Berenger z Tours

Berenger z Tours, zaprojektowany przez Hendrika Hondiusa I (1602). Biografia

Narodziny	998 Wycieczki
Śmierć	1088 Wyspa Saint-Cosme
Trening	Szkoła Chartres
Zajęcia	Teolog , filozof

Inne informacje

Religia	Kościół katolicki
Mistrz	Fulberta z Chartres

Berenger z Tours ( Beringerius Turonensis ), urodzony w 998 w Tours , a zmarł w 1088 roku , był teolog francuski w średniowieczu , którego idee zostały potępione za herezję w 1050 przez radę Vercelli we Włoszech , w tym potwierdzona przez Lanfranc w Bec .

Biografia

Uczeń Fulbert z Chartres , Tours Berenger został nazwany w 1030 Scholastic (to znaczy: nauczyciel) w swoim rodzinnym mieście, a stał się w 1039 , kanonik świecki w katedrze w Angers , którego biskup Eusèbe Brunon jest jego przyjacielem.

Pełnił tę funkcję do 1060 roku, kiedy to hrabia Anjou Geoffroy II Martel zabronił mu wjazdu do miasta. Gramatyk i dialektyk , przez pewien czas jego nauczanie cieszyło się dużym powodzeniem. Jego doktryna eucharystyczna , oparta na lekturach Ratramne de Corbie, które myli z Johnem Scotem Erigene , podważa „ rzeczywistą obecność ” i realizm eucharystyczny, tak jak rozumieją je mu współcześni idący za Paschase Radbert .

Jego nauczanie doprowadziło do sporu eucharystycznego z Adelmanem , uczniem z Liège , Abbon de Fleury i Lanfranc . Potępiony jako heretyk w 1050 r. Na soborze w Vercelli, po którym został potępiony przez papieża Leona IX , ponieważ zaprzeczył „prawdziwej obecności”. Następnie został ponownie potępiony przez sobory w Tours w 1054 i w Rzymie w 1059 i zmuszony do wyznania formuły wiary eucharystycznej napisanej przez Humberta de Moyenmoutiera .

Skazany przez co najmniej czternaście soborów, ratyfikował nowe wyznanie wiary w 1079 r. Na Soborze Rzymskim , napisane przez Guitmonda , biskupa Aversa. Wygnany na Ile Saint-Cosme (dawna wyspa w dole rzeki od Tours, dziś przy lewym brzegu Loary w pobliżu La Riche ) na prośbę papieża Grzegorza VII , zmarł w pokoju z Kościołem w wieku 90 lat.

Większość jego pism zaginęła. To, co pozostaje, znajduje się w:

pisma Lanfranca ( arcybiskupa Canterbury );
w zbiorach od Luc d'Achery i Domu Martene .

W 1777 roku Gotthold Ephraim Lessing znalazł w Wolfenbüttel swoją obronę przed Lanfrancem lub De Sacra Coena i niektórymi innymi pismami opublikowanymi przez François Vischera w Berlinie w 1834 roku .

Hans Friedrich Georg Julius Sudendorf opublikował w Hamburgu w 1850 r. Zbiór swoich listów .

Patrystyczna antologia o sakramentach, użyta bezpośrednio i być może skomponowana przez Bérengera de Tours, została odkryta w 2006 roku w rękopisie Biblioteki Narodowej Francji.

Pisma

Apologeticus. Contra beatum Bernardum et alios qui condemnaverunt Petrum Abaelardum (Przeprosiny. Przeciw Bernardowi i tym, którzy potępili Pierre'a Abélarda), PL, 178, kol. 1857-1870.
Rescriptum contra Lanfrancum , wyd. RBC Huygens, Turnhout, Brepols, 1988.

Źródła

Ten artykuł zawiera fragmenty ze Słownika Bouilleta . Istnieje możliwość usunięcia tego wskazania, jeśli tekst odzwierciedla aktualny stan wiedzy na ten temat, jeśli podane są źródła, jeśli spełnia aktualne wymagania językowe i nie zawiera słów sprzecznych z zasadami Neutralność Wikipedii.

Uwagi i odniesienia

Errico Cuozzo "Biskupi pochodzenia Norman we Włoszech i na Sycylii" w Pierre BOUET i François Neveux , Norman biskupów XI -tego wieku: Sympozjum Cerisy-la-Salle (30 września do 3 października 1993) , Caen, Uniwersytet press of Caen , 1995, 330 s. ( ISBN 2-84133-021-4 ) , str. 67-78.
Berengarius turonensis, oder, eine Sammlung ihn betreffender Briefe
Stéphane Gioanni, „Antologia augustiańska o wiedzy sakramentalnej: źródło Bérenger de Tours i Yves de Chartres? », W Parva pro magnis munera, Studia nad literaturą późno-starożytną i średniowieczną , które uczniowie zaproponowali François Dolbeau , wyd. M. Goullet, Turnhout, 2009, s. 699-723

Bibliografia

A. Cantin, Wiara i Dialektyka XI th wieku , Cerf, 1997, s. 47-77. Książka Cantina wydaje się stronnicza, oceniając doktrynę Bérengera zgodnie z katolickim dogmatem ustanowionym a posteriori, w raczej anhistoryczny sposób. Tak więc, na s. 69, aby napisać „jest to najbardziej znacząca faza, jaką mamy w stanie umysłu duchownego przesiąkniętego racjonalnymi dowodami dostarczanymi przez dialektykę”, jest użycie triku pejoratywnego, który nie respektuje dystansu wymaganego przez naukę analiza. Autorska koncepcja relacji między dialektyką a wiarą wydaje się jednostronnie opowiadać się po stronie tych, którzy sprzeciwiają się tym dwóm terminom, na korzyść drugiego, takich jak Pierre Damien. Stanowisko Bérengera w odniesieniu do Eucharystii, omówione na stronach 47-55, jest niewątpliwie związane z jego przywiązaniem do dialektyki (por. S. 55), ale przede wszystkim stanowi reakcję na hiperrealizm, a nie bardziej ortodoksyjny. jednak nigdy w rzeczywistości nie potępiono pobożności eucharystycznej w szczególności (teoria dwóch cudów, przemiana chleba w ciało i ukrycie ciała zasłoną, która chroni przed ciałem tak, jak powinno) (por. L. - M. Chauvet , Ciało, droga Boga, sakramenty , Bayard, Paryż 2010, s. 199-200).

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :