Azylijczyk

Azylijczyk Malowany kamyk – Muzeum Tuluzy Definicja

Miejsce tytułowe	Jaskinia Mas-d'Azil
Autor	Édouard Piette (1889)

Charakterystyka

Rozkład geograficzny	Zachodnia Europa
Kropka	Epipaleolityczny
Chronologia	XII p - XI p  millennium BC. OGŁOSZENIE
Trend klimatyczny	Późnolodowcowy

Kultura Azylska jest kultura archeologiczna z Epipaleolithic z Europy Zachodniej . Został on początkowo zdefiniowany przez Édouarda Piette w 1889 roku z przemysłu odkrytego w jaskini Mas-d'Azil w Ariège . W tym miejscu warstwy z wieloma malowanymi kamykami i płaskimi harpunami są wstawione między poziomy magdalen i mezolitu .

Chronologia

Azilian zaczyna się około 14 000 lat przed teraźniejszością (AP). Znajduje się na chłodnym pasie Alleröd i, od 12900 lat naszej ery, w ostatniej fazie lodowcowej młodszego dryasu . Na początku okresu renifer zaczyna ustępować miejsca jeleniowi . Z drewnianych jeleni robi się naczynia na harpuny, często szorstkie i perforowane z wydłużonym nacięciem u podstawy.

Przemysł litowy

Starożytny Azilian charakteryzuje się w szczególności wyraźnym wzrostem liczby cofniętych punktów  ; te dłuta są zredukowane na rzecz krótkich zgarniaczy , a ostrza wykazują nadal dość schludny i skalibrowany debitage.
Najnowszy Azilian charakteryzuje się słabo wystandaryzowanymi podporami, ramkami kalibrowanymi przez retusz, licznymi cofniętymi punktami i rzadkimi dłutami.

Wbrew twierdzeniom Piette (1895) i Breuila (1912), perforowany harpun nie jest wyznacznikiem absolutnym.

Cofnięte punkty uzyskuje się poprzez nagły retusz . Ukształtowane jak ostrza noża (opisane przez Édouarda Piette'a ), elementy te są od tego czasu znane jako punkty Azilian i są uważane za punkty broni do rzucania.

Rozszerzenie geograficzne

Brak precyzji w początkowej definicji skłonił prehistoryków z różnych krajów do rozpoznania przemysłu azylijskiego w wielu różnych kontekstach, od Pirenejów po Szkocję , od Hiszpanii Kantabryjskiej po Szwajcarię , Włochy (Romanellien), Holandię (Tjongérien), Rumunię (Clisurien) i Krym (kultura Szan Koby).

Azilian jest mniej lub bardziej współczesny kulturze Federmesser północnej Europy. Przemysły te, datowane na okres od około 14 000 do 11 600 lat ne, mają wspólne punkty (kamyki malowane lub grawerowane), ale niektóre lokalne odmiany otrzymały określone nazwy lub są po prostu określane jako epipaleolityczne .

Niektóre witryny

Le Mas-d'Azil (miejsce referencyjne, Ariège), Bois Ragot ( Gouex , Vienne), Tourasse ( Saint-Martory , Haute-Garonne), Scilles i Gouërris ( Lespugue , Haute-Garonne), miejsce Bichon i Monruz w Neuchâtel ( kanton Neuchâtel, Szwajcaria), Hauterive-Champréveyres ( jezioro Neuchâtel , Szwajcaria) ...

Sztuka azylijska

Od dawna uważano, że sztuka azylijska charakteryzuje się porzuceniem rysunku figuratywnego na rzecz abstrakcji, ale w Angoulême odkryto tablicę datowaną na około 12 000 n.e. , na której wygrawerowano cztery rysunki nałożonych na siebie zwierząt (w tym ten otoczony promieniami charakterystycznymi dla sztuki azylijskiej). ) świadczy o ciągłości ze sztuką magdaleńską .

• Północne wejście do jaskini Mas-d'Azil .
• Harpoon - Le Mas d'Azil - Muzeum Tuluzy .
• Pointe azilienne - jaskinia Tourasse - Muzeum Tuluzy .

Zobacz również

Bibliografia

• 13 artykułów poświęconych badaniu Azilijczyków, w „  L'Azilien et les cultures septentrionales  ” , sesja tematyczna Nemours (12 października 1996) pod kierunkiem P. Bodu i J.-P. Fagnarta, na temat persee , Biuletyn z Francuskie Towarzystwo Prehistoryczne, t. 94, nr 3, 1997 .
• [Barbaza 1997] Michel Barbaza, „  Azylijczyk z Pirenejów w kontekście kultur końca późnego lodowca między Francją a Hiszpanią  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t.  94, n o  3 „To Kultura Azylska i północne kultur”1997, s.  315-318 ( czytaj online [on persee ], konsultowane w kwietniu 2021 ).
• [Barbaza 1999] Michel Barbaza, Les Civilizations postglaciaires. Życie w Wielkim Lesie Umiarkowanym , La Maison des Roches, coll.  „Historia prehistorycznej Francji”,1999, 128  pkt. ( prezentacja online ).
• [Bodu, Debout & Bignon 2006] Pierre Bodu, Grégory Debout i Olivier Bignon, „  Zmienność zwyczajów późnoglacjalnych w basenie paryskim: przestrzenna i społeczna organizacja wczesnego Aziliana z Closeau  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t. .  103 n O  4,2006, s.  711-728 ( czytaj online [na persee ]).
• [Chapignac 2019] Chloé Chapignac, „  The South Ardèche Azilian: początek śledztwa  ” , na archeorient.hypotheses.org ,10 maja 2019 r.(dostęp maj 2021 r . ) .
• [Cheung i in. 2012] Célia Fat Cheung, Aude Chevallier, Peggy Bonnet-Jacquement, Mathieu Langlais, Jean-Georges Ferrie, Sandrine Costamagno, Delphine Kuntz, Véronique Laroulandie, Jean-Baptiste Mallye, Nicolas Valdeyron i in. , „  Porównanie sekwencji azylijskich między Dordogne i Pirenejami: stan prac w toku  ”, Sprawozdania społeczeństwa prehistorycznego Bordeaux „Grupy kulturowe przejścia plejstoceńsko-holoceńskiego między Atlantykiem a Adriatykiem”,maj 2012, s.  17-44 ( przeczytaj online [PDF] na hal.archives-ouvertes.fr ).
• [Coulonges 1959] Laurent Coulonges, „  Azilian nie ma wartości naukowej  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , tom.  56, n kości  9-101959, s.  590-592 ( czytaj online [na persee ]).
• [Couraud 1985] Claude Couraud ( pref.  André Leroi-Gourhan ), L'art Azilien: Origine - Survivance (monografia), editions du CNRS, coll.  "Gallia Prehistoria" ( N O  : XX e dodatek)1985, na persee ( ISBN  2-2220-3488-4 , prezentacja online , czytaj online ).
• [Daniel 1936] Raoul Daniel , „  L'Azilien du Périgord  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , tom.  33, n o  6,1936, s.  414-415 ( czytaj online [na persee ]).
• [D'Errico 1994] Francesco D'Errico  (w) , „  Azylijska sztuka rytowana. Od techniki do znaczenia  ”(monografia), Gallia Prehistoria ” Suppl. 31",1994( czytaj online [na persee ]).
• [Mevel 2013] Ludovic Mevel, „  Pierwsze społeczeństwa azylijskie: nowe odczytanie genezy zjawiska azylianizacji w Alpach Północnych z dwóch poziomów okupacji schroniska La Fru (Saint-Christophe-la-Grotte, Sabaudia)  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t.  110 n O  4,2013, s.  657-689 ( czytaj online [na persee ]).
• [Piette 1895] Édouard Piette , „  Hiatus et lacune. Pozostałości okresu przejściowego w jaskini Mas d'Azil  ”, Bulletin de la Société d'Anthropologie de Paris , tom.  6, 4 TH serii,1895, s.  235-237 ( czytaj online [na persee ]).
• [Pion 1997] Gilbert Pion, „  L'Abri Fru w Saint-Christophe-la-Grotte (Savoie): wczesny Azilian z początków Alleröd  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , tom.  94, n o  3,1997, s.  319-326 ( czytaj online [na persee ]).
• [Thévenin 1997] André Thévenin, „  Azilian” i kultury z punktami o zakrzywionych grzbietach: szkic geograficzny i chronologiczny  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t.  94, n o  3 „To Kultura Azylska i północne kultur”1997, s.  393-411 ( czytaj online [na persee ]).
• [Valentin 2008] Boris Valentin, „  Magdaleńskie i azylijskie produkcje lityczne w basenie paryskim: zanik gospodarki programowanej  ”, The Arkeotek Journal , tom.  2 n O  3,2008( czytaj online [na halshs.archives-ouvertes.fr ]).
• [Valentin 2015] Boris Valentin, Grupy ludzkie i ich tradycje w późnym lodowcu w basenie paryskim. Wkłady techniki porównawczej (praca doktorska, 3 tom), Uniwersytet Paryski I, 1106  s. , na XXX.

Powiązane artykuły

• Kultura Federmesser
• labourzystowski

Uwagi i referencje

Uwagi

1. „perforowany harpun nie jest wyznacznikiem absolutnym”, to znaczy nie jest systematycznie częścią zestawów narzędzi azylijskich.

Bibliografia

1. Barbaza 1999 .
2. [Desbrosse 1995] Rene Desbrosse „  V. ostatnie trzy tysiące późnego glacjale pomiędzy Atlantic i Morza Śródziemnego  ” Gallia Prehistoria , t.  37,1995, s.  321-328 ( czytaj online [na persee ], konsultowane w maju 2021 ).
3. Chapignac 2019 .
4. [[# 2015walentin |]]. Cytowany w Chapignac 2019 .
5. [Bodu i Valentin 1997] Pierre Bodu i Boris Valentin, „  Grupy w Federmesser lub Azilianie na południu i zachodzie Basenu Paryskiego. Propozycja modelu ewolucji  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t.  94,1997, s.  341-347 ( czytaj online [na persee ]).
6. Pionek 1997 . Cytowany w Chapignac 2019 .
7. Barbaza 1997 . Cytowany w Chapignac 2019 .
8. Bodu, Debiut i Bignon 2006 . Cytowany w Chapignac 2019 .
9. Mevel 2013 . Cytowany w Chapignac 2019 .
10. Piette 1895 . Cytowany w Chapignac 2019 .
11. [1912] "  The podziały górnego Paleolitu i ich znaczeniu  ," Międzynarodowy Kongres Antropologicznym i Prehistorii 1912 ( 2 th ed. 1937), str.  165-238 ( czytaj online [PDF] na halshs.archives-ouvertes.fr , konsultowany w maju 221 ).
12. Piette 1895 , s.  240, 248, 250, 256.
13. [Marchand i in. 2009] Grégor Marchand, Rémy Arthuis, Sylvie Philibert, Farid Sellami, Sandra Sicard, Philippe Forré, Sylvain Lanoë, Jean-François Nauleau, Laurent Quesnel i Guirec Querré,  Un habitat Azilien en Anjou: les Chaloignes à Mozé-sur-Louet ( Maine i Loara)  „(prace poświęcone pamięci dr Michel Gruet) Galii Préhistoire , n o  51,2009, s.  1-113 ( czytaj online [na cnrs.academia.edu ], dostęp maj 2021 ).
14. "  Łowcy-zbieracze końca paleolitu rysowali już w Angoulême  " , na inrap.fr , Inrap ,4 czerwca 2019(dostęp maj 2021 r . ) .