków (być może 200 zabitych) i znacznie większe dla Yorków (być może 2500 zabitych).

Sam Richard of York zostaje zabity podczas bitwy. Jego syn Edmond próbuje uciec przez most Wakefield, ale zostaje złapany i zabity, podczas gdy hrabia Salisbury zostaje schwytany w nocy, zabrany do obozu Lancastrian i ścięty.

Konsekwencje

Po bitwie głowy Richarda Yorku, Edmonda i Salisbury utknęły na szczupakach i wystawione na zachodniej bramie York Walls , a głowa Richarda została zakryta papierową koroną. Jednak śmierć Richarda Yorku nie zakończyła ani wojny, ani roszczeń House of York do tronu. Po pokonaniu armii Lancastryjczyków w bitwie pod Krzyżem Mortimera , Edward z Yorku został ogłoszony królem pod imieniem Edward IV Anglii. Zwycięska armia North Lancastrian pod Wakefield zostaje wzmocniona przez Szkotów i maszeruje na południe. Lancastrians pokonują armię Warwicka w drugiej bitwie pod St Albans i odbierają króla Henryka VI, który został porzucony na polu bitwy po raz trzeci, ale nie udało im się zdobyć Londynu i zostali ostatecznie pokonani przez Edwarda Yorka i Warwicka w bitwie pod Towton .

Bitwa w literaturze i folklorze

Wiele osób zna melodramatyczną wersję wydarzeń przedstawioną przez Williama Szekspira w trzeciej części jego sztuki Henryk VI , w szczególności zabójstwo Edmonda, przedstawionego w sztuce jako małego chłopca, oraz udręka zadana Richardowi d 'Yorkowi Marguerite d'Anjou, zanim go zabije. W rzeczywistości Richard zginął w bitwie, a Edmond, mający 17 lat, był na tyle dojrzały, aby aktywnie uczestniczyć w bitwie. W czasie bitwy Marguerite z pewnością nadal przebywała w Szkocji.

Bitwa jest również źródłem mnemonicznego wyrażenia (w języku angielskim), aby zapamiętać kolory tęczowego nieba , Richard of York Gave Battle In Vain (in) (Richard of York dał bitwę na próżno) dając czerwony , pomarańczowy , żółty , zielony , niebieski , indygo i fioletowy .

Bibliografia

Winston Churchill , A History of the English-Speaking Peoples , Cassell, 1956
(en) Philip A. Haigh , The Battle of Wakefield: 30 grudnia 1460 , Stroud, Sutton,1996, 175 pkt. ( ISBN 978-0-750-91342-3 )
(en) Trevor Royle , The road to Bosworth Field: a new history of the Wars of the Roses , Londyn, Abacus,2010496 str. ( ISBN 978-0-349-11790-4 )
(en) Alfred Lestie Rowe , Bosworth Field and the Wars of the Roses , New York Secaucus, dystrybutor Palgrave MacmillanSpringer,2014( 1 st ed. 1966) ( ISBN 978-1-349-00042-5 )
Philip Warner, British Battlefields: The North , Osprey, 1972

Bibliografia

(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „ Battle of Wakefield ” ( zobacz listę autorów ) .

(i) " bojowa Wakefield " [PDF] , przy towton.org.uk (dostęp styczeń 4, 2014 ),
Rowse, str. 141
Rowse, str. 142
Rowse, str. 144
Warner, str. 49
[PDF] Keith Dockray, „ Richard III.net ” , str. 9–10
Warner, str. 50
Royle, str. 262
Rowse, str. 143