Bitwa pod Chickasaw Bayou

Bitwa pod Chickasaw Bayou

Ogólne informacje
Przestarzały 26 - 29 grudnia 1862
Lokalizacja W pobliżu Vicksburga w stanie Mississippi
Wynik Zwycięstwo konfederatów
Wojujący
Stany Zjednoczone  Stany Konfederacji
Dowódcy
William Tecumseh Sherman John C. Pemberton
Stephen Dill Lee
Zaangażowane siły
30,720 13,792
Straty
1176 (208 zabitych, 1005 rannych, 563 schwytanych / zaginionych) 187
  • 63 zginęło
  • 134 rannych
  • 10 brakuje

Wojna domowa

Bitwy

Operacje przeciwko Vicksburgowi

Współrzędne 32 ° 23 ′ 56 ″ północ, 90 ° 51 ′ 14 ″ zachód Geolokalizacja na mapie: Stany Zjednoczone
(Zobacz sytuację na mapie: Stany Zjednoczone) Bitwa pod Chickasaw Bayou
Geolokalizacja na mapie: Mississippi
(Zobacz sytuację na mapie: Mississippi) Bitwa pod Chickasaw Bayou

Bitwa Chickasaw Bayou , znana także jako bitwa pod Walnut Hills, odbyła się w dniach26 grudnia i 29 grudnia 1862podczas wojny secesyjnej i zapoczątkował kampanię w Vicksburgu . Armii Skonfederowanych Stanów , pod dowództwem Johna C. Pemberton odpychają zaliczkę generała w Unii William Sherman , którego celem uchwycenia Vicksburg .

Plik 26 grudnia, trzy dywizje Unii na rozkaz Shermana lądują na plantacji Johnsona nad rzeką Yazoo, aby zbliżyć się do obrony Vicksburga od północnego wschodu, podczas gdy czwarta ląduje dalej w górę rzeki, nad rzeką Yazoo.27 grudnia.

Plik 27 grudniaFederalni przesuwają swoje linie przez bagna w kierunku Walnut Hills, które są silnie bronione. Plik28 grudniapodejmowanych jest kilka daremnych prób obejścia tych zabezpieczeń. Plik29 grudniaSherman rozkazuje frontalny atak, który zostaje odparty z dużymi stratami, po czym wycofuje się. To zwycięstwo Konfederatów uniemożliwiło generałowi dywizji Ulysses S. Grantowi zajęcie Vicksburga przez bezpośrednie podejście.

Kontekst

Od listopada 1862 r. Generał dywizji Ulysses S. Grant, dowodzący siłami Unii w Mississippi , rozpoczął kampanię mającą na celu zdobycie miasta Vicksburg, położonego wysoko na klifach rzeki Missisipi , jednej z dwóch twierdz Konfederacji (druga to Hudson w Luizjanie). który wzywa Unię do przejęcia pełnej kontroli nad rzeką Missisipi. Grant podzielił swoją 70-tysięczną armię na dwa skrzydła, z których jednym dowodził on sam, a drugim generał dywizji William T. Sherman. Sherman dowodzi Prawym Skrzydłem lub 13 Korpusem Armii Tennessee, przemianowanym na 15 Korpus w dniu22 grudnia. Jego 32-tysięczne siły ekspedycyjne są podzielone na cztery dywizje dowodzone przez generała brygady Andrew J. Smitha , Morgana L. Smitha , George'a W. Morgana i Fredericka Steele .

Grant's Wing maszeruje na południe wzdłuż Mississippi Central Railroad, tworząc wysuniętą bazę w Holly Springs . Przewiduje atak szczypcami w kierunku Vicksburga. Gdy Sherman posuwa się wzdłuż rzeki, Grant będzie kontynuował z pozostałymi siłami (około 40 000) linię kolejową do Oksfordu , gdzie będzie czekał na rozwój wypadków, mając nadzieję na wyciągnięcie armii konfederatów z miasta i zaatakowanie go. W pobliżu Grenady , Mississippi.

Siedem kanonierek i pięćdziesiąt dziewięć transportów żołnierzy pod dowództwem kontradmirała Davida D. Portera opuszcza Memphis w stanie Tennessee na20 grudnia. Zatrzymują się w Helenie w Arkansas. Po przejściu w górę rzeki Yazoo, transportuje ludzi Shermana na plantację Johnsona, naprzeciwko Steele Bayou, na północ od miasta. Przed lądowaniem Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przeprowadziła operacje usuwania min na rzece Yazoo, podczas których zatopiono pancernik USS Cairo .

Siły Konfederacji sprzeciwiające się natarciu Shermana należą do Departamentu Missisipi i Wschodniej Luizjany , dowodzonego przez generała porucznika Johna C. Pembertona , obywatela Pensylwanii, który wybrał walkę na południu. Oficerem bezpośrednio dowodzącym obroną Vicksburga jest generał dywizji Martin L. Smith , który dowodzi czterema brygadami dowodzonymi przez generała brygady Setha M. Bartona , Johna C. Vaughna , Johna Gregga i Edwarda D. Tracy'ego . Generał brygady Stephen D. Lee dowodzi tymczasową dywizją z brygadami dowodzonymi przez pułkowników. William T. Withers i Allen Thomas  ; Lee był starszym dowódcą obrony Konfederacji w Walnut Hills do późnego przybycia29 grudniaGenerał dywizji Carter L. Stevenson . Chociaż siły Unii są dwa razy liczniejsze niż ludzi przed nimi (30 720 przeciwko 13 792), mają do czynienia z potężnym labiryntem naturalnych i sztucznych mechanizmów obronnych. Pierwsza to gęsta plątanina drzew, którą co jakiś czas rozbijają bagna. Chickasaw Bayou, szeroki na 50 jardów (46 metrów) , zagracony drzewami potok , jest również potencjalną barierą dla ludzi Shermana, ponieważ biegnie równolegle do zamierzonej linii natarcia i może zakłócać komunikację między jednostkami. Ponadto Konfederaci utworzyli gęste bariery, wykorzystując ścięte drzewa jako barykady .

Zaangażowane siły

Dowódca sił w Chickasaw Bayou
Unia Konfederacja

Bitwa

Plik 26 grudniaSherman wysyła brygady pułkownika Johna F. DeCourcy'ego i generała brygady Davida Stuarta i Francisa P. Blaira, Jr., w celu przeprowadzenia zwiadu i znalezienia słabości w obronie Konfederacji. Powoli poruszają się po trudnym terenie, angażując się w potyczki z siłą i osłoną SD Lee na plantacji pani Lake. Plik28 grudniaDywizja Steele'a próbowała obrócić prawą flankę Konfederatów, ale została odparta przez ogień artyleryjski Konfederacji, gdy posuwali się na wąskim froncie.

Rano w dniu 29 grudnia, Sherman rozkazał ostrzałem artyleryjskim obronę Konfederacji, aby ją osłabić przed generalnym atakiem federalnym. Przez prawie cztery godziny na całej linii bitwy toczy się pojedynek artyleryjski, który powoduje niewielkie uszkodzenia. O godzinie 11 pojedynek ustał, a piechota ruszyła w swoje linie bojowe. Zrozumienie groźnego charakteru umocnień konfederackich, Sherman powiedział: „  Mamy zamiar stracić 5000 ludzi zanim weźmiemy Vicksburg, a zarówno tu i nigdzie indziej .  ”

W południe oddziały Unii zachęcane do natarcia. Brygada Blaira przesuwa się w lewo, DeCourcy'ego do środka, a za nią brygada generała brygady Johna M. Thayera w prawo; Brygada Thayera gubi się po drodze i tylko jeden pułk, 4. Iowa Infantry , zostaje zaangażowany. Pułkownik James A. Williamson , dowódca 4. Iowa, następnie odbiera Medal Honoru za swoje czyny tego dnia. Żołnierze przekraczają bariery wodne i odpływają i gonią przez włazy pod ciężarem swoich żołnierzy, ale napotykają silny opór, gdy docierają do głównej linii Konfederacji i zaczynają rozpadać się pod ciężkim ostrzałem. Ci, którzy przeżyli, są spychani z powrotem przez zalew na sztruksowym moście. SD Lee rozkazuje swoim ludziom kontratak, w którym zdobywają 332 Federałów i cztery flagi bojowe.

Kolejny atak rozkazany przez Shermana jest prowadzony przez dwie dywizje pod dowództwem AJ Smitha (jego własna dywizja i ML Smith, który został ranny dzień wcześniej), posuwających się przez Chickasaw Bayou, aby zdobyć indyjski kopiec, który znajduje się w centrum linii Konfederacji, broniony przez Bartona i Gregga. Brygady strzelców pułkownika Gilesa A. Smitha i Thomasa Kilby'ego Smitha strzegą przejścia, a szósta piechota stanu Missouri GA Smitha prowadzi z 20 pionierami, budując drogę na przeciwległym brzegu. Pięć prób zajęcia pozycji indyjskiego kopca zostaje odpartych.

Na skrajnej prawej stronie Unii atak brygady pułkownika Williama J. Landrama z dywizji AJ Smitha został z łatwością odparty przez konfederacką brygadę Vaughna.

Wynik

Tego wieczoru, Sherman powiedział, że „  ogólnie zadowoleni z wzniosłego ducha wyświetlane  ” przez swoich ludzi, choć ich ataki nie powiodło się przed silnymi konfederackich pozycji na wysokich klifów. 208 mężczyzn zostało zabitych, 1005 zostało rannych, a 563 zostało pojmanych lub zaginionych; Straty konfederatów to 63 zabitych, 134 rannych i 10 zaginionych. Sherman rozmawia z admirałem Porterem, którego ostrzał morski nie wyrządził wrogowi znaczących szkód. Postanawiają wznowić ataki następnego dnia, a Porter wysyła łódź do Memphis, aby zdobyć więcej amunicji do broni ręcznej.

Plik 30 grudniaRano Sherman dochodzi do wniosku, że wznowienie ataków w tym samym miejscu byłoby nieskuteczne i że on i Porter planują wspólny atak armii i marynarki wojennej na Drumgould's Bluff na północnym wschodzie, mając nadzieję, że jego strome klify zasłonią jego ludzi, aby pozwolili im się ruszyć Naprzód. Konieczne jest potajemne rozpoczęcie takiego ruchu, aby Konfederaci nie wyparli swoich sił obronnych. Ruch zaczyna się31 grudnia, ale jest anulowane w dniu 1 st styczeń +1.863 w gęstej mgle.

W tym okresie połowa ofensywy lądowej Granta również zakończyła się niepowodzeniem. Jego linie komunikacyjne zostały zakłócone przez naloty generała brygady Nathana Bedforda Forresta i generała dywizji Earla Van Dorna , które zniszczyły duży magazyn zaopatrzenia w Holly Springs. Nie mogąc utrzymać swojej armii bez tych zapasów, Grant porzucił swój postęp lądowy. Sherman zdaje sobie sprawę, że Grant nie wzmocni jego ciała i postanawia wycofać wyprawę, udając się do ujścia Yazoo na2 stycznia. Plik5 styczniaSherman wysyła list do generała Henry'ego W. Hallecka podsumowujący kampanię (w sposób przypominający słynną wypowiedź Juliusza Cezara ): „  Dotarłem do Vicksburga w wyznaczonym czasie, wylądowałem, zaatakowałem i nie udało mi się  ” . On i jego dowództwo zostali następnie tymczasowo przydzieleni do generała dywizji Johna A. McClernanda na wyprawę nad rzekę Arkansas i bitwę pod Arkansas Post . Chociaż Grant podjął kilka operacji lub „eksperymentów”, aby dotrzeć do Vicksburga zimą, krajobraz Vicksburga tak naprawdę wznowił się dopiero.Kwiecień 1863.

Bibliografia

  • (en) Michael B. Ballard , Vicksburg, Kampania, która otworzyła Mississippi , Chapel Hill, University of North Carolina Press,2004, 490  pkt. ( ISBN  978-0-8078-2893-9 , LCCN  2004001059 , prezentacja online )
  • (en) Edwin Cole Bearss , The Campaign for Vicksburg, Volume I: Vicksburg is the Key , Dayton, Morningside House,1985, 769  s. ( ISBN  978-0-89029-312-6 , LCCN  2004296872 )
  • (en) David J. Eicher , Najdłuższa noc: Wojskowa historia wojny domowej , Nowy Jork, Simon & Schuster,2001, 1 st  ed. , 990  pkt. ( ISBN  978-0-684-84944-7 )
  • (en) Vincent J. Esposito , West Point Atlas of American Wars , Nowy Jork, Frederick A. Praeger,1959( ISBN  978-0-8050-3391-5 , LCCN  95006753 )Przedrukowany przez Henry Holt & Co. w 1995 roku.
  • (en) Frances H. Kennedy , Przewodnik po bitwach Civil War , Boston, Houghton Mifflin Co.,1998, 2 II  wyd. 495  str. ( ISBN  978-0-395-74012-5 , LCCN  98007929 , prezentacja online )
  • (en) Jerry Korn , War on the Mississippi: Grant's Vicksburg Campaign , Alexandria, Time-Life Books,1985( ISBN  978-0-8094-4744-2 , LCCN  84016206 )

Link zewnętrzny

Bibliografia

  1. Eicher, str. 390; Bearss, s. 227–29.
  2. Eicher, str. 390; Korn, s. 57.
  3. Kennedy, str. 154–55, Eicher, s. 390.
  4. Eicher, str. 390; Bearss, s. 224–26; Kennedy, str. 156; Ballard, s. 131–33.
  5. Bearss, s. 159–91; Kennedy, str. 156; Ballard, s. 133–41; Horn, s. 63.
  6. Ballard, s. 141–43; Bearss, s. 195; Kennedy, str. 156.
  7. Kennedy, str. 156; Bearss, s. 195–204; Eicher, s. 391; Ballard, s. 142.
  8. Bearss, s. 205–10; Kennedy, str. 156; Ballard, s. 143.
  9. Ballard, str. 143; Bearss, s. 205–06; Kennedy, str. 156.
  10. Ballard, str. 144; Bearss, s. 211.
  11. Eicher, str. 392; Ballard, s. 145–47; Korn, s. 67; Bearss, s. 213–24.
  12. Bearss, s. 222; Korn, s. 68; Ballard, s. 149–49; Esposito, tekst mapy 102.